Κάθε φορά που έχει χρειαστεί να πάρουμε πληροφορίες σχετικά με τον Έβρο, είτε για την κουζίνα και τη γαστρονομία του είτε για ό,τι αφορά γενικότερα στον πολιτισμό και στην κουλτούρα των Εβριτών, όλοι, από τους ντόπιους σεφ και τους παραγωγούς μέχρι τους δημοσιογράφους των τοπικών μέσων και τις μαγείρισσες στα χωριά, μας παραπέμπουν σε έναν άνθρωπο: την Αγγέλα Γιαννακίδου. Η ιδιότητά της ως ιδρύτριας και προέδρου του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης (ΕΜΘ) στην Αλεξανδρούπολη, είναι μόλις μία ψηφίδα στο γιγάντιο ψηφιδωτό των δραστηριοτήτων και της προσφοράς της στον Έβρο ειδικά και στη Θράκη γενικά, και δεν υπάρχει τομέας του πολιτισμού, της λαογραφίας και της γαστρονομίας της περιοχής όπου να μην έχει συνεισφέρει με τις δράσεις της.
Η Αγγέλα Γιαννακίδου εδώ και δεκαετίες καταγράφει έθιμα, συνταγές, ιστορίες από όλες τις εθνοτικές ομάδες γύρω από τον ποταμό-ορόσημο, σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Τουρκία, έχει γυρίσει τέσσερα ειδικά ντοκιμαντέρ με εθνογραφικό και λαογραφικό περιεχόμενο, οργανώνει γυναικείους συλλόγους διαφόρων εθνοτικών ομάδων στον νομό, συμβουλεύει μάγειρες και σεφ, προτείνοντάς τους τοπικές συνταγές που επιβάλλεται να εντάξουν στα μενού τους, εντοπίζει παραγωγούς ξεχασμένων αγροτικών προϊόντων ή ιδιαίτερων τοπικών παρασκευασμάτων, διοργανώνει συχνά γεύματα σε εμβληματικά σημεία του νομού, όπως στις όχθες του Έβρου: εκεί εμπνεύστηκε την κατασκευή ενός υφαντού έργου, από 250 Εβρίτισσες απογόνους προσφύγων, με κλωστές σε τρεις αποχρώσεις του κόκκινου, όπου καταγράφονται τα ονόματα των παππούδων και των γιαγιάδων τους – το έργο σήμερα κοσμεί το γραφείο της ΠτΔ, στο Προεδρικό Μέγαρο.
Στον Ερυθροπόταμο, με αφορμή την εικόνα που της έμεινε ανεξίτηλη από ένα πέρασμα προσφύγων στον ποταμό, μαζί με τις Πομάκισσες του νομού κέντησαν σε πουκάμισα τοπικής φορεσιάς, με αραβικούς χαρακτήρες, τα μέρη που άφησαν πίσω τους αυτοί οι πρόσφυγες, όπως Χαλέπι, Δαμασκός, Παλαιστίνη και άλλα, και με κόκκινες κορδέλες τα κρέμασαν στα κλαδιά των δέντρων στις όχθες, σε μια εκδήλωση όπου διαβάστηκαν αποσπάσματα από το «Όταν έρχεται ο Ξένος» του Γιάννη Ρίτσου. «Ήταν ένα προσκύνημα στην ανθρώπινη ταλαιπωρία», όπως το περιέγραψε η ίδια.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
