Μια και η τάση που διαμορφώνεται τελευταία στις προεκλογικές καμπάνιες των πολιτικών είναι οι πιο πριβέ «του νόου ας μπέτερ» εμπειρίες σε καφέ και εστιατόρια, όπου μας καλούν για να απολαύσουμε ένα ποτό και να μας κατηχήσουν, είπαμε να τους ανταποδώσουμε τη φιλοφρόνηση και να τους καλέσουμε κι εμείς για φαγητό. Πού όμως; Αυτό θέλει σκέψη. Ποιο εστιατόριο ταιριάζει στον Μητσοτάκη και ποιο στον Τσίπρα; Πού θα πήγαινε ο Κουτσούμπας και πού ο Ανδρουλάκης; Η αλήθεια είναι ότι ζοριστήκαμε να αποφασίσουμε. Τα κριτήρια που λάβαμε υπόψη μας είναι η προσωπικότητα του κάθε αρχηγού και η δημόσια εικόνα του, όπως διαφαίνονται μέσα από ρητά και άρρητα στοιχεία. Σκαλώσαμε και πάλι όμως. Γιατί ένα πρόσωπο δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την περσόνα που έχουν χτίσει οι επικοινωνιολόγοι του. Με άλλα λόγια, ίσως ο Τσίπρας να ήθελε βρε αδερφέ να τρώει κάθε βράδυ στο Abreuvoir, αλλά -φευ- τι θα έλεγαν οι ψηφοφόροι του; Για να ξεπεράσουμε τον σκόπελο, ακολουθήσαμε απλώς το ένστικτό μας και ιδού η επιλογή μας. Στο κάτω κάτω, εμείς καλούμε και όποιος θέλει έρχεται.
Πού θα βγάζαμε για φαγητό:
…τον Κυριάκο Μητσοτάκη
Ως πρωθυπουργός που πρέπει να διαφυλάξει την εικόνα του, έχει και τα πιο πολλά να χάσει, αν κάνει μια λάθος επικοινωνιακή κίνηση. Πιστεύουμε ότι θα μας αρνιόταν μια πρόσκληση στα πιο κυριλέ εστιατόρια των Βορείων Προαστίων, αφού έως τώρα έχει σχεδιάσει προσεκτικά τις κινήσεις του έτσι ώστε να μετριάσει το προφίλ του ανθρώπου που έχει μεγαλώσει με προνόμια και είναι αποκομμένος από την πραγματική ζωή. Πρώτα η μετακόμιση των γραφείων του κόμματος στην οδό Πειραιώς, μετά η μετακόμιση του ίδιου από την Κηφισιά στο κέντρο (εντάξει, δεν πήγε και στην πλατεία Αττικής, στο Κολωνάκι πήγε), όλα έγιναν «καθ’ εικόνα και ομοίωση» του μέσου ψηφοφόρου. Δεν γίνεται ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός να μένει στην Κυψέλη κι εκείνος να είναι εξόριστος στα Βόρεια με την πλουτοκρατία. Την ίδια επικοινωνιακή γραμμή της «μη πρόκλησης» βλέπουμε να ακολουθεί και στην επιλογή των εστιατορίων όπου βγαίνει κατά καιρούς.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
