Τι δεν μου αρέσει να τρώω στην ημεδαπή; Καταρχήν δεν μου αρέσουν οι προτηγανισμένες πατάτες. Έχω την άποψη ότι οι τηγανητές πατάτες είναι μιας μορφής litmus test για οποιοδήποτε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος, από ορεινό καφενείο έως πολυτελές εστιατόριο αξιολογηθέν με αστέρι Μισελέν. Οι καλής ποιότητας, κατάλληλες και σωστά κομμένες και τηγανισμένες πατάτες είναι το ζητούμενο, από το καπηλειό του Αξώτη –συχνά τις βρίσκουμε σε ταπεινές διευθύνσεις– έως το Abreuvoir. Συχνότερα δυστυχώς απαντώνται οι προτηγανισμένες, που εξυπηρετούν κοστολογικά αλλά στεναχωρούν τον πελάτη, ακόμη (έστω υποδόρια) και τον μη καλοφαγά.
Δεν μου αρέσουν επίσης οι «κοπές» στα κρέατα. Αντιλαμβάνομαι ότι ένα μοσχάρι ή ένας κατά τα λοιπά συμπαθής και ευφυής χοίρος τεμαχίζονται με διαφορετικούς τρόπους από τον εκδοροσφαγέα, οι οποίοι μάλιστα ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Αλλά όταν αυτό π.χ. που αποκαλούμε «σπαλομπριζόλα» αίφνης μετονομάζεται σε «κοπή» τότε ανεβαίνει η τιμή χωρίς καμία κατά τα λοιπά διαφορά. Ακόμη χειρότερα όταν η «κοπή» είναι από «Wagyu» ή «Kobe», το οποίο πλέον διατίθεται και στις εσχατιές της Ελλάδος. Στην Ιαπωνία, όπου ανακαλύφθηκε η συγκεκριμένη μέθοδος εκτροφής (η οποία δεν θα με στεναχωρούσε –θα έπινα μπίρα, θα άκουγα συμφωνική μουσική και θα μου έκαναν κάθε μέρα μασάζ– παρά το άδοξο τέλος, το οποίο αργά η γρήγορα έρχεται για όλους) υπάρχει μεγάλος σεβασμός για το είδος. Κανείς εκεί π.χ. δεν θα παραξενευτεί, αντιθέτως θα πάρει μεγάλη χαρά, εάν του φέρουν δύο μπριζόλες σε ξύλινο κουτί με βελούδινη επένδυση.
Συνήθως αυτά τα κρέατα τρώγονται σε μικρά κομμάτια που ψήνονται ελάχιστα σε επιτραπέζιο μπάρμπεκιου ή ακόμη και ωμά, πάνω σε ρύζι, σε μορφή nigiri ώστε να απολαύσει κανείς ατόφια την υφή. Εδώ έχουμε μπερδέψει την σταβλίσια με το Wagyu ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου η ονοματοδοσία δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα. Σαν την περίφημη ιστορία με τη γάτα της Βασίλισσας που είχε σταλεί με την (παλιά) Ολυμπιακή και όταν της άνοιξαν στο Ελληνικό το κλουβί για να πάρει αέρα, αυτή πήρε τον ομματιών της και οι δικοί μας έβαλαν στο κλουβί την πρώτη γάτα που βρήκαν και την έστειλαν στην ευχή του Θεού. Ωστόσο οι «κοπές» έχουν και τη θετική τους πλευρά. Μετά από την περίοδο της αστακομακαρονάδας ακολούθησαν τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων κατά τα οποία οι μάγειρες, αλλά και οι πελάτες, ανακάλυψαν φθηνότερα αλλά εξόχως νόστιμα κοψίδια όπως π.χ. η ουρά, τα μάγουλα, ο σιδηρόδρομος κλπ.α
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
