Πάνε δεκαεφτά χρόνια από τότε που ξεκίνησε το Kuzina. Την πρώτη φορά που πήγα, το 2006, τότε δεν είχε ακόμη την ταράτσα. Ένα-δυο καλοκαίρια αργότερα ετοιμάστηκε. Από τότε από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο είναι γεμάτη, ένα λευκοντυμμένο παρατηρητήριο με την Ακρόπολη και τον ναό του Ηφαίστου σε πρώτο πλάνο. Δεν ξέρω κι εγώ πόσοι σηκώθηκαν για να πλουτίσουν το ψηφιακό τους φωτοάλμπουμ με μερικές απογευματινές και νυχτερινές λήψεις του Παρθενώνα όση ώρα τρώγαμε. «Είναι σε νευραλγικό σημείο το εστιατόριο», λέει ο Άρης Τσανακλίδης «και κάθε χρόνο έχουμε περισσότερο κόσμο» και μια ματιά τριγύρω το επιβεβαιώνει. Έχει παρέες, ζευγάρια, οικογένειες – οι περισσότεροι τουρίστες. Έρχονται όμως και κάποιοι μόνοι τους για δείπνο, με θέα. Ο σεφ μας λέει ότι είναι κάτι που κι ο ίδιος όταν ταξιδεύει το κάνει συχνά. «Έτσι πραγματικά απολαμβάνω το φαγητό», λέει πριν επιστρέψει στην κουζίνα, κάτω, κι εμείς να πιάσουμε τον κατάλογο.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
