Κανονική κολεξιόν… ωμοτήτων έχει η Αθήνα, που δεν φοβάται πια το αμαγείρευτο κρέας και ψάρι, είτε μιλάμε για «ψημένο» σε κάποια μαρινάδα, είτε για λίγο καψαλισμένο, μια ιδέα, είτε για τελείως ωμό. Με τα χρόνια τις έχει κάμψει τις όποιες αντιστάσεις της. Ίσως και να έχει φτάσει στο άλλο άκρο, αφού ωμά –ευρωπαϊκά και πιο εξωτικά– βρίσκεις πια παντού, κι όχι πάντα στα καλύτερά τους, ούτε πάντα ταιριαστά με τα υπόλοιπα του μενού, οπότε έχουμε και τις ενστάσεις μας – δεν είναι ανάγκη, λόγου χάρη, να έχει ένα ουρανοκατέβατο σεβίτσε σε κάθε ψαροταβέρνα και κάθε καφεστιατόριο. Θέλει λίγη ρέγουλα. Αλλά ένα καλοκομμένο σασίμι ή ένα λιτό νιγκίρι, ένα καρπάτσιο ή ένα ταρτάρ που αναδεικνύουν την πρώτη ύλη, ένα σεβίτσε ή ένα τιραντίτο που μπλέκουν περίτεχνα ξινό, αλμυρό και καυτερό, τα χαίρεσαι και με το παραπάνω, το ίδιο και και κάποια πιο «ακατάτακτα» ωμά. Σ’ αυτό το τερέν μπορεί να παίξει κανείς με διάφορους τρόπους παρασκευής και υλικά. Δεν είναι ανάγκη να πατάνε όλοι στον ίδιο δρόμο. Μια που στα εστιατόρια της πόλης υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι εκπρόσωποι αυτής της κατηγορίας που «πιάνει» ή συνδέει διαφορετικές κουζίνες και είναι ανοιχτοί σε πειραματισμούς, διαλέγουμε κάποια πιάτα που δοκιμάσαμε (ή ξαναδοκιμάσαμε) και ξεχωρίσαμε τον τελευταίο καιρό.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
