Τον συνάντησα στο κοτέτσι του στον οικισμό Βήσσα, στην ενδοχώρα της Σύρου, κάπου στους πρόποδες του βουνού Κρυός, και τα είπαμε περιτρυγυρισμένοι από κάτι φωνακλούδηκες, στρουμπουλές κοτούλες ελευθέρας βοσκής. Με παιδική λαχτάρα και αυθεντική χαρά μου μιλούσε για τα βραβεία που κέρδισαν την τελευταία διετία σε ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς, κοκορεύονταν όλο περηφάνια και ταυτόχρονα μου έλεγε ότι «παρά τις διακρίσεις, πάντα θα προσπαθώ για το καλύτερο». Ο Γιάννης Παλαμάρης, ένας αγρότης τρίτης γενιάς, κληρονόμησε από παππού και μπαμπά τα οικογενειακά χωράφια με τα κηπευτικά, κι έμαθε τη δουλειά στην πράξη, δουλεύοντας με τη γη και τα ζώα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
