Τα τηγανητά μύδια με τη συνοδεία της δυνατής γιαουρτοσκορδαλιάς είναι μία από τις πιο απρόβλεπτες, ωστόσο πιο χαρακτηριστικές, μυρωδιές της Πόλης. Στα σοκάκια του Beyoğlu και του Kadiköy (άλλοτε Πέρα και Χαλκηδόνα αντίστοιχα) τηγανίζονται καθημερινά εκατομμύρια μύδια και σερβίρονται είτε σε ξύλινο σουβλάκι, με την ταρατόρ χωριστά, είτε σε ένα φανταστικό, κρατσανιστό σάντουιτς, που δεν μπορεί ποτέ κανείς να ξεχάσει.
Τι κι αν το σπορέλαιο μέσα στο οποίο τηγανίζονται φαίνεται καταπονημένο και ύποπτο, τι κι αν η σκορδίλα της υπόλευκης ταρατόρ ρίχνει την πίεση στα τάρταρα και δημιουργεί αντιερωτικό κλίμα, τα τηγανητά μύδια της Πόλης είναι μια λιχουδιά τεραστίων διαστάσεων, μια γαστρονομική συγκίνηση που θα ακολουθεί τον τολμηρό κυνηγό γεύσης για πάντα.
Μαζί με τις γαρίδες, τους αστακούς, τα σαλιγκάρια και όλα τα οστρακόδερμα και τα κελυφοειδή, τροφές που το Ισλάμ κοιτάει με μισό μάτι, επειδή τις θεωρεί ακάθαρτες, ερχόμενο σε απόλυτη αντίθεση με τις επιταγές της Ορθοδοξίας, που τα ανέδειξε σε πρωταγωνιστές των νηστειών ως τροφή εξαγνιστική, τα μύδια της Πόλης, τηγανητά ή γεμιστά, κυριαρχούν στις γκουρμεδιές των δρόμων της και αποδεικνύουν ότι τα πολύ νόστιμα πράγματα μπορούν να προκαλέσουν αλλαξοπιστίες γαστρονομικές, να χτίσουν γεφύρια ενωτικά μεταξύ αλλόθρησκων πολιτών του ίδιου μαχαλά, να κρυφογελάσουν με το πόσο εύκολα εξαγοράσιμη είναι η ψυχή του ανθρώπου, ακόμα και ενός βαθιά θρησκευόμενου, όταν μια θεσπέσια μυρωδιά-αληθινός πειρασμός τού χτυπήσει τη μύτη.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
