Δε νομίζω να υπάρχουν πολλές οινοπαραγωγές περιοχές στον πλανήτη που να μπορούν να καυχηθούν για ιστορία αρκετών χιλιετιών. Σίγουρα όμως μία από αυτές είναι η Κρήτη. Η ανασκαφή του Σπύρου Μαρινάτου, το 1949, δίνει χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης τις αποδείξεις: σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από τις Αρχάνες, στο Βαθύπετρο, ανακαλύφθηκε ένα Μινωικό Μέγαρο, μια μεγάλη αγροικία του 1600 π.Χ., όπου ανάμεσα στα άλλα υπήρχε ληνός για πάτημα σταφυλιών! Στο πέρασμα των αιώνων η Κρήτη διακρίθηκε για πολλά πράγματα. Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς, το κρασί δεν ήταν μέσα σ’ αυτά. Όσο κι αν οι ντόπιοι με τον καλώς εννοούμενο εθνικισμό τους μιλούσαν με περηφάνια για τα υπέροχα «σαν κονιάκ» κρασιά τους, στην πραγματικότητα των ποτηριών βρισκόντουσαν οξειδωμένα λευκά και πλαδαρά κόκκινα κρασιά χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Και ξαφνικά πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, οι οινικές μαντινάδες άλλαξαν μουσική και στίχους!
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
