Σε ένα από τα ρεπορτάζ μου για το αθηναϊκό σουβλάκι είχα γνωρίσει έναν κύριο, συνταξιούχο, ο οποίος με είχε εντυπωσιάσει με τον εμμονικό τρόπο που έτρωγε σουβλάκια. Από την πρώτη φορά που το δοκίμασε, σε νεαρή ηλικία, δεν έχει περάσει μέρα, όπως με ενημέρωσε, χωρίς να φάει έστω ένα τυλιχτό.
Θα μπορούσα άραγε να κάνω και εγώ το ίδιο; Δύσκολα. Βαριέμαι τα ίδια πράγματα. Άρχισα όμως να παρατηρώ ότι στην Αθήνα υπάρχει μεγάλη ποικιλία από σουβλάκια, με αρκετούς νεωτερισμούς, διάφορα είδη κρέατος και πολλά έξτρα υλικά, εκτός από τα κλασικά – καλαμάκια, γύρους και κεμπάπ από χοιρινό και κοτόπουλο. Βρίσκει κανείς τυλιχτά με λουκάνικο, κοντοσούβλι, προβατίνα, κοκορέτσι ακόμη και με παστουρμά.
Στη λίστα προστίθενται συνεχώς και άλλες εκδοχές και η λέξη «σουβλάκι» έχει αποκτήσει μία πολύ ευρεία έννοια. Δεν είναι όλες οι προσπάθειες πετυχημένες και πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι κακό. Υπάρχουν όμως κάποια ιδιαίτερα σουβλάκια που είναι πραγματικά νόστιμα και λαχταριστά. Αν αποφάσιζα λοιπόν να τρώω ένα σουβλάκι καθημερινά, ίσως και να τα κατάφερνα, γιατί θα ήταν διαφορετικό κάθε φορά.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
