Όση ώρα περιμένω να έρθει η παρέα μου, καθισμένη στο ξύλινο, ελαφρά υπερυψωμένο ντεκ που χωρίζεται από τον δρόμο με ζαρντινιέρες με μυριστικά και χαζεύοντας το πήγαινε έλα της Δημητρακοπούλου, όλο και παίρνει το μάτι μου κάποιον που αναρωτιέται φωναχτά πώς λένε το καινούργιο εστιατόριο. Η καλλιγραφική σύνθεση της ταμπέλας του Εsthio (το αρχαιοελληνικό εσθίω, τρώω δηλαδή, γραμμένο με λατινικά γράμματα) είναι λίγο μυστήρια, λίγο αινιγματική. Τα αγαπούν όμως τα «κρυφά» εδώ. Μπορεί να μην το αναγνωρίσεις με την πρώτη ματιά –διατρέχοντας τον κατάλογο, στις περιγραφές των πιάτων βλέπεις γνώριμα υλικά– αλλά στο επόμενό του βήμα μετά το Αλφicon στο Παγκράτι, ο σεφ Έλβι-Δημήτρης Ζύμπα παρουσιάζει μια σύγχρονη κουζίνα που εμπνέεται από πιάτα της Ελλάδας και αρκετών Βαλκάνιων γειτόνων της. Ο Θοδωρής Λεονταρίτης, που μαζί με τον Γιάννη Μπουτσικάρη συμμετέχει στο καινούργιο αυτό εγχείρημα, έχει αναλάβει τη σάλα και εξηγεί τις διαδρομές και τις συνδέσεις.
Διαλέγουμε ένα οrange wine από τη λίστα με τα ήπιας οινοποίησης κρασιά την οποία έχει συνθέσει ο Πέρι Παναγιωτακόπουλος και τσιμπολογάμε ελιές από τη Μάνη, έχοντας δίπλα στα μπολάκια απαλή, μεταξένια ταραμοσαλάτα, με λάδι μυρωδικών και σουμάκ, κι ωραίο, πικάντικο άιβαρ με πιπεριά Φλωρίνης – την αγαπώ ιδιαίτερα αυτή την πιπερένια πάστα, που τη μοιράζονται πολλοί λαοί. Κι από το σέρβικο τσεβάπι (κεμπάπ) εμπνέεται ο σεφ, αλλά μην περιμένετε κάτι ανάλογο με αυτό που έχετε φάει σε κάποια καφάνα (σαν να λέμε μεζεδοπωλείο) στο Βελιγράδι. Αυτό που έρχεται πάνω σε χειροποίητη πιτούλα, δίπλα σε έναν πολύ γευστικό πουρέ φασολιού, είναι κομματάκια μαριναρισμένου ψαριού με μαρμελάδα πιπεριάς. Οι επίσης μαριναρισμένες γαρίδες, με κρέμα από γαλένι, πάνω σε ένα στρωματάκι πιπεριάς κέρατο σού φέρνουν στο νου γεμιστά και η χταποδόπιτα, που έχει ωραίο φύλλο και γλυκοφάγωτο, κρασάτο χταποδάκι στο εσωτερικό, Επτάνησα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
