«Έγινε; Έγινε; Να κλέψω μια πατάτα;», με θυμάμαι πιτσιρίκι να ρωτάω τη μητέρα μου. «Λίγο θέλει ακόμη, άντε να στρώσεις το τραπέζι και θα σου δώσω», έλεγε ο φύλακας του ταψιού. Μικρός, μεγάλος, σε μια πατάτα ποτισμένη από τα ζουμιά του ψητού κανείς δε λέει όχι. Έχει αυτή τη «δύναμη» του ταψιού. Άλλοτε έμπαινε στον ξυλόφουρνο –από τα χαράματα ξυπνούσαν οι νοικοκυρές για να τον «κάψουν»– ή πήγαινε σηκωτό στον φούρνο της γειτονιάς κι όταν περνούσες απέξω, οι γαργαλιστικές μυρωδιές σου έσπαγαν τη μύτη. Τώρα βγαίνει από την κουζίνα, πλούσιο, χορταστικό και στο μάτι, οικείο, ενωτικό και ακόμη πιο χρειαζούμενο: τους μαζεύει όλους γύρω από το τραπέζι, τους τυλίγει με εκείνη τη χαρακτηριστική κυριακάτικη ζεστασιά, που πάντα τα καταφέρνει να σε επαναφορτίζει.
 |
 |
Αρνάκι με πατάτες μελωμένες ή λαχανικά, χοιρινό μαρινάτο, που ψήνεται και γίνεται απίθανα τρυφερό, κοτόπουλο με τραγανή, μυρωδάτη κρούστα, γιουβέτσι-μπουκιά και θαλπωρή… Πολλά κυριακάτικα φαγητά σε ταψί θα βρείτε παρακάτω. Άλλα θέλουν λίγα υλικά και άλλα πιο πολλά, άλλα τα ανακατεύουμε και αφήνουμε τον φούρνο να κάνει όλη τη δουλειά, κι άλλα έχουν λίγο περισσότερο παίδεμα, όλα όμως, μα όλα, έχουν βαθιά, σπιτική νοστιμιά.
