Το τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας «στολίζεται» με πολλών ειδών μεζέδες. Όσπρια, θαλασσινά, λαχανικά, πολλά μπορεί να διαλέξει κανείς, αλλά χωρίς λαγάνα δεν γίνεται. Στη Θεσσαλονίκη, την τελευταία τριετία έχουν εμφανιστεί διάφορα είδη «νέο-λαγάνας», δηλαδή εκδοχές του παραδοσιακού ψωμιού με διαφορετικές γεύσεις, που σε αρκετές περιπτώσεις θυμίζουν πλήρη γεύματα. Προσωπικά, στο συγκεκριμένο προϊόν τάσσομαι με τους οπαδούς της παράδοσης. Στην «Αρτοποιία Κουκουμέρια» (Μικράς Ασίας 50, Τ/ 2310-912365) εδώ και έναν αιώνα προσφέρουν την ίδια ακριβώς λαγάνα, επενδύοντας αφενός στο πολύ καλό σουσάμι, αφετέρου στο μείγμα με νερό και ταχίνι που περνούν από πάνω. Αιωνόβια είναι και η λαγάνα του «Αρτοποιείου Μπακόλα» (Χρυσοστόμου Σμύρνης 50, Τ/ 2310-223797), η οποία περιέχει μπόλικο σουσάμι.
Στο κλειστό γκρουπ των σκληροπυρηνικών της λαγάνας συμμετέχουν άλλοι δύο νεότεροι φούρνοι. Από το 1960, ο «Κόκκινος Φούρνος» (Αποστόλου Παύλου 1, Τ/ 2310-206337) της ηπειρώτικης οικογένειας αρτοτεχνιτών Τζιάλλα χρησιμοποιεί ακριβώς την ίδια συνταγή, ενώ ο Αντώνης Μουτεβελής στον «Μουτεβελής Bakery» (Λεωφόρος Ανδρέα Παπανδρέου 104, Τ/ 2310-630255) φτιάχνει μια μαλακιά λαγάνα με ανοιχτή κυψέλωση. Πρόκειται για κωνσταντινουπολίτικη συνταγή, στην οποία εφαρμόζει μια γαλλική τεχνική. Από τις πιο «εμπορικές λαγάνες», ξεχωρίζουν αυτές της αλυσίδας «Μελίρυττο» (ενδεικτικά: 5ο χλμ Χαριλάου-Θέρμης, Τ/ 2310-028307), οι οποίες έχουν σουσάμι και στη γέμισή τους.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
