Το καλωσόρισμα στην Ιζαμπέλα – Αρμένικες γεύσεις είναι όλα τα λεφτά: σου φέρνουν λικέρ αρμπαρόριζας σε κολονάτα ποτηράκια πάνω σε μεταλλικό δίσκο με σεμεδάκι. «Έτσι κάνουμε στα σπίτια μας οι Αρμένιοι όταν έρχονται οι καλεσμένοι για το κυριακάτικο τραπέζι, κι έτσι, σαν καλεσμένοι, θέλω να νιώθουν οι πελάτες μου», λέει η Ιζαμπέλα Μπογοσιάν, που άνοιξε πρόσφατα το μαγαζί της στην Αναπαύσεως στη Δραπετσώνα, ενώ για χρόνια διατηρούσε αρμένικη ταβέρνα στου Ρέντη.
Η διακόσμηση είναι απλή, με στοιχεία από οθωμανικά παλάτια και ένα πράσινο στους τοίχους που ξεκουράζει το μάτι και ηρεμεί. Τα τραπεζομάντηλα είναι παραδοσιακά υφαντά από την Αρμενία και στους τοίχους κρέμονται εργόχειρα και οικογενειακά κειμήλια. Η κουζίνα είναι μισάνοιχτη. Ρίχνω κλεφτές ματιές σε αυτά που ετοιμάζονται. Ο κύριος Στέλιος, ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας, πλάθει τα κεμπάπ και κάνει το πάντρεμα των γεύσεων: από τη μία αρμένικη, λόγω της καταγωγής της, και από την άλλη γεύση κρητική, λόγω της δικής του. Εκείνος έχει αναλάβει την προετοιμασία και το μαστορικό ψήσιμό τους στα κάρβουνα. Τα φτιάχνει από μοσχαρίσιο κιμά και προσθέτει διάφορα αρτύματα και μπαχαρικά. Αλάτι και πιπέρι που είναι τα πιο κλασικά, αλλά και πιο ιδιαίτερα, όπως πάπρικα γλυκιά, κρητικό θυμάρι και σκόνη από κούμαρο. Τα σερβίρουν σε μερίδα, με τηγανητές πατάτες, πλιγούρι, κομμάτια ντομάτας και κρεμμύδι. Η Ιζαμπέλα από την άλλη βράζει τα ισλί κιοφτέ. Είναι μια φανταστική και αρκετά απαιτητική αρμένικη συνταγή: κεφτέδες μπαμπάτσικοι από μοσχαρίσιο κιμά περασμένο 4-5 φορές από τη μηχανή, που ζυμώνονται με βούτυρο και πλιγούρι και βράζουν σε νερό με λεμόνι και αλάτι. Σερβίρονται σκέτοι σε πιατάκι και η γεύση τους είναι μοναδική. Μοιάζουν με τις κυπριακές κούπες — εκείνες όμως είναι τηγανητές.
 |
 |
Όσο πίνουμε τα ποτά μας (την μπίρα Κιλικία και ένα ωραίο κόκκινο, μεστό εμφιαλωμένο κρασί από την Αρμενία), η Ιζαμπέλα μάς φέρνει το αρμένικο πιλάφι. Μια λιχουδιά που φτιάχνει με μεγάλη επιμέλεια. Γίνεται από χοντρό πλιγούρι που βράζει σε κρεατόζουμο, με μια ιδέα φιδέ, λίγα ρεβύθια, αλάτι, πιπέρι και ελαιόλαδο. Αν σας περισσέψει, μη διστάσετε να το πάρετε σπίτι, τρώγεται άνετα και την επόμενη μέρα. Η Ιζαμπέλα μάς φτιάχνει και σουλού μαντί, μαντί σε σούπα δηλαδή. Βράζει τα χειροποίητα μικρούλικα γεμιστά ζυμαράκια σε ντοματένια σάλτσα με λεμόνι, σκόρδο και δυόσμο και τα σερβίρει όλα μαζί σε μπολ. Έχει και κλασικά μαντί το μενού, σερβιρισμένα με γιαούρτι, αλλά τα πρώτα μου φάνηκαν πιο ιδιαίτερα και γευστικά. Τα Σαββατοκύριακα κάνουν χοροβάτς, αρμένικο σουβλάκι δηλαδή, σε τονίρ (αρμένικος φούρνος από πηλό). Μαρινάρουν το κρέας (χοιρινό, αρνί, κοτόπουλο) με ντομάτα, πιπεριές και το αρμένικο αρωματικό ρεχάν, που μοιάζει με τον μαύρο πλατύφυλλο βασιλικό αλλά το βρίσκεις μόνο στην Αρμενία. Το τονίρ ψήνει ομοιόμορφα το κρέας και το κρατάει ζουμερό.
