Αυτή την εποχή που έχουμε βάλει πλώρη για καλοκαίρι αλλά δεν έχουμε ακόμη αφήσει πίσω μας το χειμώνα είναι ό,τι πρέπει για εκδρομές στα ορεινά. Για αυτοκινητάδα με στροφές, ισιάδες και πάλι στροφές, με τις απαραίτητες στάσεις για να ρουφήξεις εικόνες και καθαρό αέρα. Για περπάτημα σε μονοπάτια δίπλα σε πεύκα, οξιές, πλατάνια, ρεματιές, χαράδρες. Και για ταβέρνα, μετά, βουνίσια, από τις ωραίες. Μακάρι να ‘ταν όλες σαν αυτές που έχουμε μαζέψει εδώ από κάτω, είναι από μόνες τους προορισμός. Μαγειρεύουν με δικά τους προϊόντα –ζαρζαβαρικά από τα μποστάνια τους και κρεατικά από οικογενειακά κοπάδια–, μαζεύουν μανιτάρια και άγρια χόρτα και άλλα καλούδια που προσφέρει η φύση. Τιμούν και σέβονται τον τόπο τους και μας γνωρίζουν τις συνταγές, τα μαγειρικά χούγια του, τους τρόπους που αλλάζει όταν αλλάζουν οι εποχές.
 |
 |
 |
 |
Σε διάφορες εποχές έχουμε πάει και εμείς. Καθισμένοι στα τραπέζια τους έχουμε χαρεί χόρτα γιαχνερά, χειροποίητες πίτες και χυλοπίτες, καμωμένες στο χέρι και αυτές, καμένες με δικό τους βούτυρο. Αλλά και φασόλια με τα λάχανα (έτσι λένε στην Ήπειρο τα χόρτα και τα μυρόχορτα), τηγανιές μερακλήδικες, τουρλού και μπριάμ μελωμένα, πατάτες τσουκαλάτες, φέτες τσουχτερές και αψιά ντόπια τυράκια που η γεύση τους σου μένει ώρα στο στόμα, ψωμί, ξινούτσικο, καπνιστό από τον ξυλόφουρνο. Αλλου έχουμε φάει αρνί λαδορίγανη που λιώνει στο στόμα ή χοιρινό πεντανόστιμο, αλλού λουκάνικα σπιτικά από τα λίγα. Κάποια πιάτα θα τα βρείτε και τώρα. Κάποια άλλα για τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω θα έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλα − εξίσου νόστιμα και συντονισμένα με την ανοιξιάτικη φύση. Η ψυχή του τόπου όμως θα είναι, σε όλες τις περιπτώσεις, εκεί.
