Έχουμε και λέμε: φασολάκια, γεμιστά, μπριάμ, γιαλαντζί, γίγαντες και ρεβυθάδες, μελιτζανόρυζα… Αυτή η εποχή βάζει πολλά λαδερά στο τραπέζι.
Και οι μάγειρες και οι μαγείρισσες της Αθήνας τα βάζουν στα μενού τους. Τα συναντάμε κλασικά, κλασικότατα, όπως τα τρώγαμε από μικροί, σε ωραίες ταβέρνες και μαγειρεία παλιάς κοπής. Αλλά είναι και πολλά εστιατόρια που τα φτιάχνουν σε πιο σύγχρονες εκδοχές, φροντίζοντας να ανιχνεύεις την παράδοση.
Υπάρχουν διασκευές «ορφανές», με τη λιτή νοστιμιά αυτής της μεγάλης και αγαπημένης κατηγορίας φαγητών της ελληνικής κουζίνας, αλλά και ενισχυμένες με κρέας, με ψάρι ή θαλασσινά.
Αλλος κάνει αγκινάρες αλά πολίτα με ψητό καλαμάρι, άλλος φασόλια χάντρες με τηγανητό κουνέλι, άλλος γεμίζει κολοκυθολούλουδα με ντοματόρυζο. Και στα παλιά και στα καινούργια όμως, οι σάλτσες με το ωραίο ελαιόλαδο καλούν για βούτες, γυαλίζουν οι ζουμερές ντομάτες, μελώνουν οι γίγαντες και οι μελιτζάνες με εκείνη τη φουρνιστή τους γλύκα, μοσχομυρίζουν οι πιπεριές και τα άλλα ζαρζαβατικά της εποχής. Γιατί αυτό είναι τα λαδερά.
Είναι ο τόπος, είναι η γη, είναι το καλοκαίρι. Και μας αρέσει πολύ που τελευταία τα συναντάμε όλο και πιο συχνά όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό.
Διαβάστε αναλυτικά στον Γαστρονόμο
