Ateno: Το deli-εστιατόριο της Αιόλου με την ωραία ελληνική κουζίνα

Την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Αteno, λίγο αφότου άνοιξε, κάθισα σ’ ένα τραπέζι επάνω, στη σάλα με τα χωρίσματα-βιτρό και τους μοντέρνους πίνακες στους τοίχους. Από το παράθυρο την χάζευα την Αιόλου, ήσυχη ήταν τότε. Τώρα είναι αλλιώς. Καλοκαιρινή. Πιο φασαριόζα. Κάθεσαι κάτω από το διώροφο νεοκλασικό, ανάμεσα στα παρτέρια του πεζόδρομου και στα κρεμασμένα αλλαντικά και τα τυριά που φιγουράρουν πίσω από το τζάμι – βιτρίνα. Δίνουν τον τόνο. Στο εστιατόριο που έστησαν σε έναν από τους πιο γνωστούς εμπορικούς δρόμους του κέντρου ο Σπύρος και ο Βαγγέλης Λιάκος μαζί με τον σεφ Νίκο Καραθάνο χώρεσαν διάφορες αγάπες: προϊόντα από πολλά μέρη της Ελλάδας –ελαιόλαδα και βιολογικές ελιές, μέλια, ζυμαρικά, βότανα, κρασιά, διαλεγμένα ένα ένα– μοιρασμένα σε ράφια και στα ψυγεία σε ένα μικρό παντοπωλείο… αλά σεφ και μια κουζίνα ελληνική, με σύγχρονο ύφος. Που έχει τα πιο δημιουργικά «εφέ» της, αλλά αυτό που σε κερδίζει τελικά είναι η νοστιμιά της.

Αξίζει να ξεκινήσει κανείς με τα αλλαντικά της MetaMeat, που φτιάχνουν οι αδερφοί Λιάκοι χωρίς συντηρητικά και πρόσθετα στο εργαστήριο στο Περιστέρι, όχι πολύ μακριά από το πρώτο «παιδί» τους, το BaseGrill. Στον τρίπατο δίσκο σερβιρίσματος εναλλάσσονται, ανάλογα με τη μέρα, διάφορα. Το προσούτο καλαρρύτικης προβατίνας με τη μεστή γεύση είναι μαζί με τη φινετσάτη μορταδέλα τους τα αγαπημένα μου, αλλά η συλλογή έχει και άλλα ωραία: η πορκέτα μαύρου χοίρου, διαφορετική από την ιταλική αλλά σούπερ γευστική, το σαλάμι στεπικής αγελάδας –ένα ακόμη αλλαντικό από αυτόχθονη ελληνική φυλή που έχουν στο ρεπερτόριό τους– το ντελικάτο, ανάλαφρο ζαμπόν από κόκορα ή κουνέλι, διάφανα σχεδόν.

Μετά έρχεται μια ντομάτα πάνω σε μια γενναία στρώση κρέμας φέτας. Την κόβουν και εμφανίζεται… μια χωριάτικη. Ο σεφ μπλανσάρει τη ντομάτα, την ξεφλουδίζει, τη σκάβει και τη γεμίζει με όλα τα συστατικά της πιο διάσημης ελληνικής σαλάτας. Όταν κοπεί στα τέσσερα, ανοίγει σαν λουλούδι, και έχεις τη ντομάτα, χοντροκομμένη και ψιλοκομμένη, ελιές, αγγούρι και το ζουμί του, να μπλέκονται με ένα ανακάτεμα με τη φέτα και το ελαιόλαδο. Σου φέρνουν και ψωμί φρυγανισμένο για βούτες. Εξίσου καλή και η δεύτερη σαλάτα που παίρνουμε. Και εξίσου λαχταριστά ζουμάτη. Έχει ψιλοκομμένα ντοματίνια και φράουλες, και από πάνω μια τριλογία από χαλούμι: το τυρί γίνεται ένα άλλο «καρπάτσιο», κομμένο έντεχνα σε λεπτές φλοίδες, χαλουμο-«ποπ κορν» και κριτσανιστό χαλουμοπιτάκι. Δροσερή, αρωματική, είναι και αυτή ό,τι πρέπει για μέρες με ζέστες.

Η τάρτα με τη φάβα πάνω σε σάλτσα ντομάτας, με κρεμμύδι, χταπόδι και ροδελίτσες κουμ κουάτ έχει ωραία επιμέρους στοιχεία αλλά σαν σύνολο δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, ακολούθησε όμως ένα δυνατό σερί. Τα ζυμαρικά με σάλτσα πιπεριάς Φλωρίνης, που σερβίρονται με ελαφροκαπνισμένο χέλι τυλιγμένο με φετούλες από λαρδί –λιχουδιά από τις λίγες– είναι κανονική βόμβα γεύσης. Τις αγκινάρες αλά πολίτα, που μαγειρεύονται στην κατσαρόλα με καρότο και άνηθο ο σεφ τις συνδυάζει με κρέμα αρακά (θα μου άρεσε να έχει και λίγο αρακά ολόκληρο, να τον νιώθεις λίγο παραπάνω) και καλαμάρι ψητό. Τα πλοκάμια του καλαμαριού τα τηγανίζει και το πιάτο γίνεται ακόμη πιο ωραίο. Η ρεβυθάδα του έχει και εκείνη τη δόση της σε θάλασσα. Έχει μύδια και μπακαλιάρο, που πρώτα τον ψήνουν μέσα σε μια ζύμη (σαν πιτούλες) με αλάτι και λεμονόφυλλα για να πάρει άρωμα και μετά τον ανακατεύουν με τα όσπρια. Όσο για τον μουσακά που προτείνουν στο Αteno, είναι ιδιαίτερος και αυτός. Έχει μελιτζάνες ρολάκια, νόστιμο, σαλτσάτο κιμά αρωματισμένο με κανελογαρίφαλα και μπόλικη ρευστή μπεσαμέλ. Και αντί για τις κλασικές, μελωμένες πατάτες, τα τραγανά πατατάκια στα οποία φωλιάζουν τα τηγανητά αυγά του BaseGrill, να κάνουν κρατς σε κάθε μπουκιά.

«Θέλω να κάνω ένα φαγητό νόστιμο, να μπορείς να το τρως όλη την ημέρα» λέει ο Νίκος Καραθάνος, βγαίνοντας για λίγο από την κουζίνα του. Τα πιάτα του μενού, άλλα πιο έντεχνα, άλλα πιο απλά όπως τα κεφτεδάκια που έρχονται πάνω στρώμα από μπριάμ με τυροκαυτερή από δίπλα, τα οποία είναι μια πού καλή ιδέα αν πιάσεις ένα από τα τραπέζια του Ateno το μεσημέρι, τον επιβεβαιώνουν. Τα σάντουιτς που παίρνεις από το ανοιχτό μαύρο παράθυρο λίγα βήματα πιο πέρα, με τα αλλαντικά που λέγαμε και λαδόψωμο που τους φτιάχνει με δική τους συνταγή ένας αρτοποιός, είναι και αυτά ένα ωραίο κομμάτι αυτής της ολοήμερης λογικής. Έχω βάλει στο μάτι αυτό με τη μορταδέλα μαύρου χοίρου, ελαιόλαδο αγριελιάς, ελληνική «ρικότα», ρόκα και φυστίκι Αιγίνης. Για μια άλλη φορά προφανώς, έχει έρθει το επιδόρπιο: χαλβάς σιμιγδαλένιος, με κουκουνάρι και σταφίδες, σκεπασμένος με κρέμα από χαλβά του μπακάλη. Χαλβάς με χαλβά, που δροσίζονται με παγωτό κανέλα. Ωραία ιδέα. Ομολογουμένως πληθωρικό, δεν είναι γλυκό για να το φας μόνος σου, καλό είναι να μοιραστεί.

Έχει περάσει η ώρα όταν τρώμε από μια γενναία κουταλιά διπλό χαλβά, αλλά ντόπιοι και τουρίστες βολτάρουν ακόμη ανάμεσα στα μαγαζιά με τα κατεβασμένα ρολά και τα φαγάδικα-ποτάδικα και ο περιπλανώμενος τροβαδούρος που από την ώρα που καθίσαμε έχει τραγουδήσει από ποπ τραγούδια των ’00s μέχρι τα Παιδιά του Πειραιά δεν τα έχει μαζέψει ακόμη από το σκαλάκι απέναντι. Κάποιοι σέρνουν μια βαλίτσα, έφτασαν αργά, οι καμπάνες της εκκλησίας λίγο παρακάτω χτυπάνε για λίγο. Καλοκαίρι στην Αθήνα. Του πάει Ateno το όνομά του. Έξω στον πεζόδρομο ακόμη πιο πολύ.

Αteno Cook & Deli