Δοκίμασαν πολλά και διάφορα οι «Γαστρονόμοι» τον Ιούνιο. Άλλοι ταξίδεψαν στα νησιά του Ιονίου και δοκίμασαν αξέχαστες κεφαλονίτικες πίτες, άλλοι στις Κυκλάδες και έφαγαν απίστευτες ψαρομακαρονάδες και μελωμένες ρεβυθάδες και έμειναν στην Αθήνα και στα πέριξ επισκέφτηκαν τα νέα μαγαζιά της πόλης όπου βρήκαν καινούργια πιάτα να προσθέσουν στη λίστα με τα αγαπημένα τους, ανακάλυψαν στέκια με υπέροχες κρητικές λιχουδιές που μπορείς να χαρείς επιτόπου ή να πάρεις για το σπίτι και ζαχαροπλαστεία με θαυμάσιες φρουτένιες κρέμες και παγωτό καϊμάκι.
Το Ντελικανιδάκι στη Ραφήνα είναι «της Κρήτης το ξαθέρι»
Τα σπουδαία κρητικά προϊόντα δεν είναι σπάνια στην Αθήνα. Πλήθος τα καλά παντοπωλεία με όλα τα καλούδια του νησιού. Το δύσκολο είναι να βρεις καθημερινά όλα εκείνα τα έντεχνα κρητικά μεζεδάκια και παρασκευάσματα, όλα αυτά που κάνουν την κρητική κουζίνα τη χαρά του μερακλή. Ακόμη πιο σπάνιο είναι τα βρεις εκτός αθηναϊκού κέντρου. Στη Ραφήνα λοιπόν, οι αδελφές Πόπη και Νεκταρία Μαυρικάκη τον αγαπάνε πραγματικά τον τόπο τους, την Κρήτη (τη Νεάπολη Λασιθίου και το Μυλοπόταμο Ρεθύμνου, από όπου κατάγονται οι γονείς τους). Τα κορίτσια αφήσαν πίσω άλλες επαγγελματικές ασχολίες και βάλανε μπροστά το 2022 ένα ντελί-παντοπωλείο, το Ντελικανιδάκι, που τα συνδυάζει όλα: φωτεινούς και γουστόζικους χώρους, επιλεγμένα κρητικά καλούδια στο τμήμα του παντοπωλείου και τη μεγαλύτερη συλλογή που γνωρίζω από ολόφρεσκες κρητικές λιχουδιές που ετοιμάζονται κάθε μέρα, σχεδόν αποκλειστικά με κρητικές πρώτες ύλες.
Τα κορίτσια μεγάλωσαν με αγάπη και μεράκι για το φαγητό (οι γονείς τους διατηρούσαν για χρόνια ψαροταβέρνα στην παραλία της Ραφήνας) και στο Ντελικανιδάκι ανέβηκαν σε άλλο επίπεδο. Σημειώστε: Μαλεβιζιώτικα γλυκά μυζηθροπιτάκια, ψητά χανιώτικα μαλαθροπιτάκια με τυρομαλάκα, καλιστούνια γλυκά στο τηγάνι με δυόσμο στη γέμιση και πασπαλισμένα με ζάχαρη, λυχναράκια –από τα νοστιμότερα που θα δοκιμάστε ποτέ–, μπουγάτσα χανιώτικη, ντεκότο με χαρούπι, ξεροτήγανα έξτρα τραγανά και ολόφρεσκα, μπισκοτάκια με λεμόνι και μαστίχα ή με λεμόνι και κελυφωτό φυστίκι, μπισκότα λαδιού λασιθιώτικα, μελομακάρονα όλο το χρόνο (και γιατί όχι δηλαδή;) συν, φυσικά, τσικουδιές, ελιές κρητικές, παξιμάδια κάθε λογής, ελαιόλαδα ένα κι ένα. Κάθε πρωί από νωρίς τα κορίτσια μπαίνουν στην κουζίνα και ετοιμάζουν πλήθος από τα καλούδια τους. Τα συσκευάζουν με γούστο σε ωραία χάρτινα κουτάκια – αισθητικά και μόνο, το Ντελικανιδάκι ξεχωρίζει με διαφορά. Οι πρώτες ύλες διαλεγμένες μία μία, από τα άλευρα (από τους Μύλους Κρήτης) και τα λάδια (από τη Μονή Τοπλού), μέχρι τα τυριά καλών μικρών Κρητών παραγωγών και τα βούτυρα, πρώτες ύλες που μπορείς να βρεις στο κομμάτι του παντοπωλείου και να τα αγοράσεις. Το Ντελικανιδάκι οι αδελφές Μαυρικάκη το νιώθουν σπίτι τους και θέλουν να μοιραστούν με όλους μας τις γευστικές τους μνήμες από την παιδική ηλικία τους. Και έψαξαν πολύ για να φέρουν στο ντελί τους «της Κρήτης το ξαθέρι», την αφρόκρεμα, ό,τι πιο εκλεκτό έχει να δείξει κάθε γωνιά της Κρήτης. Βιβή Κωνσταντινίδου
Αλ. Φλέμινγκ 37, Ραφήνα, Τ/22940-28.515
Μισελενάτο μπέργκερ, κοκορέτσι στη robata και ροδίτικο σπινιάλο
 |
 |
Τον Ιούνιο δοκίμασα πολλά και αρκετά από αυτά μου έκαναν εντύπωση. Το Four Hands (Athens Street Hub, Κεραμεικού 111, Κεραμεικός), το νέο μπέργκεράδικο των σεφ του Delta στον Κεραμεικό που άνοιξε επιτέλους, παρόλο που χρειάστηκε να κάνω τρεις προσπάθειες για να το δοκιμάσω –τη μία μέρα ήταν sold out, τη δεύτερη έκαναν εργασίες– όταν τα κατάφερα με αποζημείωσε. Επέλεξα το απλό cheeseburger. Το μπιφτέκι ήταν άψογα ψημένο και πολύ γευστικό το ψωμάκι μαλακό και αφράτο και η πίκλα και το φρέσκο κρεμμύδι έσπαγαν ιδανικά τη λιπαρότητα. Στο νέο εστιατόριο Raw Bata (Λακωνίας 33, Αμπελόκηποι, Τ/210-69.23.796) του ταλαντούχου σεφ Χρόνη Δαμαλά όσα δοκιμάσα ήταν νόστιμα και αυτό δε συμβαίνει συχνά στα μαγαζιά. Ξεχώρισα το κοκορέτσι που ήταν ψημένο στη robata (ιαπωνική ψήσταριά), νομίζω ότι ήταν ό,τι καλύτερο δοκίμασα τελευταία. Το σεβίτσε από ντάσκα με τα τραγανά κολοκυθάκια ήταν γεμάτο φρεσκάδα και ταίριαξε ιδανικά με το κυκλαδίτικο ροζέ από Mαύρο Aηδάνι από το κτήμα Ρούσσος. Το καλοκαιρινό μενού του εστιατορίου Nyn Esti (Λεωφόρος Α. Συγγρού 51-53, Φιξ, Τ/698-94.38.866) στην υπέροχη ταράτσα του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης έκρυβε ωραίες εκπλήξεις από τον Ροδίτη chef Σταμάτη Μισομικέ, που εμπνέεται από την καταγωγή του σε διάφορα από τα πιάτα που ετοιμάζει. Η ροδίτικη λαδόπιτα που έρχεται για καλοσώρισμα, με την κρέμα καπνιστών κάσιους και μείγμα μυρωδικών αλλά και το σπινιάλο −μια συνταγή με όστρακα συντηρημένα σε θαλασσινό νερό, δημοφιλής στην Κάλυμνο και στα νησιά του βορείου Αιγαίου– με το «τσάι» από 19 μυρωδικά με εντυπωσίασαν. Μαρίνα Πετρίδου
Μια παλιά κεφαλονίτικη κρεατόπιτα και μια καινούργια
 |
 |
 |
 |
Μια κρεατόπιτα… εις διπλούν μας επιφύλαξε στο ταξίδι στην Κεφαλονία. Το μεσημέρι χάρη στον Γιώργο Γράνα από τη Θηνιά δοκιμάσαμε την παραδοσιακή εκδοχή, φτιαγμένη με μπούτι από δίχρονο μουνούχι (νεαρό, ευνουχισμένο τραγί) με φέτα κατσικίσια, κρασί, σκόρδο, κρεμμύδι, κανέλα, λίγη ρίγανη και αλάτι ακατέργαστο. Δυόμιση ώρες έμεινε η τσερέπα στον ξυλόφουρνο κι όταν βγήκε η πίτα ήταν πεντανόστιμη. Ένα γενναίο κομμάτι το κατάφερα όλο. Το βράδυ, στο εστιατόριο Terre Mouikis, δημιούργημα της οικογένειας Μουίκη στο Αργοστόλι, ο Κεφαλονίτης σεφ Ασημάκης Χανιώτης, ο οποίος ήταν μέχρι πρόσφατα executive chef του του λονδρέζικου μισελενάτου Pied à Terre και τώρα ετοιμάζει το δικό του εστιατόριο στη βρετανική πρωτεύουσα, μας σέρβιρε τη δική του εκδοχή. Πήρε όσα του έδειξε ο συντοπίτης του, κaι τα πέρασε από το δικό του φίλτρο. Η κρεατόπιτα που σερβίρει στο προσεγμένο, βαμμένο σε γήινα χρώματα εστιατόριο είναι πιο μοντέρνα σε στιλ, με τα τραγανά φύλλα τοποθετημένα από πάνω, κι όμως η παράδοση είναι εκεί: η γέμιση έχει την ίδια γεύση, την ίδια πυκνή και λίγο άγρια νοστιμιά. Ο σεφ εμπνέεται από τη γευστική ντοπιολαλιά και σε άλλα πιάτα του μενού. Πάρτε την κρεατόπιτα, πάρτε και τη σουπιά με τα τσιγαρίδια, θαυμάσιο πιάτο και αυτό. Άντζελα Σταματιάδου
Σταύρου Μεταξά 10, Αργοστόλι, Τ/26710-24091
Island hopping στις Κυκλάδες
 |
 |
Ούτε θυμάμαι πόσες φορές ανεβοκατέβηκα τις μπουκαπόρτες και πόσα ξενοδοχεία άλλαξα λίγο πριν ανοίξει η σεζόν, τον μήνα που μας πέρασε. Όμως σίγουρα θυμάμαι γεύσεις, ανθρώπους και τόπους που δεν αλλάξαν από τον τουρισμό. Θα ήθελα να ξαναγυρίσω πίσω στην Ανάφη στην Ταβέρνα της Παπαδιάς (Τ/22861-12.000) στον Ρούκουνα για εκείνη τη μελωμένη χοιρινή μπριζόλα με πατάτες (του ονείρου) στον φούρνο. Σίγουρα θα επιστρέψω το αποκαλόκαιρο στην Πάρο, στον Κατσουνά (Τ/2284051.246) στη Σάντα Μαρία για την ψαρομακαρονάδα με σκορπίνα και τη μελωμένη ρεβυθάδα της κυρά Μαρίας. Και σκέφτομαι σοβαρά να ζητήσω να γράψουν το όνομά μου σε ένα από τα τραπεζάκια στο Γεφυράκι της Νάξου στον Δανακό (Τ/22850-61.109), για να περνάω εκεί τις ώρες μου στη δροσιά τρώγοντας μανούρα τηγανητή και κατσικάκι λεμονάτο. Κι όταν κοπάσουν οι ορδές του τουρισμού, θα πάω πίσω στην Αετοφωλιά, στην ταβέρνα Κουναριά (Τ/22830-51.777) στην Τήνο, γιατί ακόμα έχω στην άκρη της γλώσσας ένα γλυκό μούδιασμα νοστιμιάς από τις μαραθοτηγανίτες και τις αγκιναρόπιτές τους. Νικολέτα Μακρυωνίτου
Καϊμάκι με βύσσινο ή κρέμα με ροδάκινο;
 |
 |
Και τα δύο. Εννοείται ότι η απάντηση είναι και τα δύο. Το μεν παγωτό καϊμάκι το δοκίμασα στο διαχρονικό Désiré (Δημοκρίτου 6, Κολωνάκι, Αθήνα, Τ/ 210-36.32.333). Μαστιχωτό και δροσερό, από πρόβειο γάλα, ελληνικό σαλέπι και την σωστή ποσότητα από μαστίχα Χίου ώστε να τη γεύεσαι αλλά να μην καλύπτει όλες τις άλλες γεύσεις. Αυτό που το κάνει ακόμα καλύτερο είναι το σπιτικό σιρόπι βύσσινο με το οποίο το συνοδεύουν. Μπορείς να πιάσεις θέση στο καθιστικό και να το φας με την ησυχία σου απολαμβάνοντας παράλληλα και τον κλιματισμό. Στο Μαραμπού (Αρχελάου 17, Παγκράτι, Τ/210-72.47.037) πάλι πέτυχα το σορμπέ ροδάκινο που είναι επίσης σούπερ δροσερό, όχι πολύ γλυκό, σχεδόν σαν να τρως ατόφιο το φρούτο. Μαζί με το γαλατένιο fior di latte είναι θαυμάσιο. Γεωργία Παπαστάμου
Λουκούμια μούστου με καρύδι
Ωραία τα συριανά λουκούμια, σεβαστή η ιστορία τους και η τεχνογνωσία τους και δικαίως τα έχουμε βραβεύσει με Βραβείο Ποιότητας Γαστρονόμου. Αλλά εγώ έχω μια ξεκάθαρη προτίμηση σε μια άλλη «σχολή» λουκουμιού. Αυτά με μούστο και καρύδι, που είναι σχεδόν ένα διαφορετικό γλυκό. Ο συνδυασμός μούστου-καρυδιού είναι δοκιμασμένος σε πολλά παραδοσιακά γλυκά, όπως η μουσταλευριά αλλά και το αγαπημένο μου ζμπέκι ή τσουμπέκι, που είναι κάτι σαν σουτζούκ λουκούμ αλλά μόνο με καρύδια και μούστο και το φτιάχνουν στα σπίτια την εποχή του τρύγου. Όσο για τα λουκούμια μούστου τα φτιάχνουν σε διάφορα μέρη. Τώρα πρόσφατα δοκίμασα αυτά της γιαννιώτικης λουκουμοποιίας Λαζαρίδη, μιας οικογενειακής επιχείρησης που ξεκίνησε ο παππούς Νίκος Λαζαρίδης το 1960, συνέχισε ο γιος του και τώρα έχει αναλάβει ο συνονόματος εγγονός του. Μαλακά, με κάτι βαθύ στη γεύση, φρουτώδες και βουτυράτο. Σαν να απλώνει η γεύση στο στόμα, γεύση πλαδαρή, βελούδινη, γεμάτη αρώματα. Με κάτι ανεπαίσθητα ξινό, σαν ανάμνηση του σταφυλιού, και με το καρύδι από κοντά να κάνει την έκπληξη με την τραγανότητά του. Μάλιστα, κυκλοφορούν σε μια πολύ ωραία συσκευασία. Τα βρίσκουμε μέσω του δικού τους e-shop (www.loukoumia-lazaridis.gr – αποστολές σε όλη την Ελλάδα), σε σούπερ μάρκετ των Ιωαννίνων και της Άρτας, αλλά και χύμα σε ζαχαροπλαστεία της περιοχής. Χριστίνα Τζιάλλα
Λαζαρίδης, εργαστήριο: Ρώμα 68, Ιωάννινα, Τ/26510-26864
