Zάκυνθος: Αγρόκτημα και ταβέρνα, οι Αμπελοστράτες είναι ένας μικρός παράδεισος φύσης και γεύσης

Βάλαμε Αμπελοστράτες στο gps και αφήσαμε πίσω μας τη θάλασσα. Μαζί αφήσαμε πίσω τις ασχήμιες και το γιουσουρούμ του τουριστικού επεκτατισμού που κατασπαράζει τις ακτές της όμορφης Ζακύνθου, ξεχάσαμε την πολυκοσμία, ηρέμησε το βλέμμα μας, χορτάσαμε φύση και ομορφιά. Αυτή η διαδρομή έσωσε την παρτίδα, καθότι πρώτη φορά στο νησί, είχαμε ως εκείνη τη στιγμή περιηγηθεί μόνο στα τουριστικά σημεία, και είχαμε θορυβηθεί με την άλωση αυτού του τόπου.

Στα χέρια μου κρατούσα το τεύχος 147 του Γαστρονόμου, όπου τον Ιούλιο του 2018 είχαμε δημοσιεύσει ένα μεγάλο θέμα για τη Ζάκυνθο, πολύ όμορφα αποτυπωμένο στο χαρτί από τη συνάδελφο Βιβή Κωνσταντινίδου. Η Βιβή έγραφε τότε, και εγώ διάβαζα τώρα ως συνοδηγός στο αυτοκίνητο που ακολουθούσε τα χνάρια της τότε διαδρομής της: «Ανηφορίζοντας προς το χωριό Κοιλιωμένος, οι ταμπέλες σε οδηγούν στις Αμπελοστράτες. Ένα μικρό πέτρινο κτίσμα, το λες και καταφύγιο, και κάπως έτσι είναι: ένα ταβερνάκι σε δύο επίπεδα, κρυμμένο μέσα σε πυκνό δασάκι και γύρω αμπέλια και η οικογενειακή φάρμα με άλογα, γάτες και αμέτρητα πουλερικά. Ένας μικρός παράδεισος φύσης και γεύσης. Η ταβέρνα ήταν μια ιδέα του Αντώνη Μαρούδα – εμβληματική μορφή στη γαστρονομία του νησιού και συνιδρυτής των πάλαι ποτέ θρυλικών “Αλιτζερίνων”, του πρώτου πραγματικά καλού εστιατορίου στο νησί. Ο ίδιος βρίσκεται πάνω από τηγάνια και κατσαρόλες και στο μενού του, μικρό μα άκρως περιεκτικό, συνδυάζονται ίσως τα καλύτερα τοπικά προϊόντα, πολλά δικής του παραγωγής, με μαγειρικές τεχνικές από την Ήπειρο, πατρίδα της ζωγράφου συζύγου του. Δικοί της είναι και οι πίνακες ζωγραφικής που κοσμούν τους τοίχους της ταβέρνας. Το καλοκαίρι, οι Αμπελοστράτες βγάζουν τα τραπεζάκια έξω και οι θαμώνες απολαμβάνουν το φαγητό κάτω από τη δροσιά των δέντρων». “Το σπίτι αυτό ήταν το οικογενειακό μας, πάππου προς πάππου, και κάπου μέσα στα δέντρα βλέπεις ρωμαϊκά χαλάσματα. Μα εγώ το έφτιαξα, από ερείπιο που ήταν, σε κανονικό κτίσμα, μέσα στη φύση”, λέει ο Αντώνης. Ό,τι βγάζει η φάρμα πηγαίνει κατευθείαν στο πιάτο κι ό,τι άλλη ανάγκη υπάρχει καλύπτεται από επιλεγμένους παραγωγούς και φίλους”».

Η αδημονία είχε χτυπήσει κόκκινο, η ζέστη το ίδιο, και στην τελευταία στροφή πριν αντικρίσουμε το αγρόκτημα χάλασε και το ερκοντίσιον του αυτοκινήτου. Είχαμε ιδρώσει από τη ζέστη και από την αγωνία αν αυτός ο θησαυρός θα είχε μείνει ανέπαφος έτσι όπως τον κατέγραψε η Βιβή. Κατεβάσαμε τα παράθυρα να πάρουμε ανάσες, και τότε πρόβαλε μπροστά μας αληθινό το σκηνικό που τόσο γλαφυρά περιέγραφε η συνάδελφος. Μα πόση ομορφιά! Σχεδόν συγκινητικό κάλλος, σκεφτόμουν με ένα χαμόγελο κολλημένο στ’ αυτιά καθώς διασχίζαμε τον μικρό αμπελώνα για να παρκάρουμε λίγο πιο κάτω από την ταβέρνα.

Μας υποδέχτηκαν, μας έβαλαν να κάτσουμε κάτω από μια παχιά σκιά, μας έφεραν ένα μικρούτσικο καταλογάκι, μια σελίδα όλο κι όλο. Ρίχνω μια ακόμα ματιά στο «σκονάκι» μου να δω τι προτείνει η Βιβή: «Σπεσιαλιτέ, τα έξοχα μαγειρεμένα κρεατικά της ζακυνθινής κουζίνας: σπλήνας γεμιστός με ρύζι και μάραθα, σγατζέτα κοκκινιστά ή λαδοριγανάτα, μοσχαράκι κοκκινιστό “σάρτσα”. Και μαζί πεντανόστιμες σαλάτες και φοβερές πίτες με ντόπια χόρτα, μυρωδικά και τυριά σε ζύμη από ποντιακό πεϊνιρλί». «Παντρεύουμε τις γεύσεις και κυρίως σερβίρουμε ό,τι μαγειρεύουμε και τρώμε κι εμείς και μόνο της εποχής», λέει ο Αντώνης Μαρούδας. Τώρα το καλοκαίρι, οι πίτες και τα τσιγαριστά είναι γεμάτα κολοκυθανθούς, κορφάδες, βλίτα. Ό,τι και να παραγγείλετε, συνοδεύστε με ένα απίθανα βουτυράτο και μυρωδάτο τυρί της τάβλας, λαδογραβιέρα, πρέντζα δικιά τους, καθώς και με τα κρασιά που εμφιαλώνει ο ίδιος στο κελάρι της φάρμας.

Δεν τα είχε όλα όσα έγραφε η Βιβή εκείνη τη μέρα. Εδώ είναι ένα μικρό αγρόκτημα, που καλλιεργούν δικά τους πράγματα, φτιάχνουν τα κρασιά τους, φτιάχνουν και τυρί. Κάποια τελειώνουν, φτιάχνουν καινούρια, παραγγέλνεις ό,τι έχει της εποχής, ό,τι είναι της ημέρας, ό,τι είναι φρέσκο, ό,τι έχει απομείνει από τις λίγες μερίδες που μαγειρεύουν καθημερινά. Τι ωραία χαμόγελα, τι ευγενική οικογένεια, τι ωραία δροσιά, τι νόστιμο φαγητό χορταστικό, αγαλλιαστικό. Στα πόδια μας ήταν ξαπλωμένο ένα σκυλάκι, παραδίπλα γατούλες έκαναν σκανταλιές, μια κότα με τα κοτάκια της κυνηγιόντουσαν στην αυλή. Εμείς παραγγείλαμε και απολαύσαμε κάποια από τα προαναφερθέντα, κι επίσης τραγανή κολοκυθοσαλάτα με φρέσκο βασιλικό, τηγανητή τσιγαριδόπιτα (με τσιγαριαστά χόρτα δηλαδή), ντομάτες με αυγά δικά τους και σουτζούκι, συκωτάκια με λαδοτύρι, κουνέλι λαδορίγανη, και στο τέλος τηγανιτή πίτα με κρέμα σιμιγδαλιού και αχλάδια. Το κρασί ένα γάργαρο ποίημα από ντόπιες ποικιλίες όπως η Ρομπόλα, το Γουστολίδι, ο Κατσακούλιας και ο Παύλος, το παράγει ο οινολόγος γιος της οικογένειας με τα σταφύλια από το κτήμα τους. Οι Αμπελοστράτες είναι ένας αληθινός γαστρονομικός προορισμός. Το σημείο στον χάρτη της Ζακύνθου που πρέπει να μπει η πινέζα σας.

Αμπελοστράτες

Πηγή: Γαστρονόμος