Τρυφερές μπάμιες και φασολάκια με κατακόκκινο λαδάκι για βούτες, που με μια τηγανιά πατάτες ή λίγο κριθαράκι γίνονται ένα δεύτερο φαγητό, ιταλικές μακαρονάδες, φλογερές ή πιο ήπιες, με υλικά από τα καλοκαιρινά μποστάνια, κεφτέδες που μισοτηγανίζονται και μετά βουτάνε μια πυκνή ντοματένια σάλτσα…. Άκρως καλοκαιρινά τα φαγητά που μαγείρεψε η ομάδα του Γαστρονόμου αυτό τον μήνα, άκρως καλοκαιρινό και το γλυκό, που συνδυάζει ροδάκινα κομπόστα και αρωματική, μια ιδέα ξινούτσικη κρέμα γιαουρτιού. Ελαφρύ, δροσιστικό και «δύο σε ένα» και αυτό: την κομπόστα που σου μένει μπορείς να τη σερβίρεις κάποια επόμενη μέρα με λίγο παγωτό.
Μπάμιες λαδερές, αλλά ως σάλτσα για πατάτες τηγανητές
Η μεγάλη ιδέα! Μου είχε μείνει μια μερίδα μπάμιες κι ήμασταν δύο άτομα. Και τότε θυμήθηκα αυτή τη συνταγή που μας είχε δώσει ο Νεκτάριος Τσιτσιρίδης που έχει το καφενείο του στο Αμμουδάρι, στο οροπέδιο Ασκύφου, στα Σφακιά. «Με τον ίδιο τρόπο στην περιοχή σερβίρουν τις μπάμιες και πάνω από ανάμεικτα τηγανητά κολοκυθάκια και μελιτζάνες, ως σάλτσα» έλεγε ο ίδιος. Σοκ και δέος, πώς δεν το είχα σκεφτεί; Έβαλα μια γενναία τηγανιά πατάτες, κι η μία μερίδα φαΐ έγινε δύο, έβγαλα και ένα κομμάτι φέτα από το ψυγείο, άνοιξα ένα μπουκάλι ροζέ κρασί, και το όνειρο του καλοκαιριού πήρε σάρκα και οστά. Την επόμενη φορά που το ξανάφτιαξα μες στον Ιούλη, δοκίμασα και τη συνταγή του Νεκτάριου για τις λαδερές μπάμιες, και ήταν καταπληκτική – εγώ δεν έβαλα την πιπεριά Φλωρίνης, προτιμώ ατόφια τη γεύση της μπάμιας. Έκανα πάλι μια τηγανιά πατάτες, αλλά έκανα και τηγανητά κολοκυθάκια και μελιτζάνες λεπτοκομμένα και τραγανά, και σίγουρα θα το επαναλάβω ξανά, για όσο ακόμα υπάρχουν φρέσκες μπάμιες. –Νικολέτα Μακρυωνίτου
Αραμπιάτα, η «θυμωμένη» μακαρονάδα της Ρώμης
Αν και πανεύκολη, θεωρείται από τους Ρωμαίους η μακαρονάδα της υπερβολής, και αυτό γιατί το όνομά της προέρχεται από το επίθετο arabbiato, που στην τοπική διάλεκτο romanesco σημαίνει τον υπερβολικά θυμωμένο, τον λυσσασμένο. Στην περίπτωση της μακαρονονάδας αραμπιάτα η υπερβολή έγκειται στη γεύση του πικάντικου, του καυτερού. Επινοήθηκε τη δεκαετία του 1950, περίοδο κατά την οποία στην κουζίνα της Ρώμης ήταν της μόδας οι πολύ δυνατές και ακραίες γεύσεις. Το ότι μου αρέσουν τα καυτερά το ξέρουν όλοι, όταν είναι και υπερβολικά καυτερά η λατρεία είναι εξασφαλισμένη. Την αραμπιάτα μου τη φτιάχνω συνήθως το καλοκαίρι. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη εποχή γιατί βρίσκω ολόγλυκες και ζουμερές ντομάτες σε αφθονία – τις προτιμώ από το να βάλω κονσέρβας. Αν και η κλασική συνταγή έχει πέννες, εγώ βάζω σπαγγέτι και απολαμβάνω το slurping ακόμη και αν το θεωρούν αγένεια οι Ιταλοί. Σερβίρω πάντα με πεκορίνο ρομάνο που πάει τέλεια με την ντομάτα και σβήνει λίγο την κάψα από τις πιπερίτσες. –Μαρίνα Πετρίδου
Φασολάκια, κυριολεκτικά λαδερά
Συνηθισμένη από τα λαδερά της Μανιάτισσας μάνας μου, που είναι λουσμένα στο λάδι, μου φαίνεται αδιανόητο ότι μπορούν να μαγειρευτούν με άλλο τρόπο. Όταν λοιπόν είδα για πρώτη φορά τη συνταγή για λαδερά φασολάκια του Χριστόφορου Πέσκια (γνωστού θαυμαστή της μανιάτικης κουζίνας), μαγειρεμένα σε άφθονο ελαιόλαδο, πήρα μεγάλη χαρά και εκτίμησα λίγο περισσότερο τη μαγειρική του πατρικού μου σπιτιού. Η νοστιμιά αυτού του φαγητού είναι παροιμιώδης: τα φασολάκια μελώνουν αλλά συνάμα παραμένουν τραγανά (κάτι που δεν συμβαίνει με το μαγείρεμα σε νερό), η ντομάτα ψήνεται κονφί μέσα στο λάδι, τα κρεμμύδια γλυκαίνουν ωραία και παίρνουν κάπως καπνιστή νοστιμιά. Μην βάλετε πατάτες, αφήστε σκέτα τα φασολάκια. Κι αν θέλετε, μπορείτε αντί για την κατσαρόλα να φτιάξετε το φαγητό στον φούρνο, μια ιδέα πάλι του Χριστόφορου Πέσκια με όλα τα υλικά του λαδερού να μπαίνουν στο ταψί μαζί με (άφθονο φυσικά) ελαιόλαδο και σιγοψήνονται για ένα δίωρο. Το καλύτερο; Αν περισσέψουν φασολάκια, τα κάνω σάλτσα για τηγανητές πατάτες στη συνταγή που προτείνει λίγο πιο πάνω η συνάδελφος Νικολέτα Μακρυωνίτου. Αν τελειώσουν τα φασολάκια αλλά μείνει μπόλικο από αυτό το καταπληκτικά νόστιμο κατακόκκινο λάδι, το ρίχνω πάνω από κριθαράκι αλ ντέντε και τρίβω λίγη φέτα. Λιχουδιά! –Βιβή Κωνσταντινίδου
Κεφτέδες κοκκινιστοί με τηγανητές πατάτες
Ξέρετε όταν διαβάζετε μια κριτική για μια ταινία ή για μια παράσταση και είστε σίγουροι ότι θα σας αρέσει και ας μην την έχετε δει; Αυτό μου συνέβη με αυτή τη συνταγή. Δεν την έχω φτιάξει ούτε την έχω δοκιμάσει, αλλά είναι σαν να ξέρω πώς ακριβώς θα είναι. Εντάξει, θα μου πεις, κεφτέδες είναι. Όλοι ξέρουμε πώς είναι οι κεφτέδες, αλλά δεν θα συμφωνήσω. Για τα πιο δημοφιλή και οικεία φαγητά, υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικές γνώμες και προτιμήσεις για το τι είναι σωστό/νόστιμο, ποιο μυρωδικό ταιριάζει και ποιο όχι. Αυτοί οι κεφτέδες της Νένας Ισμυρνόγλου είναι απολύτως του γούστου μου γιατί ποτέ δεν ήμουν φαν του απλού τηγανητού κεφτέ. Εδώ τους μισοτηγανίζει και έπειτα τους βουτάει στην κατσαρόλα με τη σάλτσα για να συνεχίσουν το μαγείρεμα εκεί και να ρουφήξουν την ντομάτα σαν σουτζουκάκια. Και με τι τους σερβίρει, ω Θεοί; Με τηγανητές πατάτες, και οπωσδήποτε με τυρί φέτα – θα συμπληρώσω εγώ. Αυτό θα επέλεγα ως το τελευταίο μου γεύμα. Δικάστε με. –Χριστίνα Τζιάλλα
Πένες αλά Νόρμα
Είναι από τις αγαπημένες μου μακαρονάδες η Νόρμα. Ούτως ή άλλως μια αδυναμία στη μελιτζάνα την έχω. Και με κρέας και άνευ αυτού. Και σ’ αυτό το πιάτο, που άλλοι λένε ότι δημιουργήθηκε για την πρεμιέρα της ομώνυμης όπερας του Μπελίνι, το 1831, άλλοι άλλοι ότι τη βάφτισε μερικές δεκαετίες αργότερα, ένας θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης αναφωνόντας όταν τη δοκίμασε «Chista è ‘na vera Norma!» («Είναι μια αληθινή Νόρμα», δηλαδή) – είναι πριμαντόνα. Κι ας μην θέλει και πολλά. Με τις γλυκές μελιτζάνες (εγώ άλλοτε τις κόβω σε κυβάκια όπως λέει η συνταγή και άλλοτε σε λεπτούτσικες ροδέλες) και τις ζουμερές ντομάτες της εποχής, κι ένα καλοδιαλεγμένο ελαιόλαδο, που τα διαθέτει η πατρίδα της η Κατάνια, τα διαθέτουμε και εμείς, γίνεται πολύ ωραία. Ρίγανη και βασιλικό έχω πάντα στο μπαλκόνι. Την έχω φτιάξει κάποια στιγμή με ricotta salata, την αλμυρή, παλαιωμένη ρικότα που συνήθως της βάζουν οι Σικελοί, αλλά και με παρμεζάνα και με με πεκορίνο. Την τελευταία φορά έτριψα λίγο ξερό ανθότυρο από την Κεφαλονιά και έγινε λίγο πιο ελληνική και εξίσου νόστιμη. –Άντζελα Σταματιάδου
Ροδάκινα ποσέ με κρέμα γιαουρτιού
Βρήκα το αντίδοτο για τη ζέστη. Αυτό το πανεύκολο, φίνο δροσερό γλυκάκι μπορώ να το τρώω όλη την ημέρα, κουταλιά κουταλιά, αντί για οποιοδήποτε άλλο φαγητό. Η κρέμα γιαουρτιού είναι αρωματισμένη με λεμόνι και δυόσμο και αν βάλετε κατσικίσιο γιαούρτι, η νοστιμιά της δεν περιγράφεται. Αντί να την μοιράσω σε ατομικά μπολάκια, την απλώνω σε ένα βαθύ και μεγάλο μπολ σερβιρίσματος και την λούζω με τα ποσαρισμένα ροδάκινα και λίγο από το σιρόπι τους. Επειδή τα ροδάκινα χρειάζονται γύρω στα 30 λεπτά για να μαλακώσουν και να αρωματιστούν, ετοιμάζω διπλή ποσότητα. Χρησιμοποιώ όσα θέλω πάνω στην κρέμα γιαουρτιού και διατηρώ τα υπόλοιπα σε καλά κλεισμένο βάζο στο ψυγείο, για περίπου 1 μήνα. Έτσι, έχω μια φίνα ελαφριά κομπόστα ροδάκινου, που την προσθέτω σε γιαούρτι, παγωτό, κρέμα κατσαρόλας αλλά και σε πράσινες σαλάτες. Ετοιμάστε και ένα κεφαλοτύρι σαγανάκι, βάλτε την δίπλα και θα με θυμηθείτε. -Μαρία Βασιλοπούλου
Δείτε εδώ τις συνταγές που μαγείρεψε η ομάδα του Γαστρονόμου
Πηγή: Γαστρονόμος
