«Οταν ξεφουρνίζω το πρωί τα ρεβύθια, πάω και μερικά μπολάκια στους πελάτες που μένουν στα δωμάτιά μου. Είναι ωραίο να δοκιμάζει ο άλλος τι έχει το νησί μας. Η ρεβιθάδα συνήθως μπαίνει στον ξυλόφουρνο Σάββατο βράδυ, για να είναι έτοιμη την Κυριακή. Είναι το φαΐ της Κυριακής, που το τρώνε μετά την εκκλησία στις 10 το πρωί και μετά πάνε στις δουλειές τους, και τρώνε πάλι όταν γυρνούν στο σπίτι το βράδυ. Δεν ανάβεις ξυλόφουρνο για να βάλεις μόνο ένα τσικάλι πια, γι’ αυτό πολλοί ντόπιοι μού φέρνουν τα τσικάλια τους και τα βάζω εγώ στον δικό μου τον φούρνο. Η μάνα μου χρησιμοποιούσε ένα κομμάτι ζυμάρι για να σφραγίσει το καπάκι, μα αυτό δεν το έκανε για να μην εξατμιστούν τα υγρά, όπως λένε μερικοί. Αλλος ήταν ο λόγος. Ο φούρναρης εκείνα τα χρόνια έβαζε στον ξυλόφουρνό του 50-60 τσικάλια κι όταν ήταν πια γινωμένο το φαΐ, άνοιγε κι έπαιρνε από τις ρεβυθάδες των αλλωνών, λίγο από τον καθένα, κι έκαμε το δικό του φαΐ. Γι’ αυτό ποτέ εκείνος δεν έβαζε δικό του τσικάλι. Μας τα είπε κάποτε ένας γέρος στο καφενείο. Υστερα άρχισαν να βάζουν ζυμάρι και οι υπόλοιπες, για να μην τους ανοίγει τα τσικάλια και τα κλέβει. Οταν περισσέψει ρεβυθάδα, κάνεις τα ρεβίθια με το ρύζι και είναι πολύ ωραία. Παλιά βάζανε κι άλλα όσπρια, ό,τι είχε ο καθένας, καφεμάτικα, φασόλια άσπρα…», λέει το Μαρώ, η Σιφνιά μαγείρισσα, που μας έδωσε τη συνταγή, όταν τη συναντήσαμε στο οδοιπορικό του «Γ» στις Κυκλάδες.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
