Άξιζε κάθε σπιθαμή αυτής της καταπράσινης διαδρομής για τη Θρυπτή, όσο δύσκολη κι αν μας φάνηκε, έτσι σγουρός που ήταν ο δρόμος και ανηφορικός, μέσα στις δασωμένες, πευκόφυτες πλαγιές του Αφέντη Χριστού – το λασιθιώτικο βουνό που η κορυφή του βρίσκεται στα 1.476 μέτρα. Διασχίσαμε το δάσος της Ψαρής, στον προστατευόμενο βιότοπο Natura 2000, επάνω από τη χαράδρα του Χα, ενός από τα ωραιότερα και πιο επικίνδυνα φαράγγια της Ευρώπης, με μικρές λίμνες κι έναν μεγάλο καταρράκτη, τα νερά του οποίου αντιλαλούσαν κελαρυστά.
Μας είχαν πει ότι, αφού περάσουμε τον βυζαντινό ναό της Αγίας Άννης, μετά από δύο χιλιόμετρα θα φτάσουμε στον προορισμό μας, ψηλά στη Θρυπτή, στην κοινότητα του Κάτω Χωριού. Βέβαια, τα δύο αυτά χιλιόμετρα μας πήραν κάμποση ώρα, καθώς χρειάστηκαν απανωτές στάσεις για το ωραιότερο μάλλον φωτογραφικό υλικό του οδοιπορικού μας, εκεί στο στενότερο σημείο της Κρήτης, που βλέπεις ταυτόχρονα δύο θάλασσες. Καταγάλανο από τη μια το Αιγαίο κι από την άλλη το βαθύ μπλε του Λιβυκού Πελάγους, μας φανερώνονταν ταυτόχρονα από το σημείο που βρίσκεται περίπου στα μισά μεταξύ των παραθαλάσσιων περιοχών της Παχείας Άμμου στον κόλπο του Μιραμπέλου και της Ιεράπετρας.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός του χωριού ήταν μηδέν κάτοικοι, κι αν και παλαιότερα υπήρχαν επτά καφενεία, οι καμιά τριανταριά οικογένειες περνούσαν εδώ πάνω στη Θρυπτή μόνο τα καλοκαίρια τους. «Κάθε καφενείο ήταν και σαν χασαπιό. Είχαν από ένα γουρούνι με πέντε πόντους λίπος, κρεμασμένο. Τώρα πια τα καλοκαίρια έχει καμιά εικοσαριά κατοίκους», μας λέει ο Γιάννης Φραγκούλης, που μας υποδέχεται στο οικογενειακό καφενείο Πρόβαρμα – που βγαίνει από τη λέξη «πρόβαλε», δηλαδή «εμφανίστηκε». Μας φτιάχνει δύο ελληνικούς, που τους πίνουμε σχεδόν μονορούφι. Έρχονται και οι ρακές, μαζί και ένα γενναίο πιάτο με ξύγαλο αφράτο σαν σαντιγί, καθόμαστε στη δροσιά κάτω από την πέργκολα και μας βομβαρδίζουν με ιστορίες.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
