Ο «Θάνος το κολοκυθάκι» της Φρουτοπίας ονειρευόταν να δείρει έναν μανάβη. Γιατί; Μα επειδή όταν του ζητούσες κολοκυθοκορφάδες αυτός σου έφερνε κολοκυθοανθούς. Λιγότερο δημοφιλείς από τους κολοκυθοανθούς, οι κολοκυθοκορφάδες είναι τα βλαστάρια της κολοκυθιάς. Πολλοί τις μπερδεύουν με τους κολοκυθoανθούς, αλλά τα δυο τους δεν έχουν καμία σχέση, εκτός από το ότι βγαίνουν αμφότερα από το ίδιο φυτό. Οι κολοκυθοκορφάδες δεν είναι λουλούδι, αλλά βλαστάρι, που λεπταίνει στις άκρες του και μοιάζει σαν μπουκλωτά μουστάκια, και θυμίζει κάπως τα κοτσάνια από τα βλίτα. Μεγαλώνουν μέσα σε μια νύχτα και αν δεν κοπούν αμέσως βγάζουν τρυφερά φυλλαράκια και κολοκυθάκια. Δεν τις βρίσκεις εύκολα στις αγορές, πολύ πιο συχνά πετυχαίνεις τους κολοκυθοανθούς. Αν όμως τις παραγγείλεις από τον μανάβη ή τις βρεις κατά τύχη σε κάποια αγορά, όσο είναι τραγανές και τρυφερές, πριν μεστώσουν δηλαδή, είναι πολύ νόστιμες.
Πολλές φορές τηγανίζονται με χυλό αλευριού, ενώ πολλοί τις μαγειρεύουν στην κατσαρόλα, σε ένα μεγαλειώδες λαδερό, μαζί με κολοκυθάκια, κολοκυθοανθούς, πατάτες, βλίτα, ή ό,τι βρίσκεται στον καθένα, άλλοτε με λεμόνι και πιο συχνά με λίγη τριμμένη καλοκαιρινή ντομάτα. Κάποιοι τις κάνουν και ομελέτα, όπως γίνεται και με τα άγρια σπαράγγια. Ένας απλούστατος τρόπος να μαγειρευτούν είναι βραστές, σαν σαλάτα. Άλλοτε σερβίρονται με μπόλικο λαδολέμονο, σκέτες ή με τριμμένη φέτα, και άλλοτε σοταρισμένες με βούτυρο και σιγομαγειρεμένες σε άρμη ή γάλα, όπως τις συνηθίζουν σε κάποιες περιοχές της Πελοποννήσου.
