Σε πολλά τρέντι καταστήματα το κόνσεπτ είναι συχνά εξαιρετικό, αλλά το φαγητό μέτριο. Στο Raw Bata του Πολυχρόνη Δαμαλά, που άνοιξε τον περασμένο Ιούνιο κοντά στον σταθμό Πανόρμου, ισχύει το αντίθετο. Το μαγαζί οφείλει το όνομά του σε ένα λογοπαίγνιο μεταξύ του αγγλικού raw (ωμό) και της ιαπωνικής ψησταριάς με κάρβουνα robata. Η ονοματοδοσία μάλλον θα μπερδέψει έναν Ιάπωνα, αλλά το φαγητό είναι ευφυές, πρωτότυπο και κυρίως νόστιμο. Το στοιχείο raw υποστηρίζεται επαρκώς, π.χ. από το πολύ καλό σεβίτσε κεφάλου (δεν είχα ξαναφάει) αλλά και την εξίσου καλή, καψαλισμένη («τατάκι» ιαπωνιστί) παλαμίδα, χωρίς όμως συνολικά το μαγαζί να παραπέμπει σε robatayaki, παρά τις όποιες ιαπωνικές επιρροές στο μενού. Αυτό όμως που τελικά έχει σημασία είναι ότι τα πιάτα, που αλλάζουν ανάλογα με τη διαθεσιμότητα καλών υλικών στην αγορά, είναι το ένα καλύτερο από το άλλο: από την ολόσωστη μελιτζανοσαλάτα και την τυροκαυτερή (την οποία δεν παραγγείλαμε λόγω κόμπλεξ, αλλά μας την έφερε ως καλωσόρισμα και ήταν έξοχη) έως το φρυγανισμένο πολύσπορο ψωμί με φρέσκια σάλτσα ντομάτας.
 |
Το ψητό ρίκι με φακές και σέσκουλα ήταν τέλεια ψημένο και το γιουβέτσι από φρέσκες γαρίδες τιμιότατο. Στην περίπτωση του γύρου από μοσχαρίσια γλώσσα με πιτούλες κρατηθήκαμε με δυσκολία να ζητήσουμε δεύτερο, ενώ υποδειγματικά ήταν τα αργομαγειρεμένα μοσχαρίσια μάγουλα με πουρέ πατάτας. Το αποδομημένο κοκορέτσι άνευ εντέρων είχε θέμα, κυρίως εξαιτίας του ονόματος του πιάτου, αφού κατά τα λοιπά ήταν εντάξει. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Τουρκία, γενέτειρα του εδέσματος, το Kokoreç φτιάχνεται αποκλειστικά με εντεράκια και γλυκάδια.
 |
 |
Η λίστα κρασιών έχει αρκετές καλές επιλογές, ξεφεύγοντας σε έναν βαθμό από τα συνήθη, ενώ τα επιδόρπια ήταν μόλις δύο: μια πολύ γενναιόδωρη μερίδα από καραμελωμένα μήλα και crumble καρυδιού, αλλά και διάφορες γεύσεις παγωτού, το οποίο είναι κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος να κλείσεις ένα δείπνο.
 |
 |
Αυτή που ήταν πραγματικά άψογη ήταν η εξυπηρέτηση. Γρήγορη, φιλική, ειλικρινής και ενσυνείδητη, μετατρέπει την επίσκεψη στο Raw Bata σε ξεχωριστή εμπειρία. Το ίδιο το μαγαζί δύσκολα θα βραβευθεί από πλευράς διακόσμησης, ενώ τα τραπέζια είναι μάλλον στενόχωρα. Ωστόσο, όταν ο καιρός το επιτρέπει, αναπτύσσει τραπεζοκαθίσματα στην πλατεία, όπου μπορεί κανείς να δειπνήσει ανέτως al fresco. Στο Raw Bata, ο chef-patron Πολυχρόνης Δαμαλάς –που έχει περάσει κατά τη διάρκεια δύο δεκαετιών από βαριά ονόματα εστιατορίων– φαίνεται ότι κάνει το κέφι του. Το ευχάριστο είναι ότι αυτό είναι σχετικά προσιτό, αφού τιμολογιακώς το κατάστημα κινείται εντός των ορίων μιας γαστροταβέρνας.
