Είχαμε ραντεβού στην πλατεία Νέας Σμύρνης. Άργησε λίγο. «Για δύο λόγους: με σταματούσαν άνθρωποι στον δρόμο, για να μου μιλήσουν, και δεν έβρισκα σημείο χωρίς μπάρες, για να περάσω με το αμαξίδιό μου». Τον συνόδευε μία από τους συνεργάτες του, η Μάγδα Αγορίτσα. Το «συνοδεύω» δεν είναι μάλλον το σωστό ρήμα στην περίπτωσή του. Σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών διαγνώστηκε με Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία. Σήμερα κινείται μόνο με αμαξίδιο και, χωρίς τη συνδρομή όσων βρίσκονται σε 24ωρη βάση δίπλα του, δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό. «Αν δεν με ταΐσουν, θα πεθάνω από την πείνα», μου εξήγησε λίγο αργότερα, καθώς η Μάγδα τον βοηθούσε να φάει την ομελέτα του. Το είπε με απόλυτη φυσικότητα, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, σαν να έλεγε «σήμερα έχει λιακάδα».
Στις προσεχείς ευρωεκλογές, ο 34χρονος Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ψυχίατρος και επιμελητής Β΄ στο νοσοκομείο Αττικόν, θα είναι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία. Η επίθεση που δέχτηκε πριν από λίγες μέρες από τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας είχε στόχο τη νέα του ιδιότητα: του πολιτευομένου. Αλλά όχι μόνο: η ανάρτηση του Παύλου Πολάκη, στον πυρήνα της, στόχευε γενικότερα τα άτομα με αναπηρία, έκρυβε περιφρόνηση για την έλλειψη σωματικής δύναμης και απαξίωση του ψυχικού σθένους. Ο κ. Κυμπουρόπουλος δεν έχασε την ψυχραιμία του. «Ομολογώ πως δεν ξέρω τα παιχνίδια της πολιτικής. Παραμένω ένας άνθρωπος που μπήκε σε αυτή τη διαδικασία γιατί έχω όνειρα και ελπίδα. Έτσι θα πορευτώ προσωπικά, πιστεύοντας πως καμία πολιτική αντιπαράθεση δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια. Πολιτική χωρίς ανθρωπιά δεν γίνεται. Και όσο μπορώ, γι’ αυτό θα παλέψω», σημείωσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.
Πώς είναι έως τώρα η εμπειρία της προεκλογικής εκστρατείας;
Το πιο όμορφο και ουσιαστικό κομμάτι της είναι η επικοινωνία με τον κόσμο, η αγκαλιά που μας ανοίγουν οι συμπολίτες μας. Είμαστε μια ομάδα μικρή –ούτε δέκα άτομα– αλλά δεμένη. Μόνος του κανείς δεν φτάνει πουθενά: η μοίρα μας εξαρτάται από τον Θεό, την τύχη και τους ανθρώπους που συναντάμε. Οι συνεργάτες μου έχουν εκτιμήσει την προσπάθεια που κάνω και τη στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις. Απορούν, βέβαια, με τις αντοχές μου· κι εγώ το ίδιο! Τις προάλλες γύρισα στο σπίτι στη 1 μετά τα μεσάνυχτα, γιατί ήμουν καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή, και στις 3.30 ξύπνησα γιατί φεύγαμε για περιοδεία σε Λευκάδα, Άρτα, Πρέβεζα, Ιωάννινα, Τρίκαλα. Επιστρέφοντας, πήγα αμέσως στο νοσοκομείο, γιατί είχαμε εφημερία…
Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Αυτή την ερώτηση την ακούω συχνά. Και απαντώ επίσης με ερώτηση: «Γιατί να μην ασχοληθώ;». Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν όσοι απορούν με την απόφασή μου –ότι δηλαδή οι πολιτικοί έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των περιστάσεων και η πολιτική είναι πια απωθητική για τους πολίτες– είναι ακριβώς ο λόγος που με έκανε να αποδεχτώ την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν δεν προσπαθήσουμε όλοι, καθένας με τον τρόπο του, πώς θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Ειδικά εγώ έχω κι άλλους λόγους: για να μπορούν, για παράδειγμα, άτομα με αναπηρία να έχουν εύκολη πρόσβαση στην πλατεία Νέας Σμύρνης και να μη χρειάζεται να ψάχνουν σημεία χωρίς μπάρες – όπως συνέβη σ’ εμένα προηγουμένως. Γενικότερα, θέλω με τη στάση μου και το παράδειγμά μου να αλλάξω νοοτροπίες.
Δεν ακούγεται λίγο δονκιχωτικό αυτό;
Ναι. Ε, και λοιπόν; Ο άνθρωπος σταματά να προσπαθεί όταν του κόβεις το όνειρο. Κι εγώ έχω όνειρα – όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για την Ελλάδα. Είμαστε μια μικρή χώρα, αλλά, αν σκεφτούμε με ψυχραιμία ποιοι πραγματικά είμαστε –με εφαλτήριο δηλαδή την αυτογνωσία–, αν ενωθούμε και αν καθένας μας δώσει το παραπάνω που μπορεί, θα πετύχουμε πολλά. Θα με πείτε, ίσως, ρομαντικό, αλλά ό,τι έχω καταφέρει στη ζωή μου, με μοναδικό «όπλο» τον ρομαντισμό μου το κατάφερα και με την επιθυμία να πράττω και να δημιουργώ.
Γιατί με τη Νέα Δημοκρατία;
Η επιλογή κόμματος ήταν για μένα αναπόσπαστα δεμένη με την επιλογή της χρονικής στιγμής. Μερικές φορές νιώθεις μέσα σου ότι έχει έρθει ο κατάλληλος χρόνος για κάτι – το μομέντουμ. Αν είχε γίνει παλαιότερα η πρόταση, πιθανότατα θα την είχα αρνηθεί. Σήμερα, όμως, αυτό που βλέπω στη Νέα Δημοκρατία συμπορεύεται με τα δικά μου «θέλω». Το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν τι θέλω να κάνω. Του απάντησα ότι θέλω να δώσω τη μάχη του Ευρωκοινοβουλίου, για την Ελλάδα μας και την Ευρώπη μας. Δεν σνομπάρω τη δική μας Βουλή, αλλά σε επίπεδο νομοθεσίας πολλά σημαντικά για τη ζωή μας θέματα κρίνονται εκτός Ελλάδος.
Όλα αυτά τα χρόνια, που δημοσίως μιλάτε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, σας φώναξε κανένας πολιτικός για να συζητήσετε; Γιατί σας θυμήθηκαν τώρα; Μήπως γιατί θα φέρετε ψήφους;
Οι υπόλοιποι σαράντα ένας υποψήφιοι δεν επελέγησαν με το ίδιο κριτήριο; Καθένας έχει την προσωπικότητα και την ιστορία του. Βάσει αυτών θα αξιολογηθούμε.
Ποιοι είναι οι ήρωές σας στη ζωή, κύριε Κυμπουρόπουλε;
Δεν έχω πρότυπα. Μη με παρεξηγήσετε, δεν το λέω από εγωισμό, αλλά από την επίγνωση ότι καθένας μας είναι μοναδικός. Νιώθω, όμως, απεριόριστο θαυμασμό για τους καθημερινούς ανθρώπους που παλεύουν με τόσα προβλήματα. Όπως και για τους γονείς που αγαπούν με όλη τους τη δύναμη τα παιδιά τους, αλλά ξέρουν ότι αυτά δεν τους ανήκουν – από τέτοιους γονείς βγαίνουν ισορροπημένα παιδιά και καλοί πολίτες.
Αν υποθέσουμε ότι θα εκλεγείτε, πώς θα θέλατε να σας βρει το τέλος της θητείας σας;
Θα ήθελα να μπορώ να πω στους συμπολίτες μου που με ψήφισαν ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για την εμπειρία που θα έχω ζήσει και να έχω συμβάλει στο να γίνουν κάποιες σημαντικές αλλαγές στη χώρα μας, για εμάς και τις επόμενες γενιές. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Εγώ προτιμώ να λέω ότι πολιτική είναι η στρατηγική για το αύριο. Αν δεν ονειρευτούμε το ανέφικτο, λίγα όμορφα θα ζήσουμε στο μέλλον. Και κάτι ακόμα: στο τέλος της θητείας μου, αν αξιωθώ αυτή την τιμή, να είμαι ακριβώς ο ίδιος, να μην έχω αλλάξει καθόλου. Nα είμαι πολίτης, όχι πολιτικός με ξύλινο λόγο. ■
