Η υπόθεση «μένω σπίτι» εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κι όταν δεν έχεις συνηθίσει να κάθεσαι σε μια μεριά, τα βρίσκεις δύσκολα.
Σ’ όλη μου τη ζωή απεχθανόμουν τον συνωστισμό. Σαράντα χρόνια στο γραφείο ποτέ δεν μπόρεσα να συνηθίσω τον απέναντί που βήχει σαν να μην υπάρχει αύριο. Τώρα, ένας λόγος παραπάνω.
Αλλά παραδέχομαι ότι είναι φανταστικά να κάθεσαι στο σπίτι: να λιώνεις στον καναπέ χαζεύοντας ντοκιμαντέρ, ταινίες και σειρές που μόνο εσένα ενδιαφέρουν και κανέναν άλλο. Βάζω τραγούδια και τραγουδάω ή, όταν κάτι μου θυμίζουν, κλαίω με την ησυχία μου. Γελάω και μόνη μου επειδή κάτι ξεκαρδιστικό πόσταραν οι φίλοι μου στο Facebook αυτόν τον καιρό.
Προσπαθώ να βρω κάτι έξυπνο για να ανεβάσω την ψυχολογία τους και τη δική μου παράλληλα. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα βγούμε δυνατότεροι και πιο σοφοί από όλο αυτό. Οι σχέσεις θα γίνουν ανθεκτικότερες, θα εκτιμήσουμε ξεχασμένες αξίες και κάποιους που δεν τους «το ’χαμε» θα τους δούμε με άλλα μάτια. Θα γεννηθούν φιλίες απ’ το τίποτα. Μπορεί και έρωτες. Όσοι δεν πήραμε το μάθημά μας από την κρίση μαθαίνουμε να κάνουμε οικονομία σε προϊόντα που αποδεικνύονται δυσεύρετα στις σημερινές πρωτόγνωρες συνθήκες.
Καλύτερα να δοκιμάζω καινούργιες συνταγές και να ζωγραφίζω παρά να ακούω και να διαβάζω άρθρα που μου μαυρίζουν την ψυχή. Επιλέγω να ενημερώνομαι από αξιόπιστες πηγές, δεν θα μου γίνει κι ο εγκέφαλος σούπα.
«Εσείς δεν ξέρετε τι είναι πόλεμος». Αυτή ήταν η επωδός της μάνας μου σε κάθε καβγά. Τον μελέταγε, τον μελέταγε, να τος κι ο πόλεμος με μορφή κορονοϊού.
Τους συμμαθητές μου «γερόντια» τους ανέβαζα, «γερόντια» τους κατέβαζα, αλλά να που χρειάστηκαν και μου έδωσαν καινούργιες ιδέες για ζεστά. Το παν είναι, εκτός από την καλή ψυχολογία, να είμαστε ενυδατωμένοι. Ζεστός –όχι καυτός– χυμός λεμονιού με μία κουταλιά μέλι ή ζεστό φασκόμηλο με μέλι και λίγο τριμμένο τζίντζερ, αν σας βρίσκεται.
Ξέρουμε όλοι ότι η κορυφή της πανδημίας στην Κίνα πέρασε. Τα κρούσματα μειώθηκαν και οι Κινέζοι δεν είναι μικρόψυχοι. Βοηθάνε. Κι εμάς θα μας βοηθήσουν αν το ζητήσουμε. Δεν μας ξεσυνερίζονται που τους έχουμε περάσει κατά καιρούς γενεές δεκατέσσερις.
Η παγκόσμια κοινότητα κινείται αστραπιαία. Το τεστ αναγνώρισης έγινε σε δύο εβδομάδες. Περισσότερα από 80 φάρμακα δοκιμάζονται. Tουλάχιστον oκτώ επιστημονικές ομάδες εργάζονται ταυτόχρονα για την παραγωγή εμβολίου. Στην πραγματικότητα, σε όλο τον κόσμο ανησυχούν με το ενδεχόμενο τα συστήματα υγείας να μην καταφέρουν να υποστηρίξουν τους λίγους (ποσοστιαία) άτυχους που θα χρειαστούν νοσοκομειακή περίθαλψη. Επομένως, αυτό που χρειάζεται η κάθε χώρα είναι η ψύχραιμη και υπεύθυνη στάση των κατοίκων της, μικρών και μεγάλων, και βέβαια οι καίριες και θαρραλέες αποφάσεις των κυβερνήσεών τους.
Διαλέγω να είμαι αισιόδοξη. Ξέρω ότι κάποιοι είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν γιατί είναι αναγκαίο. Εύχομαι να έχουν δύναμη και ψυχραιμία. Γιατροί και νοσηλευτές, αυτές τις μέρες σάς σκέφτομαι πολύ! Κι αυτό θα περάσει και ξέρετε τι θα μείνει μόνο; Οι βαριές κουβέντες που αλλάξαμε επειδή χάσαμε την ψυχραιμία μας. Αισιοδοξία! Μονόδρομος! Κανόνισα να πιούμε τον καφέ μας στο skype με την κουμπάρα μου τη Δέσποινα και πρέπει να σας αφήσω. Θα έχετε κι εσείς δουλειές, έχουμε κι εμείς να πούμε τα δικά μας. Καλή Κυριακή, με υγεία σε όλους!
* Η Ειρήνη Βογιατζή είναι ζωγράφος.
