Με ποιες προϋποθέσεις είναι καλή ιδέα να υιοθετήσετε ένα κατοικίδιο στην καραντίνα.
Αναθάρρεψαν οι φιλόζωοι με τις στατιστικές (δεν τους κακίζω, όλοι έχουμε ανάγκη από καλές ειδήσεις): Ανεβαίνει, λέει, ο αριθμός των αναδοχών αδέσποτων ζώων στη χώρα. Στη φάση που βρισκόμαστε, θέλοντας και μη, ένα σκυλί στο σπίτι είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Ευκαιρία για ξεπόρτισμα, κάτι να ασχολείσαι πέραν της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, μια άλλη μορφή επαφής εκτός από την «καλημέρα» πίσω από τις μάσκες, στον ταμία του σούπερ μάρκετ και στον φαρμακοποιό της γειτονιάς σου.
Θα γίνουμε περισσότερο φιλόζωοι έτσι, ισχυρίζονται οι ενθουσιώδεις υποστηρικτές της ιδέας. Μιας ιδέας win-win, όπου όλοι κερδίζουν. Θα περάσει η καταιγίδα, θα ψοφήσει ο ιός, θα μας μείνει και ο σκύλος. Ελάτε να δούμε μαζί από πού «μπάζει» αυτή η λογική. Για να καταλάβουμε εν τέλει αν μπορούμε να τη σώσουμε κιόλας.
Το πρώτο πράγμα που θα έλεγε κάποιος που δεν γίνεται εύκολα έρμαιο των συναισθημάτων του είναι ότι πρέπει να είμαστε πολύ φειδωλοί στις αποφάσεις μας σε περίοδο κρίσεων. Γνώμονας και αφετηρία της σκέψης μας οφείλει να είναι το μετά. Αυτή η πολυπόθητη επιστροφή στην κανονικότητα – ή αυτό τέλος πάντων που θα την προσομοιώσει όσο καλύτερα γίνεται. Και για να το προσωποποιήσω, ώστε να αποφύγω τα θέσφατα τσιτάτα που ανέκαθεν μισούσα, ας πάρω για παράδειγμα τον εαυτό μου:
Σήμερα περνάω 23 ώρες την ημέρα στο σπίτι. Απέναντί μου έχω ένα μεγάλο πάρκο (όπου κάνουν πάρτι τα σκυλιά – για πρώτη φορά εδώ και δέκα χρόνια που βλέπω τους ίδιους συνοδούς με τα ίδια ζώα να βολτάρουν βιαστικά και να ξαναχώνονται στα διαμερίσματά τους). Αν θα ήθελα να αποκτήσω ένα κουτάβι, δεν υπάρχει πιο συναρπαστική εποχή από αυτήν: βασική υπακοή, προσαρμογή στους περιορισμούς του διαμερίσματος, δέσιμο με το ζώο, όλα κολλάνε υπέροχα με την απομόνωση. Με λίγη προσοχή και υπευθυνότητα θα «φτιάξω» τον καλύτερο σκυλοσύντροφο που είχα ποτέ.
«Αύριο» όμως θα επιστρέψω στη φρενίτιδα της καθημερινότητάς μου. Δεκαέξι ώρες εκτός σπιτιού. Αναχώρηση πολύ νωρίς από το πρωί. Επιστροφή αργά το βράδυ. Ένα ζώο μόνο του. Και όχι απλώς μόνο του. Μόνο του για πρώτη φορά, ύστερα από μια περίοδο που του επέτρεψα να υποθέσει ότι θα είμαστε μαζί, σιαμαίοι δίδυμοι σχεδόν, για πάντα.
Πόσοι από σας θα βρουν τον τρόπο να στριμώξουν το νέο μέλος της οικογένειας στις συνθήκες της νέας πραγματικότητας; Και πόσοι από τους «άλλους» δεν θα επιλέξουν την εύκολη λύση; Τη φριχτή, καταδικαστέα, νομικά κολάσιμη αλλά –ας μην κοροϊδευόμαστε– εύκολη λύση;
Προτείνω, χωρίς περιστροφές, σε όσους υπολόγιζαν να γίνουν ανάδοχοι ενός ζώου, αλλά το ανέβαλαν διαρκώς για τη στιγμή που θα βρουν «λίγο περισσότερο χρόνο για να ασχοληθούν με τα πρώτα, δύσκολα βήματα», να μη διστάσουν άλλο. Βουρ στο ψητό! Είστε από τους λίγους τυχερούς που δικαιούνται να βλέπουν το πικρό ποτήρι της σημερινής κατάστασης, έστω και υπό συγκεκριμένη γωνία, μισογεμάτο.
Οι υπόλοιποι, εκείνοι που τους μπήκε τώρα η ιδέα, επειδή τους βομβάρδισαν με tweets, αναρτήσεις στο Facebook, ρεπορτάζ στην τηλεόραση, και είπαν «ωραία ιδέα, βρε συ, να τη δοκιμάσουμε», ας το ξεχάσουν.
Όχι μόνο για το δικό τους καλό, για το καλό των ζώων. «Η προσωρινή ευφορία φέρνει δυστυχία διαρκείας, αν δεν είναι τεκμηριωμένη σωστά». Ένας σοφός το είπε αυτό. Εγώ απλώς το προσυπογράφω. ■
