Ο Στράτος Σπυρόπουλος είναι επαγγελματίας οδηγός και μέσα στην καμπίνα του φορτηγού του ζούσε την κοινωνική απόσταση πολύ πριν από όλους εμάς.
Όταν επιτέλους φτάνει σπίτι μετά από μία εβδομάδα στον δρόμο, ακολουθεί μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία. Αφήνει το φορτηγό σε έναν χώρο στάθμευσης κάπου στον Βοτανικό, μπαίνει στο αυτοκίνητο, οδηγεί μέχρι το σπίτι και παρκάρει. Φοράει γάντια για να πάει από την πιλοτή μέχρι το διαμέρισμα. Θέλει τα χέρια του να είναι καλυμμένα όταν πατήσουν τα κουμπιά του ασανσέρ και το φως του διαδρόμου. Βγάζει τα ρούχα του στην πόρτα και μπαίνει για ντουζ πριν αγγίξει τη σύζυγο και τα τρία παιδιά του. Το μόνο που δεν αντέχει είναι να ανέβει με τις σκάλες μέχρι τον πέμπτο κουβαλώντας ρούχα, σεντόνια και τάπερ φαγητού. Τα δικά του πράγματα θα πλυθούν και θα καθαριστούν χωριστά. «Φοβάμαι, ξέρεις, επειδή κανένας δεν βγαίνει από το σπίτι. Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, φοβάμαι ότι θα το έχω φέρει εγώ. Ξέρω ότι, αν γίνει κάτι και είμαι μακριά, δεν θα μπορώ να βοηθήσω», μας λέει ο Στράτος Σπυρόπουλος από την ασφαλή απόσταση του τηλεφώνου.
Ο κ. Σπυρόπουλος είναι επαγγελματίας οδηγός φορτηγού δημοσίας χρήσεως και η εθνική οδός Αθηνών-Θεσσαλονίκης είναι το δεύτερο σπίτι του. Κάνει το δρομολόγιο καθημερινά μεταφέροντας τρόφιμα, για να είναι γεμάτα τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Φορτώνει τη μέρα, ταξιδεύει τη νύχτα, ξεφορτώνει πριν ανοίξουν τα καταστήματα και ξανά πίσω. Λόγω της επιδημίας, μας λέει, οι ανάγκες είναι αυξημένες, όπως και οι ημέρες της δουλειάς.
«Στο φορτηγό νιώθω προστατευμένος»
Μαθημένος να περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του μέσα στην καμπίνα ενός τριαξονικού φορτηγού και να βλέπει από το τζάμι του οδηγού τις εποχές να αλλάζουν και τα χρόνια να περνούν, η επιβεβλημένη κοινωνική απόσταση και η απομόνωση στο σπίτι, που για τους περισσότερους είναι βραχνάς, για εκείνον δεν είχε μεγάλη διαφορά. Αντιθέτως, μάλιστα. «Δεν μου κάνει εντύπωση, μια ζωή είμαστε έτσι, μακριά από όλους, από την οικογένειά μας, τους φίλους. Εμείς δουλεύουμε τις αργίες για να έχουν τρόφιμα τα καταστήματα την επόμενη μέρα που θα ανοίξουν. Η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων για εμάς δεν είναι αργία», λέει. Για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια έκανε Πάσχα με την οικογένειά του μόλις πέρυσι, οπότε οι φετινοί πασχαλινοί περιορισμοί θα είναι για εκείνον μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά. «Τώρα, μέσα στο φορτηγό νιώθω προστατευμένος, όταν κατεβαίνω είναι που νιώθω εκτεθειμένος», μας λέει.
Οι οδηγοί φορτηγών κάνουν κατά βάση ένα μοναχικό επάγγελμα. Πίσω από το τιμόνι έχουν για σπίτι ένα μεταλλικό κουτί και η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο γίνεται τηλεφωνικά και σχεδόν πάντα από απόσταση. «Ευτυχώς που υπάρχει η τεχνολογία και επικοινωνούμε. Μιλάω με τη σύζυγό μου, με τα παιδιά στο Viber, με συναδέλφους, μαθαίνω τα νέα τους», λέει, «ενώ όταν ήμουν παιδί κάναμε μέρες να ακούσουμε από τον πατέρα μου. Έπρεπε να βρει ένα καρτοτηλέφωνο σε κάποιο βενζινάδικο και να μας μιλήσει για λίγο. Δεν ξέραμε αν ήταν καλά, αν έπαθε τίποτα». Θυμάται να ανεβαίνει στο φορτηγό του πατέρα του και να νιώθει «βασιλιάς» στη μεγάλη καμπίνα, αλλά και τις φορές που εκείνος δεν μπορούσε να έρθει στις γιορτές του σχολείου, σε αργίες και διακοπές.
«Προτιμώ να κοιμάμαι στους χώρους στάθμευσης των εταιρειών όπου ξεφορτώνω. Η καμπίνα έχει κρεβάτι και χώρο για να βάλω μερικά πράγματα», λέει στο «Κ» ο κ. Σπυρόπουλος.
Μετά το σχολείο τελείωσε το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και μάλιστα το Τμήμα Γεωργικής Οικονομίας και Ανάπτυξης. Οι απόφοιτοι του τμήματος ήταν περιζήτητοι και κατά κανόνα απορροφούνταν από την παλιά Αγροτική Τράπεζα. Ωστόσο, το 1999 ο πρωτογενής τομέας ζούσε εποχές Χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα οι γεωπόνοι και τα συναφή επαγγέλματα να τελούν σε αναγκαστική «αγρανάπαυση». Το φορτηγό ήταν για εκείνον μια οικεία εναλλακτική. «Δεν θα μπορούσα να κάνω δουλειά γραφείου, να βλέπω συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους, δεν είναι στη φύση μου», λέει γελώντας.
Οπότε σήμερα φέρνει βόλτα με μεγάλη επιδεξιότητα ένα συρόμενο φορτηγό-ψυγείο μήκους 19 μέτρων. Τον ακούω από το τηλέφωνο να μου λέει ότι μέσα στα χρόνια έχουν δει πολλά τα μάτια του, αλλά, πριν προλάβω να αμφισβητήσω το γνωστό κλισέ των οδηγών, προσθέτει ότι έχει υπάρξει και όμηρος ένοπλης ληστείας. «Σε ένα σούπερ μάρκετ στη Γλυφάδα. Είχαν μπει ληστές με όπλα και μας είχαν κρατήσει ομήρους».
Ο τρόμος της ερημιάς
Τον ρωτάω τι έχει αλλάξει στον δρόμο λόγω της επιδημίας και μου λέει αρχικά ότι η άσφαλτος είναι πιο έρημη από ποτέ. «Ο δρόμος είναι τόσο άδειος, που είναι τρομακτικός. Όλες οι πόλεις από Λάρισα μέχρι Θεσσαλονίκη, μετά τις 10 το βράδυ, είναι έρημες, ο κόσμος έχει μαζευτεί. Στην εθνική οδό μόνο εμείς κυκλοφορούμε», σημειώνει. Τα μέτρα προστασίας όμως έχουν και κόστος για τους οδηγούς μεταφορών. Οι Σταθμοί Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών έχουν κλείσει και οι οδηγοί δεν μπορούν να βρουν φαγητό ή καφέ για πολλές ώρες και ο «σπαστός» φραπέ ξαναζεί τις παλιές του δόξες. Ο ύπνος είναι επίσης ένα πρόβλημα. «Παλιά κοιμόμασταν όπου νυστάζαμε. Τώρα κοιτάμε στα πάρκινγκ των ΣΕΑ που έχει φώτα, αλλά συνήθως οι θέσεις αυτές είναι λίγες και τις πιάνουν οι ξένοι οδηγοί διεθνών μεταφορών. Προτιμώ να κοιμάμαι στους χώρους στάθμευσης των εταιρειών όπου ξεφορτώνω. Η καμπίνα έχει κρεβάτι και χώρο για να βάλω μερικά πράγματα». Μαζί με το φαγητό του, το νερό και τα προσωπικά του είδη, στην καμπίνα του φορτηγού βρήκαν θέση απολυμαντικά, καθαριστικά, γάντια, μάσκες και τα απαραίτητα μέτρα προστασίας.
Μιλάμε ένα βροχερό απόγευμα Σαββάτου, λίγο μετά το καθιερωμένο τηλεοπτικό ραντεβού όλης της χώρας για τα νεότερα της επιδημίας. Ο κ. Σπυρόπουλος γύρισε σπίτι την Παρασκευή και θα φύγει για δρομολόγιο τη Δευτέρα. Είναι το μόνο Σάββατο από την αρχή της επιδημίας που έδωσε στον εαυτό του ένα ρεπό. Παρά την ανησυχία που νιώθει κάθε φορά που έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους στο πλαίσιο της δουλειάς του, ποτέ δεν σκέφτηκε να σταματήσει. Το φορτηγό του μεταφέρει τρόφιμα και άλλα σαν το δικό του διακινούν φάρμακα, οξυγόνο για τα νοσοκομεία και αγαθά που είναι απαραίτητα αυτή την εποχή. «Νιώθω ότι είμαι ένας κρίκος από την αλυσίδα. Φέρνω λαχανικά από την Κρήτη, πορτοκάλια από τον Πύργο, πρέπει να το κάνω. Τις πρώτες ημέρες φοβόμουν περισσότερο. Ήξερα για τον ιό από το ραδιόφωνο. Άκουγα στις βραδινές εκπομπές τι γίνεται στην Κίνα και το περίμενα ότι θα ερχόταν εδώ. Δεν πίστευα πάντως ότι η οικονομία θα τραβούσε έτσι χειρόφρενο. Τώρα βέβαια με πιάνει το παράπονο μερικές φορές. Στο τιμόνι σκέφτεσαι πολύ. Εκτιμάς αλλιώς μια βόλτα στη θάλασσα με τα παιδιά, να παίξεις μαζί τους. Πάνω απ’ όλα η υγεία όμως. Μακάρι να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα, κάποιες αξίες. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος».
Τον αποχαιρετώ με μια κοινότοπη ερώτηση. «Ποιο είναι το αγαπημένο μου κομμάτι στη διαδρομή; Από Άγιο Κωνσταντίνο προς Λαμία, καλοκαίρι, ηλιοβασίλεμα». ■
