Αναμνήσεις από οικογενειακά τραπέζια, με παραδοσιακά πιάτα και εκλεκτά κρασιά.
Όλες αυτές τις εβδομάδες του «εγκλεισμού» και της ανακατανομής των δραστηριοτήτων μας, παραφράζω συχνά πυκνά τον Οδυσσέα Ελύτη, μονολογώντας ότι κάπου μεταξύ Σαββάτου και Δευτέρας παράπεσε η αληθινή Κυριακή μας*. Η περιούσια Κυριακή έχασε την αίγλη της, τη γιορταστική της ανάσα, την ουσία της.
Κλείνω τα μάτια και αναπολώ τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων στην Αθήνα. Βόλτες στην Κηφισιά ή στη Βουλιαγμένη και επιστροφή στο σπίτι, όπου εκφραζόταν με κάθε μεγαλοπρέπεια η ουσία της ημέρας. Η απόδειξη της οικογενειακής συνοχής, το αστικό savoir vivre (αλλά και faire) ήταν στο κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι. Πάνω σ’ αυτό το τραπέζι ακουμπάω σήμερα και, με την εμπειρία της χαμένης συνοχής και ουσίας των ημερών, σας καλώ να ανασυνθέσουμε όλοι μαζί τα κυριακάτικα μεσημεριανά τραπέζια και να τα χρησιμοποιήσουμε σαν νήμα πλεξίματος ανεξίτηλων αναμνήσεων και οικογενειακών στιγμών, των οποίων τώρα καταλάβαμε για τα καλά την αξία.
Ξεκινάμε λοιπόν! Tα κυριακάτικα τραπέζια του πατρικού μου (και των περισσότερων αστικών αθηναϊκών σπιτιών) ήταν αυστηρά οικογενειακή υπόθεση. Άλλες μέρες ήταν ευπρόσδεκτοι οι φίλοι. Στην κακοφωτισμένη και αερισμένη εγγλέζικη τραπεζαρία άρχιζε η ιεροτελεστία της art de la table: λινά τραπεζομάντιλα και πετσέτες, λίγα απλά λουλούδια χωρίς αρώματα, καλά σερβίτσια, κρυστάλλινα ποτήρια, κρασί στις κρυστάλλινες καράφες και μοσχοβολιστό φαγητό.
Από τις κατσαρόλες έβγαιναν κλασικά πιάτα: μοσχαράκι κοκκινιστό με χοντρά μακαρόνια, κοτόπουλο ή αρνάκι στον φούρνο με πατάτες, κατσικάκι γιουβέτσι, ψαρόσουπα και αθηναϊκή μαγιονέζα. Προσπαθώ, χωρίς επιτυχία, να θυμηθώ τι κρασί έπιναν. Θυμάμαι τις κρυστάλλινες καράφες με τα κόκκινα, αλλά και τα λευκά κρασιά, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν κάποιο συνηθισμένο για την εποχή χύμα ή κάποιο σπάνιο τότε εμφιαλωμένο, που απλώς το μετάγγιζαν, γιατί δεν ήταν πρέπον να εμφανιστεί η φιάλη «του εμπορίου» στο τραπέζι.
Ανασυνθέτω λοιπόν τις Κυριακές μου. Eλάτε να το κάνουμε μαζί! Μαγειρεύουμε παραδοσιακά, αλλά δίνουμε έμφαση στα κρασιά. Σερβίρω λοιπόν ένα εξαιρετικό δραμινό κρασί, το Έμφασις Ασύρτικο Κτήμα Παυλίδη, δίπλα στο ζουμερό και αρωματισμένο με εσπεριδοειδή κοτόπουλο με τις πατάτες και μια λατρεμένη Γουμένισσα Χατζηβαρύτη με το μοσχαράκι με τα χοντρά μακαρόνια. Για το αρνί στον φούρνο, κλασικά, Cabernet Sauvignon-Merlot Κτήμα Κατσαρού και με το θεϊκό κατσικάκι γιουβέτσι ένα all-time classic Αγιωργίτικο, ένα Κτήμα Γαία με τα όλα του. Όσο για το ψάρι μαγιονέζα, ένα Chardonnay Dum Vinum Sperum του Κτήματος Σκούρα δένει όμορφα. Για το τέλος, γλυκό σοκολάτα και ένα ποτήρι Χόρταις Κτήμα Μερκούρη, ένα «εκμαυλιστικό» χαρμάνι Μαυροδάφνης.■
*«Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα».
Οδυσσέας Ελύτης, «Μαρία Νεφέλη».
