Όσο κοιτάω το φετινό άλμπουμ Panini για το Euro, με το 2020 να δεσπόζει στο εξώφυλλό του, σχεδόν ξεχνάω ότι έχουμε 2021, ότι η ποδοσφαιρική κοινότητα έκανε αυτή την ντρίπλα για να ξεγελάσει την Ιστορία, ότι τάχα καμία πανδημία δεν ανέβαλε ποτέ κανένα τουρνουά. Ξεχνάω, επίσης, ότι δεν είμαι πια παιδί για να μαζεύω «χαρτάκια» – αυτό, πάντως, το κάνω συνειδητά. Πείθω τον εαυτό μου ότι είναι ένα χόμπι ενηλίκων και αντανακλαστικά, όταν πλησιάζει μια ποδοσφαιρική διοργάνωση, ξεκινούν οι επισκέψεις στα περίπτερα. Κάποιες φορές έχω περιοριστεί σε μερικά φακελάκια, έτσι για το καλό, ενώ άλλοτε επιχείρησα να συμπληρώσω ολόκληρο το άλμπουμ. Κάποιες φορές τα κατάφερα.
Πόσο κοστίζει; Ένας Βρετανός καθηγητής επινόησε μια μαθηματική φόρμουλα, σύμφωνα με την οποία, για να συμπληρώσει κανείς ένα άλμπουμ (συγκεκριμένα μελέτησε το άλμπουμ του Μουντιάλ της Ρωσίας), πρέπει να επενδύσει ένα ποσό γύρω στα 890 ευρώ. Ψυχραιμία. Υπάρχει κι άλλος δρόμος για να συμπληρώσει κανείς ένα άλμπουμ χωρίς να δώσει έναν μισθό. Είναι ο γνωστός: ανταλλάσσοντας διπλά. Έτσι κι αλλιώς, αυτή ήταν πάντα η μισή χαρά. Τα διπλά. Βασική ανάμνηση των σχολικών ετών. Η στοίβα με τα προς ανταλλαγή αυτοκόλλητα βγαίνει από κάποια πλαϊνή θήκη της τσάντας και ξεκινούν οι σκληρές διαπραγματεύσεις μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Αν είχε κανείς αυτό που ήθελες (και ήξερε πόσο σημαντικό ήταν για σένα), ίσως απαιτούσε τον ουρανό με τ’ άστρα. Πάντα, βέβαια, υπήρχε ο κίνδυνος ένα αυτοκόλλητο να μη βρεθεί ποτέ. Τότε μπορούσες να ζητήσεις βοήθεια από την ίδια την Panini, και αυτό ήταν τεράστια υπόθεση· έγραφες γράμμα (κανονικό γράμμα, με γραμματόσημo) με την ελπίδα να σου στείλουν, ξέρω εγώ, τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Τέλος πάντων, όποιος έχει μετανιώσει για τα λεφτά που έχει ξοδέψει, αν έχει κρατήσει φυσικά τα παλιά του άλμπουμ, ίσως μπορέσει να εξιλεωθεί στο ebay, όπου γίνονται ανάρπαστα.
Το φετινό άλμπουμ έχει χοντρό εξώφυλλο (μια καινοτομία που κοστίζει πέντε ευρώ παρεμπιπτόντως), έχει όμορφα χρώματα και είναι στο μέτρο του δυνατού ενημερωμένο. Κάθε ομάδα καταλαμβάνει τρεις σελίδες: το παραδοσιακό δισέλιδο με τα μέλη της αποστολής συν μία ακόμα με μια πιθανή ενδεκάδα, κάτι που, εδώ που τα λέμε, είναι λίγο επιπόλαιο και κάπως περιττό. Ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αυτοκόλλητα με γήπεδα, τα οποία ήταν πάντα πολύ ψηλά στην ιεραρχία των «σημαντικών», μαζί με τα σήματα, τους αγαπημένους ποδοσφαιριστές του καθενός και τις ομαδικές φωτογραφίες, οι οποίες επίσης λείπουν. Θυμάμαι το άλμπουμ του Euro του 1992 που, εκτός από τα γήπεδα, είχε και αυτοκόλλητα με φωτογραφίες των αντίστοιχων σουηδικών πόλεων – μια χαριτωμένη τουριστική πινελιά. Το ίδιο άλμπουμ ήταν το τελευταίο που είχε και αυτοκόλλητα με τους προπονητές, οι οποίοι έκτοτε αποκλείστηκαν (ανεξήγητα) από τη διαδικασία.
ΑΛΜΠΟΥΜ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Από ένα σημείο και μετά μειώθηκαν και οι πληροφορίες που αναγράφονται κάτω από κάθε παίκτη· κάποτε μαθαίναμε τον σύλλογο στον οποίο αγωνιζόταν, τις διεθνείς συμμετοχές και τα γκολ του. Υποθέτω πως οι αρμόδιοι έκριναν ότι πλέον με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορείς όλα αυτά να τα βρεις πανεύκολα και πιο ενημερωμένα. Ενώ το 1992, για παράδειγμα, αν ήθελες να δεις πού αγωνίζεται ο Κιμ Βιλφόρτ, καλό θα ήταν να έχεις το άλμπουμ. Θυμάμαι επίσης να σημειώνω με ιερή προσήλωση στα προβλεπόμενα σημεία τα τελικά σκορ των αγώνων (ακόμα και τους σκόρερ κάποιες φορές), εν είδει αρχείου. Σήμερα είναι υπόθεση δευτερολέπτων να βρεις κάθε λεπτομέρεια οποιασδήποτε διοργάνωσης στη Wikipedia.
Δεν είναι λεπτομέρειες όλα αυτά. Tο άλμπουμ δεν είναι πλέον «απαραίτητο». Οι νεότεροι το συμπληρώνουν με λιγότερο πάθος και περισσότερο για χάρη των ρομαντικών μπαμπάδων τους. Αρκετοί το αποκτούν συμπληρωμένο σε ψηφιακή μορφή. Γίνεται κι αυτό, αν και δεν ξέρω τι νόημα έχει. Βέβαια πολλά πράγματα δεν ξέρω τι νόημα έχουν πια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση για ρομαντικούς μπαμπάδες. Κατά τα άλλα, έχω διπλό τον Γκριεζμάν, αν ενδιαφέρεται κανείς. ■
