Θα μπορούσα να πω ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ανακάλυψα τη δουλειά της Charlotte Taylor και το project της Maison de Sable ήταν η Utopia του Thomas More – είναι οι εικόνες της ένα αντίστοιχο παιχνίδι που παίζει μαζί μας ανάμεσα στον μη υπαρκτό τόπο και στον καλό τόπο, όπως έκανε o φιλόσοφος More παίζοντας με τις λέξεις «ουτοπία» και «ευτοπία»; Η αλήθεια όμως είναι ότι, όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο instagram feed μου μια εικόνα της με caption «Villa Saraceni at Scala dei Turchi, Sicily» σκέφτηκαότι αυτός είναι ο ιδανικός τόπος, το πρώτο μέρος που θα ήθελα να ταξιδέψω μετά την καραντίνα και να μείνω εκεί για λίγο ή και για πάντα. Έστειλα τη φωτογραφία μέσα σε δευτερόλεπτα σε έναν φίλο και η απάντηση που έλαβα ήταν «βρες πού είναι, δεν με νοιάζει πόσο κοστίζει, θα το κλείσω και θα πάμε». Και κάπου εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στον φανταστικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κόσμο της Charlotte Taylor.
«Όλη η περίοδος που ζήσαμε με την πανδημία περιλάμβανε τόσο έντονα το στοιχείο της απόδρασης, σε όλους έλειπαν τα ταξίδια, και η αλήθεια είναι ότι λάβαμε πολλές ερωτήσεις από πλήθος κόσμου που ήθελε να κάνει κράτηση στη Villa Saraceni και μας ρωτούσε αν ήταν καταχωρισμένη στο airbnb. Δεν είχαμε στόχο να δημιουργήσουμε σύγχυση και τόσο έντονα συναισθήματα στον κόσμο, αλλά αυτό που προέκυψε ήταν αναπάντεχο και σε έναν βαθμό αστείο», μου λέει η Charlotte, όταν της διηγούμαι την ιστορία. Μα πώς γίνεται; Ακόμη δυσκολευόμουν να το πιστέψω ότι η Villa Saraceni που σχεδίασε δεν υπάρχει – αφού έβλεπα στην εικόνα την κουρτίνα να ανεμίζει από το απαλό αεράκι στη θερινή Σικελία, κάποιος είχε αφήσει μια εφημερίδα πάνω στο ξύλινο τραπέζι στη βεράντα και ήμουν σίγουρη ότι στην κούπα παραδίπλα ο καφές άχνιζε ακόμη, όσο οι ένοικοι του σπιτιού απολάμβαναν μια βουτιά στη θάλασσα που ανοιγόταν μπροστά τους. Στο μυαλό μου αυτή η εικόνα ήταν ένα κλικ της ζωής που ήθελα κι εγώ. «Θέλαμε πολύ να εστιάσουμε σε τέτοιες μικρές λεπτομέρειες, που θα έκαναν αυτό το σπίτι να μοιάζει όσο πιο αληθινό γίνεται, με υπόνοια της ζωής που το γεμίζει. Αλλά δεχτήκαμε και πολλές αντιδράσεις από εξοργισμένους Ιταλούς, καθώς το συγκεκριμένο σημείο Scala dei Turchi στη Σικελία, είναι και στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και δεν επιτρέπεται να χτίσεις εκεί», λέει η Charlotte. Η τοποθεσία, με τους ολόλευκους επιβλητικούς βράχους, θυμίζει και το Σαρακήνικο της Μήλου – τα δύο μέρη πήραν το όνομά τους από τους Σαρακηνούς πειρατές, που τα χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο για τα πλοία τους.
Η αρχή
Ήθελα να μάθω πώς άρχισε η Charlotte Taylor να σχεδιάζει αυτά τα τρισδιάστατα ουτοπικά μέρη και σπίτια, γιατί ξεκίνησε το project της Maison de Sable, πού τελειώνει η φαντασία και αν ξεκινά ποτέ η πραγματικότητα. «Ξεκίνησα να σπουδάζω Design στο Goldsmiths, αλλά αποδείχθηκε περισσότερο θεωρητικός τρόπος προσέγγισης στο design από όσο ήθελα. Έτσι, αποφάσισα να πάω στο Chelsey College of Arts & Design και σπούδασα Καλές Τέχνες, ξεκινώντας να δουλεύω με installations μεγάλης κλίμακας και illustration, θέλοντας να εξερευνήσω έννοιες χώρων με διάφορα μέσα. Στη διάρκεια των σπουδών μου ξεκίνησα το studio Charlotte Taylor και σιγά σιγά άρχισα να πειραματίζομαι και με τρισδιάστατα concepts, αλλά σύντομα αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν πολύ καλή σε αυτό, εγώ είμαι περισσότερο αναλογική στη δουλειά μου. Άρχισα, λοιπόν, να παρακολουθώ τη δουλειά σπουδαίων καλλιτεχνών που δούλευαν σε 3D και θέλησα να συνεργαστώ μαζί τους, για να δω πώς μπορούσαν να συνδεθούν οι κόσμοι μας. Το Maison de Sable project μου προέκυψε ως πλατφόρμα για να μοιράζομαι όσα με εμπνέουν, αλλά και τα τρισδιάστατα σχέδια που δουλεύω με τους καλλιτέχνες που θαυμάζω», μου λέει η Charlotte . Θα ήθελε να δει τα σπίτια που σχεδιάζει να χτίζονται; «Οπωσδήποτε, και αυτή τη στιγμή κάνω τα πρώτα μου βήματα στο σχέδιο φυσικών εσωτερικών χώρων και σπιτιών με πιο προσγειωμενο σχέδιο, γιατί αυτά που σχεδιάζω μέχρι στιγμής είναι είτε ανέφικτα είτε εφιάλτης για τους μηχανικούς και τους αρχιτέκτονες», μου λέει γελώντας. «Στο ξεκίνημα των σπουδών μου έκανα αιτήσεις και σε σχολές αρχιτεκτονικής, αλλά κατάλαβα ότι τότε δεν με ενδιέφεραν οι λειτουργικές πλευρές του design, δεν μπορούσα να με φανταστώ να περνάω επτά χρόνια φτιάχνοντας σχέδια για μπάνια. Τώρα, έχω ξεκινήσει να συνεργάζομαι και με ανθρώπους που έχουν αρχιτεκτονική εμπειρία και το 3D σπίτι που σχεδιάζω στην Puglia έχει σχεδιαστεί ώστε να μπορεί και να κατασκευαστεί κιόλας», μου λέει με ενθουσιασμό.
Ποιο από τα σπίτια που έχει σχεδιάσει θα ήθελε εκείνη να δει να γίνεται πραγματικότητα περισσότερο από όλα; «Δύσκολη ερώτηση, αλλά νομίζω το Casa Atibaia, εμπνευσμένο από το διάσημο Casa de Vidro της Lina Bo Bardi. Μου αρέσει που η φύση είναι μέρος του σπιτιού, τόσο γύρω του όσο και μέσα του, που οι βράχοι είναι μέρος των θεμελίων του, αλλά είναι και λειτουργικά κομμάτια του σπιτιού, μετατρέπονται σε έπιπλα και σε διαχωριστικά ανάμεσα στα δωμάτια».
Λεπτομέρειες που πλάθουν ιστορίες
Με αφορμή αυτά τα γυάλινα σπίτια, αναφέρω στη Charlotte τη φράση του αγαπημένου μου «αρχιτέκτονα των αισθήσεων», Luis Barragán, ο οποίος αντιπαθούσε τα γυάλινα σπίτια, γιατί «οι σκιές είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη». «Τον αγαπώ τον Barragan, λατρεύω την προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια στα σπίτια του. Είχα την τύχη πριν από μερικά χρόνια να επισκεφθώ κάποια από αυτά στο Μεξικό και η ξενάγηση στο περίφημο Casa Gilardi από την οικογένεια που μένει σε αυτό το μοναδικό σπίτι ήταν μια εξωπραγματική εμπειρία. Θυμάμαι ακόμη το κίτρινο φως όπως έμπαινε από το παράθυρο του δωματίου που είναι αναγνωστήριο, θυμάμαι την οικογένεια να στρώνει το τραπέζι γιατί ετοιμάζονταν να γιορτάσουν κάποια γενέθλια, και ήταν υπέροχο που μπορούσα να δω πώς είναι η ζωή μέσα σε αυτό το σπίτι που θαύμαζα τόσα χρόνια από φωτογραφίες», μου διηγείται η Charlotte. Tης υπενθυμίζω ότι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες με τις οποίες μπορείς να πλάσεις ιστορίες για όσους ζουν στα σπίτια ήταν αυτό που με κέρδισε και στις δικές της εικόνες, όπως εκείνο το μισοτελειωμένο σταυρόλεξο στο Rock House της. Πλάθει ιστορίες πραγματικών χαρακτήρων στα δικά της φανταστικά σπίτια; «Ναι, για το σπίτι στην Puglia έχουμε φανταστεί ότι κατοικείται από ένα ζευγάρι, έναν συγγραφέα που γράφει τη νέα νουβέλα του και έναν αρχιτέκτονα που σχεδιάζει ένα σπίτι εκεί κοντά, ενώ το σπίτι Neo Chemosphere θα μπορούσε άνετα να είναι το σπίτι ενός χαρακτήρα σε ταινία James Bond», λέει γελώντας.
Το Neo Chemosphere είναι ένα οκτάγωνο γυάλινο σπίτι σφηνωμένο ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, λουσμένο στο φως ενός ροζ φεγγαριού, και θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από κάποιο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Isaac Asimov που η νύχτα δεν έρχεται ποτέ ή από σκηνικό κάποιου Star Wars σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η Αυτοκρατορία έχει νικηθεί οριστικά. Eίναι ένας φόρος τιμής στο εμβληματικό Chemosphere του Αμερικανού αρχιτέκτονα John Lautner και, μιας και μιλήσαμε για James Bond, η οικία Elrod που σχεδίασε ο Lautner το ’68 χρησιμοποιήθηκε στα γυρίσματα της ταινίας Diamonds are Forever.
Η Charlotte Taylor γοητεύεται από το φουτουριστικό design που επικράτησε στα ’70s και, επηρεασμένη από τις εικονογραφήσεις του Charles Schridde στις δεκαετίες ’60 και ’70 για το πώς θα έμοιαζαν τα σπίτια του μέλλοντος, ξεκίνησε το project της Futurism of the Past, μέρος του οποίου είναι και η Underwater Villa που σχεδίασε. Θα έμενε ποτέ εκεί η ίδια; «Δεν νομίζω, φοβάμαι το νερό», μου λέει γελώντας. «Ήθελα με αυτό το project να εξερευνήσω τις ιδέες που είχαν τότε για το πώς θα έμοιαζε το μέλλον και να επανερμηνεύσω αυτά τα concept με τις γνώσεις, τις ιδέες και τα υλικά που έχουμε σήμερα».
Μετά τον τυφώνα της πανδημίας
Στην ίδια σειρά Futurism of the Past ανήκει και το σχέδιό της Villa in the Wild Gardens of Termini, στο σαλόνι της οποίας κυριαρχεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά design κομμάτια της δεκαετίας ’70, το conversation pit, δηλαδή καθίσματα σε κυκλικό ή τετράγωνο σχήμα, τοποθετημένα σε εσοχή στο δάπεδο. Το conversation pit σχεδιάστηκε το 1958 από τους Eero Saarinen και Alexander Girard, αρχιτέκτονες του μοντερνισμού, και το τελευταίο διάστημα φαίνεται να κάνει θριαμβευτική επιστροφή τόσο στα social media όσο και σε σύγχρονα σπίτια. Είναι άραγε λόγω της ανάγκης μας να ξαναμαζευτούμε με φίλους μετά το τέλος της πανδημίας; «Νομίζω έχεις δίκιο και πραγματικά χαίρομαι που το βλέπω να επιστρέφει – η απώλεια του conversation pit ήταν καταστροφή, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε αισθητικό επίπεδο. Νομίζω ότι η ιδέα των διαφορετικών επιπέδων αλλά και των ενσωματωμένων στοιχείων στα σπίτια θα κάνει μεγάλη επιστροφή, το ίδιο και φουτουριστικά στοιχεία του παρελθόντος, όπως οι τοίχοι που υποχωρούν και ανοίγουν νέους χώρους».
Πώς φαντάζεται το σπίτι του μέλλοντος; «Πιστεύω πως θα κινηθούμε προς την ιδέα των χώρων που μεταλλάσσονται. Με την πρόσφατη πανδημία, ο κόσμος πέρασε όλο τον χρόνο κλεισμένος στο σπίτι και πολλοί ένιωσαν την ανάγκη να αλλάξουν τη διακόσμηση και τη χρήση των χώρων που διέθεταν. Θεωρώ πως τα σπίτια που θα δίνουν τη δυνατότητα ο χώρος να προσαρμόζεται, όπως χρειάζεται να προσαρμόζεται και ο άνθρωπος σε όσα προκύπτουν, θα είναι το μέλλον. Εγώ ίσως είμαι κακό παράδειγμα, γιατί έχω ένα σπίτι γεμάτο με αντικείμενα που έχω συλλέξει, κατασκευάσει και νιώθω συνδεδεμένη μαζί τους, αλλά πιστεύω πως το σπίτι του μέλλοντος θα είναι μίνιμαλ. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, είχα αρκετούς φίλους που έφυγαν από τη χώρα τους και πήγαν να ζήσουν αλλού για κάποιους μήνες. Πιστεύω, λοιπόν, πως στα επόμενα δέκα με είκοσι χρόνια θα αλλάξει ο τρόπος που συνδεόμαστε με τα σπίτια και τα αντικείμενά μας, θα είμαστε λιγότερο προσκολλημένοι σε αυτά, γιατί μπορεί να μετακινούμαστε συχνά και πιο ελεύθερα από το ένα μέρος στο άλλο. Και αυτό θα αντανακλάται και στο design των σπιτιών του μέλλοντος».
