Δεν ξέρω αν έχετε δει τις Γάτες. Όχι της γειτονιάς σας· του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ. Ούτε το γνωστό μιούζικαλ του δημιουργού, που κάθε σοβαρός μουσικολάτρης φροντίζει να δει όποτε βρίσκεται στο Λονδίνο. Εννοώ την κινηματογραφική μεταφορά του, αυτή που προβλήθηκε πριν από τρία χρόνια και περιελάμβανε στο καστ ονοματάρες όπως την Τζούντι Ντεντς και τον Ίαν ΜακΚέλεν (και την Τέιλορ Σουίφτ, για να κολακέψουμε και το νεότερο αναγνωστικό κοινό), και πήγε άπατη − όπως ακριβώς της άξιζε.
Τρία χρόνια αργότερα, έχοντας αφήσει μια απόσταση ασφαλείας από τα τραυματικά γεγονότα και την τεράστια χασούρα, που επηρέασαν και τον ίδιο, ο Γουέμπερ αποφάσισε να ανοίξει το στόμα του. «Επρόκειτο για μια μπαλαφάρα ολκής», δήλωσε. «Όλα ήταν λάθος. Τόσο λάθος, που δεν κατάφερα να κατανοήσω καν τη σύνδεση ανάμεσα σε αυτό που έβλεπα και τη μουσική μου. Όσο παρακολουθούσα αυτό το οπτικό ανοσιούργημα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου, σκεφτόμουν συνέχεια “όχι, που να πάρει!”. Και έπειτα, για πρώτη φορά στα εβδομήντα-τόσα χρόνια μου, πήγα σε ένα εκτροφείο και αγόρασα σκύλο. Σκέφτηκα ότι κάτι καλό πρέπει να βγει από αυτό το βασανιστήριο, και βγήκε. Το αγαπημένο μου χαβανέζικο κουτάβι».
Εντάξει, για να λέμε την αλήθεια −και ας διακινδυνεύσουμε τη ρετσινιά του μετά Χριστόν προφήτη− θα ήταν πολύ δύσκολο να βγει μια επιτυχημένη ταινία από ένα έργο που έχει τις ρίζες του σε μια ποιητική συλλογή και στέκει αποκλειστικά ως παλιμπαιδιστική αλληγορία και μόνο πάνω στο σανίδι. Εκεί δηλαδή όπου οι θεατρικές συμβάσεις δεν υποβάλλονται στη βάσανο της ορθολογικής κριτικής, ούτε καν στο επίπεδο του ασυνείδητου, γιατί είναι φτιαγμένες για να λειτουργούν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο: ως εικονοποιημένα σύμβολα του πραγματικού. Από την άλλη, πάνω στο λευκό πανί, μια παρέα μεσηλίκων και βάλε, που φοράνε κολάν φόρμες με ουρά και βάφονται σαν ανήλικοι καλεσμένοι σε παιδικό πάρτι, δύσκολα πηδάνε το πρώτο εμπόδιο της γελοιοποίησης.
Κι έτσι, ο αγαπημένος μας Άντριου, αποκλειστικός μουσουργός των απανταχού κεραμιδόγατων, βρέθηκε με ένα Bichon Havanese, που δεν είναι ένα τυχαίο σκυλί, αλλά ο εθνικός σκύλος της Κούβας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ. Ήταν η περίοδος των σφιχτών περιορισμών στις μετακινήσεις λόγω πανδημίας και, για να πάρει κανείς το ζώο του στο αεροπλάνο, έπρεπε να αιτιολογήσει το απαραίτητο της παρουσίας του. Ο Άντριου πήγε στον γιατρό, έφτιαξε ένα χαρτί που ανέφερε ότι έχει ανάγκη από τη διαρκή παρουσία ενός σκύλου θεραπείας (therapy dog) και πέταξαν μαζί «στη χώρα της Ελευθερίας και την πατρίδα των Γενναίων» που λέει και ο ποιητής.
Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Independent είχε ήδη πασπαλίσει με μπόλικο αλάτι την ιστορία και δημοσίευε το σχετικό άρθρο με τον τίτλο: «Ο Άντριου Λόιντ Γουέμπερ απέκτησε σκύλο θεραπείας λόγω του συναισθηματικού τραύματος που του προκάλεσαν οι Γάτες».
Πολλές γάτες − πρόβλημα. Ένας σκύλος − λύση. Όταν τα λέω, με κατηγορείτε για έλλειψη αντικειμενικότητας και μεροληψία!
