Kείμενο: Nicolas Rapold C.2021 THE NEW YORK TIMES COMPANY – Απόδοση: ΣΙΜΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Οι ιστορίες στην ταινία Η γαλλική αποστολή του Γουές Άντερσον διαδραματίζονται στη φανταστική πόλη Ennui-sur-Blasé. Η Λέα Σεϊντού –που υποδύεται μια δεσμοφύλακα και μούσα για έναν καλλιτέχνη υπό κράτηση– βρίσκει το όνομα ξεκαρδιστικό. «Είναι υπέροχο! Είναι ακριβώς η εικόνα που μπορεί να έχει ένας Αμερικανός για τους Γάλλους: είναι τόσο βαριεστημένοι», δήλωσε γελώντας η Σεϊντού.
Αυτή η χρονιά κάθε άλλο παρά βαρετή ήταν για την ηθοποιό. Η πολυαναμενόμενη ταινία του Άντερσον ακολουθεί την υπερπαραγωγή No Time to Die, με τη Σεϊντού στον ρόλο της Μαντλέν Σουάν απέναντι από τον Ντάνιελ Κρεγκ, που είναι η τελευταία φορά που εκτελεί χρέη πράκτορα για το franchise του Τζέιμς Μποντ. Η Γαλλική αποστολή προβλήθηκε αυτόν τον μήνα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης και έκανε πρεμιέρα το καλοκαίρι στις Κάννες, μαζί με άλλες τρεις ταινίες με πρωταγωνίστρια τη Σεϊντού: το έργο εποχής της Ιλντίκο Ενιέντι Η ιστορία της γυναίκας μου και το σατιρικό δράμα του Μπρούνο Ντιμόν France.
Η διαφορετικότητα των υποκριτικών ρόλων που αναλαμβάνει καθιστά δύσκολο να έχει κανείς μια ενιαία εικόνα για την ίδια τη Σεϊντού.
Η 36χρονη ηθοποιός έκανε το ντεμπούτο της το 2008 μέσα από το γαλλικό ρομάντζο καθηγητή-μαθήτριας Ένας ωραίος άνθρωπος. Μοιράστηκε τον Χρυσό Φοίνικα το 2013 στις Κάννες, με τον σκηνοθέτη της Αμπντελαντίφ Κεσίς και τη συμπρωταγωνίστριά της Αντέλ Εξαρχόπουλος για το τολμηρό Η ζωή της Αντέλ. Ενώ η συμμετοχή της στις ταινίες δράσης Επικίνδυνη αποστολή την έφερε στην πρώτη της ταινία Τζέιμς Μποντ, Spectre, το 2015.
Η ενδιαφέρουσα, αθόρυβα λαμπερή παρουσία της Σεϊντού στην οθόνη έχει γίνει αισθητή από το κοινό. «Η Λέα Σεϊντού είναι πάντα μια σαγηνευτική ηθοποιός», έγραψε η Στέφανι Ζάκαρεκ στο The Village Voice. Η κριτική των New York Times για το Ημερολόγιο μιας καμαριέρας ανέφερε ότι μπόρεσε να σταθεί επάξια «σε μια σειρά από ηθοποιούς» όπως η Ζαν Μορό και η Πολέτ Γκοντάρντ. «Η αντίθεση του κοριτσιού Bond», δήλωσε η κριτικός Κριστίνα Νιούλαντ στην κριτική της για το No Time to Die.
«Η Λέα Σεϊντού έχει μια γοητεία στην οθόνη που είναι αδύνατο να αναπαραχθεί», μοιράστηκε μέσω email ο Κάρι Φουκουνάγκα, ο οποίος σκηνοθέτησε τη νέα ταινία Μποντ. «Είναι κομψή (σχεδόν σαν γάτα, ήσυχη, παρατηρητική, με αιθέρια κίνηση) και παραδόξως έχει και στοιχεία φορτηγατζή».
Παρά τους ενίοτε επιβλητικούς ρόλους της, η Σεϊντού στις συζητήσεις της βαδίζει με τον δικό της ρυθμό. Σε ένα ξενοδοχείο μπουτίκ στο κέντρο του Μανχάταν έκανε συχνά παύσεις, ενίοτε παρασυρόμενη στη σιωπή, ωστόσο ακτινοβολούσε φιλικότητα και περιέργεια. Τα πρώτα της σχόλια δεν αφορούσαν τον Μποντ ή τον «Γουές», αλλά την υπαρξιακή κριτική της ταινίας France του Ντιμόν.
«Ξέρει ότι είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος», συλλογίστηκε η Σεϊντού για τον χαρακτήρα της, τη Φρανς ντε Μερ, μια τηλεοπτική δημοσιογράφο σε κρίση. «Και το θέλει αυτό – αυτή ήταν η φιλοδοξία της. Αλλά έχει συνείδηση του γεγονότος ότι είναι επίσης εργαλείο του συστήματος. Και έχει συνείδηση της δικής της αποξένωσης».
Δεν ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω στη «φούσκα του Μποντ», όπως αναφέρθηκε ο υπεύθυνος επικοινωνίας στην δεξίωση Τύπου για την ταινία στο ξενοδοχείο. Όμως η Σεϊντού μεταπήδησε ελεύθερα από τα σημεία συζήτησης για τον Μποντ στην απροκάλυπτη ανάλυση των ρόλων της.
«Όταν έπαιξα τη Μαντλέν, ένιωθα μια έντονη αμεσότητα με τον χαρακτήρα. Δεν υπήρχε απόσταση, δεν υπήρχε ειρωνεία. Η τοποθέτησή μου ως ηθοποιού είναι κάτι που πραγματικά αγαπώ», δήλωσε η Σεϊντού. Αντίθετα, «στον Ντιμόν το θέμα είναι η φιλοσοφική διάσταση».
Όταν ρώτησα τον Ντιμόν για την ερμηνεία της, το έθεσε απλά: «Η Λέα Σεϊντού έφερε τη Λέα Σεϊντού! Μου άρεσε το πόσο φυσική ήταν. Με ενδιέφερε να δουλέψω με τη φύση της για να φτιάξω έναν χαρακτήρα. (Το France, επίσης επιλογή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.)
Στη Γαλλική αποστολή η Σεϊντού υποδύεται την ερωμένη ενός σπουδαίου φυλακισμένου καλλιτέχνη, του Μόζις (Μπενίτσιο ντελ Τόρο). Η ζωντάνια και το πνεύμα της διατηρούν τον κωμικό ρυθμό. «Ο ρυθμός, η γλώσσα του σώματος, ο τρόπος που κινείσαι – ο Γουές (Άντερσον) καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να κινηθείς με φυσιολογικό τρόπο», δήλωσε η Σεϊντού. Ο Άντερσον της προσέφερε τον ρόλο με ένα μήνυμα στο κινητό, το οποίο μου διάβασε δυνατά: «Η ταινία είναι σαν συλλογή διηγημάτων. Έτσι θα σου στείλω μόνο τα μέρη που πρέπει να διαβάσεις…». Σχετικά με τους ρυθμούς που έχει ο χαρακτήρας της, λέει γελώντας: «Νομίζω ότι και στην πραγματικότητα είμαι έτσι!».
«ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΜΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ»
Η Σεϊντού μεγάλωσε στο Παρίσι με πατέρα επιχειρηματία και μητέρα με «καλλιτεχνικό πνεύμα», όπως είπε. Ο παππούς της απέκτησε το ιστορικό γαλλικό κινηματογραφικό στούντιο Pathé, το οποίο χρονολογείται από την αρχή του κινηματογράφου, αλλά η ίδια λέει ότι δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις. «Ήταν μια μποέμ οικογένεια, αλλά όχι μια ευτυχισμένη μποέμ οικογένεια. Ήμουν πολύ θλιμμένη ως παιδί», δήλωσε η Σεϊντού. «Πραγματικά υπέφερα από το γεγονός ότι ήμουν διαφορετική. Είχα πρόβλημα με το διάβασμα».
Σε παλαιότερες συνεντεύξεις της η ηθοποιός έχει περιγράψει μια πολύ ντροπαλή παιδική ηλικία, που ήταν «εντελώς στον δικό μου κόσμο».
Για τη Σεϊντού, η ταινία που την έκανε γνωστή, Ένας ωραίος άνθρωπος, ήταν σαν να απέκτησε την «πρώτη της οικογένεια κατά κάποιον τρόπο». Η δημιουργία ταινιών τής έδωσε μια αίσθηση σκοπού: «Αυτό που μου αρέσει είναι να νιώθω ότι με χρειάζονται, μου αρέσει να μοιράζομαι με τους ανθρώπους. Με συνδέει με τον κόσμο».
Δεν υπάρχει αμφιβολία για την αποφασιστικότητα της Σεϊντού όσον αφορά την καριέρα της. Άλλοι ηθοποιοί θα μπορούσαν να βρίσκονται σε μια διάθεση αμφιθυμίας μετά την εξαντλητική διαδικασία του γυρίσματος της ταινίας Η ζωή της Αντέλ. Τα περιβόητα γυρίσματα περιλάμβαναν επαναλαμβανόμενες λήψεις μακροσκελών ερωτικών σκηνών και, όπως μου είπε, τις πολυάριθμες απειλές του Κεσίς ότι θα την απολύσει. Ακολούθησαν δημόσιες διαφωνίες. Είπε με υπερηφάνεια ότι θα το έκανε ξανά. Αλλά συνειδητοποίησε κάτι σχετικά με την επιλογή των σκηνοθετών. «Δεν χρειάζεται να υποφέρω για να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό», είπε.
«ΤΙΠΟΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ»
Η Σεϊντού, επίσης, δεν δείχνει να αποφεύγει ρόλους σε ταινίες περιπέτειας. Μόλις γύρισε το Εγκλήματα του μέλλοντος του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, με τον Βίγκο Μόρτενσεν και την Κρίστεν Στιούαρτ. Η πλοκή; «Είναι ένα δυστοπικό μέλλον όπου οι άνθρωποι τρώνε πλαστικό. Έχουν όργανα που αναπτύσσονται. Και εγώ είμαι χειρουργός. Αφαιρώ αυτά τα όργανα». Ακολουθεί ένα οικογενειακό δράμα, το One Fine Day, της Μία Χάνσεν-Λοβ, το οποίο γύρισε εν μέρει το καλοκαίρι, πριν νοσήσει από Covid-19 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η Σεϊντού αναγκάστηκε να απουσιάσει από τις Κάννες και να μπει σε καραντίνα στο Παρίσι (όπου ζει με τον σύντροφό της και τον μικρό γιο τους). Ο χαρακτήρας της είναι μια ανύπαντρη μητέρα που φροντίζει τον άρρωστο πατέρα της και βρίσκει τον έρωτα. Κάποια στιγμή, το εύρος των ρόλων της μου θύμισε τη ρήση ενός θεατρικού συγγραφέα σχετικά με την επιλογή θέματος: «Τίποτα ανθρώπινο δεν είναι ξένο για μένα». Της άρεσε τόσο η φράση, που μου ζήτησε να την πληκτρολογήσω στο κινητό της. Στη συνέχεια επιστρέφει με ένα αστείο:
«Δηλαδή πιστεύεις ότι είμαι άνθρωπος; Ναι!».
