Οι βάρβαροι είναι μια κάποια λύσις, ε;

«Ε, τσάκα(-λε), για τσέκα(-ρε)». Νέες προσθήκες σε μια slang όπου το πρώτο άκουσμα των κομμένων «τσάκα-τσέκα» με πήγε για λίγο στις κουβέντες των θείων που θέλουν να καθίσουν μαζί με τη νεολαία, η οποία δεν μπορεί με τίποτα να τους ξεφορτωθεί. Όχι, αυτοί που το ξεστόμισαν δεν ήταν boomers, αλλά 17χρονοι έφηβοι που πήγαν εκδρομή με το σχολείο στην έκθεση Portals | Πύλη. «Μπάμπη, κλείσε το τηλέφωνο τώρα! Δεν ήρθες για να μιλάς στο κινητό!» Η φωνή μιας καθηγήτριας σπάει τη σιωπή στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο της Λένορμαν. Οι άγραφοι κανόνες λένε πως (πρώτον) η κάθε εκδρομή είναι χάσιμο μαθήματος, δηλαδή σούπερ, και (δεύτερον) πως, όσο και αν οι δάσκαλοι φωνάζουν πως οι εκπαιδευτικές επισκέψεις είναι μέρος του μαθήματος, κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τις απειλές για απουσίες, εκτός κι αν συνοδεύονται με απειλές για διαγωνίσματα. Το εντυπωσιακό αίθριο του Καπνεργοστασίου τούς συγκινεί περισσότερο από τις ξεναγήσεις. Άραγε να φταίει η φθινοπωρινή μουντίλα έξω; Ή μήπως οι «ξύλινες» γλώσσες που επεξηγούν τα έργα τέχνης; Ίσως αν αφήνονταν λίγο ελεύθεροι, όπως εκείνοι οι έφηβοι που έκοβαν βόλτες, σταματούσαν σε ό,τι τους έκανε εντύπωση στους χώρους της έκθεσης και σχολίαζαν χαμηλόφωνα, να άφηνε εκείνο το ερέθισμα που θα απέτρεπε τους μεγάλους να τους αποκαλέσουν «χαμένη γενιά». Αν ενθαρρύνονταν να πλησιάσουν τα καλώδια και τις μητρικές πλάκες που συνιστούν το TIGHTROPE: ECHO!? του Αιθίοπα Ελίας Σίμε, όπως έκαναν κάποιοι, ή αν αφήνονταν ελεύθεροι να φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν στη νέον εγκατάσταση του Γκλεν Λίγκον με τις εννιά διαφορετικές μεταφραστικές εκδοχές του καβαφικού Περιμένοντας τους βαρβάρους, αυτό, ναι, ίσως να ήταν μια κάποια λύση για να μη χασμουριούνται με το παραμικρό και να πάρουν κάτι από την έκθεση. Έξω ψιλοβρέχει και είναι αρκετό για να κάνει τους οδηγούς βάρβαρους. Γκάζια στον Κηφισό, χειρονομίες στο Μπουρνάζι και παρ’ ολίγον τρακάρισμα με έναν πεζό σε μια διασταύρωση, την οποία διασχίζεις με ασφάλεια μόνο αν έχεις το κεφάλι της Λίντα Μπλερ στον Εξορκιστή. Στις εργατικές κατοικίες του Αγίου Αντωνίου, ένας άλλος άγιος που ονομάζεται Βασίλης σήμερον κρεμάται επί κιγκλιδώματος μπαλκονιού. Τα κουδούνια των σχολείων χτυπούν για σχόλασμα. Στα δίπατα σπίτια του Μπουρναζίου, ανάμεσα σε κάτι ψεύτικους πυργίσκους της Ντίσνεϊ, οι μανάδες στρώνουν το τραπέζι για τα παιδιά. Κάποια θα αργήσουν να επιστρέψουν, γιατί παίζουν μπάλα. Ένα σουτ στέλνει την μπάλα έξω από τα κάγκελα ενός ΕΠΑΛ. Είμαι έτοιμος να τη στείλω πίσω με καντήλα, αλλά με κρατάει πίσω η αμπαλοσύνη που κουβαλούν πέντε χρόνια ποδοσφαιρικής απραγίας και ο φόβος μη σπάσω κανέναν καθρέφτη και τρέχουμε. «Έχει χώρο γι’ άλλον έναν;» τους ρωτάω. «Έχουμε ένα κενό στην άμυνα, ψήνεσαι;» Με ντριπλάρουν εύκολα, τα ρούχα μου γεμίζουν λάσπες απ’ το γλίστρημα, αλλά το λαχάνιασμα στο τέλος συνοδεύεται από ένα απερίγραπτο γέμισμα στην ψυχή. Μάλλον αυτοί οι άνθρωποι ήσαν η κάποια λύσις.