Την έβλεπα, ως μικρό παιδί, να κρύβει αμαρτίες του σοβά με τα τεράστια φύλλα της και να πρασινίζει τις αίθουσες των βαρετών συνεστιάσεων. Ήταν παντού. Σπανίως μάλιστα τη συναντούσες μόνη, η αίσθηση λοιπόν που δημιουργούσε τοποθετημένη σε ζεύγη ή σε τριπλέτες η, στο τότε βλέμμα μου, θεόρατη κορμοστασιά της ήταν συναρπαστική. Όνομα δεν είχε. «Πρασινάδα» ή «φυτό εσωτερικού χώρου» μου απαντούσαν όταν ρωτούσα, τη βάφτισα έτσι «φυτό του Ταρζάν», επειδή κάτι μου θύμιζε από το τηλεοπτικό υπερθέαμα της εποχής. Η φαντασία μου, θυμάμαι, για πολλούς χειμώνες στη σειρά σκαρφάλωνε στους βλαστούς της και έστηνε μάχες με θεριά μέσα στη ζούγκλα του φυλλώματος. Βαθμηδόν το παράξενο αυτό φυτό άρχισε να σπανίζει, μέχρι που τελικώς χάθηκε και ξεχάστηκε εντελώς. Πέρασαν τρεις, ίσως και τέσσερις δεκαετίες, μέχρι αίφνης, πολύ πρόσφατα, να επανακάμψει δυναμικά.
Διαθέτει μάλιστα ταυτότητα τώρα, την αποκαλούν «μονστέρα» όσοι έλκονται από το νέο flower-power ρεύμα που στήνει νησίδες πράσινου εξωτισμού σε σαλόνια και καφέ. Όπως με πληροφορούν φίλοι φυτωριούχοι, στα κοντά δύο χρόνια του πρόσφατου εγκλεισμού μας η δημοτικότητά της έχει εκτιναχθεί. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει και με αρκετά ακόμα είδη φυτών που εξυπηρετούν εξίσου την ισχυρή τώρα ανάγκη, εντός των αστικών συνθηκών ζωής, για αποδράσεις από τον ψηφιακό και σύνδεση με τον φυσικό κόσμο. Οι απαιτήσεις τους, βλέπετε, είναι κατά πολύ μικρότερες από αυτές των κατοικιδίων, ούτε τα δράματα μεγάλα αν κάτι πάει στραβά. Κάτι μαράθηκε γιατί αγνοούσα πως δεν πρέπει ποτέ να στεγνώνει το χώμα του; Κανένα πρόβλημα, θα αγοράσω άλλο και δεν θα ξανασυμβεί. Η μονστέρα θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς νέους αγχολυτικούς συντρόφους μας. Δικαίως ασφαλώς, κρίνοντας από το εντυπωσιακό ύψος των δύο ή ακόμα και τριών μέτρων που φτάνει, αρκεί φυσικά να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις που προβάλλει η τροπική καταγωγή της.
Στην πατρίδα της, την Κεντρική Αμερική, απαντάται ως επίφυτο, ως φυτό δηλαδή που αναπτύσσεται πάνω σε κορμούς δέντρων και διαθέτει εναέριες ρίζες. Υπερβαίνει εκεί εύκολα σε ύψος τα δεκαπέντε μέτρα, καθώς τη θρέφουν η υψηλή υγρασία και η ζέστη που επικρατούν. Σε νεαρή ηλικία, τα δερματώδη και γυαλιστερά φύλλα της είναι ακέραια, αλλά αργότερα εμφανίζουν τις βαθιές σχισμές και τις χαρακτηριστικές οπές εξαιτίας των οποίων στα αγγλικά ονομάζεται Swiss cheese plant. Η παραπάνω περιγραφή δικαιώνει την επιστημονική ονομασία Monstera του γένους της, καθώς προέρχεται από τη λατινική monstrum, που σημαίνει «τέρας». Το επίθετο του είδους είναι deliciosa, δηλαδή εύγευστη, και προσδιορίζει τους πρασινωπούς καρπούς της που στην όψη θυμίζουν ρόκα καλαμποκιού και στη γεύση, απ’ ότι λένε, κάτι ανάμεσα σε ανανά και μάνγκο. Καταναλώνονται όμως μόνο απολύτως ώριμοι, αλλιώς μπορεί να προκαλέσουν σοβαρό ερεθισμό στον οισοφάγο. Η μονστέρα στο δικό μας κλίμα μόνο αν καλλιεργηθεί εντός θερμοκηπίου παράγει καρπούς, ερεθιστικός πάντως είναι επίσης ο οπός που περιέχουν τα φύλλα της. Απαιτείται έτσι προσοχή αν στον χώρο όπου φιλοξενείται κινούνται παιδιά ή κατοικίδια.
Οδηγίες φροντίδας
→ Η μονστέρα, για να ευδοκιμήσει, προτιμά θερμοκρασία κοντά στους 25οC, ενώ η ανάπτυξή της διακόπτεται όταν πέσει κάτω από τους 10οC. Θέλει σημείο φωτεινό, όχι απευθείας έκθεση όμως στις ηλιακές ακτίνες, ενώ επιβιώνει ακόμα και αν το φως είναι λιγοστό. Κρατήστε την οπωσδήποτε προφυλαγμένη από ψυχρά ρεύματα αλλά και μακριά από θερμαντικά σώματα. Γεμίστε τη γλάστρα της με χώμα ιδανικό για φυτά εσωτερικού χώρου. Θα την ποτίζετε όταν το χώμα αρχίζει να στεγνώνει, ενώ τους ζεστούς μήνες του χρόνου θα την ψεκάζετε τακτικά και θα τη λιπαίνετε κάθε δεύτερη εβδομάδα με υγρό λίπασμα.
