Αυτά έχει η ζωή

«Επόμενος σταθμός: Αθήνα». Πρώτο σαρδάμ. «Εεε, τερματικός σταθμός: Αθήνα». Δεύτερο. «Χα χα, τι λέω! Τερματικός σταθμός: Θεσσαλονίκη». Ο εισπράκτορας πετυχαίνει τη σωστή πόλη, αλλά οι όρθιοι επιβάτες αμφιβάλλουν. Σκύβουν στα παράθυρα και βλέπουν την εκκλησία των Αγίων Πάντων, όχι τη διάβαση στα Σεπόλια. Τώρα μπορούν να γελάσουν με τα σαρδάμ. Οι πόρτες ανοίγουν, μερικές φοιτήτριες βοηθούν η μία την άλλη να κατεβάσουν τα μπαγκάζια από τις σκάλες του τρένου και οι οδηγοί ταξί μαλώνουν για το ποιος θα πρωτοπάρει εκείνον τον φοιτητή που πηγαίνει Ωραιόκαστρο. Καλή χρονιά είπαμε;  Ευχές παντού. Στα περίπτερα, στα μαγαζιά, στα τηλέφωνα. «Μη γελιέσαι από τα πυροτεχνήματα. Σήμερα είναι η 381η μέρα του 2021», λέει ένας μπαρίστα(ς) όσο φτιάχνει τον καφέ. Μειδιά μόνος του. Στέλνουμε μηνύματα, μπας και κανονίσουμε καμιά βόλτα τώρα που οι αλκυόνες έδιωξαν τα σύννεφα και βλέπουμε καθαρά τον Όλυμπο από κάθε δρόμο που βγάζει στη Λεωφόρο Νίκης. «Εμφάνισα ένα μπούκωμα», «Βρέθηκα σε επαφή με κρούσμα», «Το τεστ μου βγήκε θετικό». Ο καθένας και η καθεμία εμφανίζει διαφορετικά συμπτώματα. Υπάρχει ανησυχία και η πόλη την επικοινωνεί προς τα έξω. Ένας γνωστός που δουλεύει σε μανάβικο στην περιοχή γύρω από τη Ροτόντα μού λέει ότι βλέπει τεράστια διαφορά στην κίνηση σε σχέση με τα Χριστούγεννα. «Μου φαίνεται πως ο κόσμος φοβάται κάπως να πάει να καθίσει σε ένα καφέ ή να είναι όλη μέρα στους δρόμους, στα λεωφορεία, στα μαγαζιά. Αισθάνεται πως κινδυνεύει και αυτό κρατάει πολλούς στα σπίτια». Από την άλλη, ένας πολυγραφότατος συνάδελφος το έθεσε ευστοχότατα σε ένα στάτους στο Facebook: «Όλη η πόλη είναι ένα αμάσκωτο βηχαλάκι».  Αράζουν πάνω στα μηχανάκια, κάτω από τον Πύργο του Τριγωνίου και drill μουσική από τα ηχειάκια. Για κάποιους, η θέα και ο πρωινός καφές έχουν μια μουσική τελετουργία, σαν να τραβούν μια τζούρα ρομαντισμού. Βόλτες με τα σκυλιά στον χωματόδρομο πίσω από τα βυζαντινά τείχη. Πιο βολικό όμως να τα λέμε κάστρα. Στους Κήπους του Πασά, λίγο πιο πέρα από το απολιθωμένο σιντριβάνι, ένα σκυλί τρέχει προς δύο άγνωστα κορίτσια που βγήκαν για πικνίκ και χώνει τη μουσούδα του στο καλάθι με τα τάπερ. «Τον ταΐσατε;» ρωτάει ο ιδιοκτήτης του που ντρέπεται να απολογείται κάθε φορά που ο σκύλος του ξεφεύγει. «Λίγο ανανά». Βγάζει ένα ουφ, που ακούγεται μέχρι την ανάπλαση της οδού Κάστρων.  Σε ένα μισοάδειο στέκι που τα τραπέζια του γεμίζουν αμέσως μόλις πέσουν οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας, η ρακή ζεσταίνει τα σωθικά, λύνει τις γλώσσες, κατευθύνει τις σκέψεις προς την αλήθεια και δίνει απαντήσεις σε διλήμματα. Σαλάτες και μεζεδάκια τη συνοδεύουν. Γουλιά και πιρουνιά. Το μαγαζί κλείνει στις δώδεκα, έρχεται ο λογαριασμός, γραμμένος με μολύβι. «Η μαυρομάτα δεν λέει ποτέ ψέματα», γράφει σε ένα διήγημα ο Σκαμπαρδώνης. «Αυτά έχει η ζωή», μας λέει και κατεβάζουμε την τελευταία γουλιά. Μετά, θα αναχωρήσει για τον Έβρο.