Η Μπέττυ Βακαλίδου είναι από εκείνα τα σπάνια πλάσματα που αναγνωρίζουν το δώρο της ζωής και θέλουν να δαγκώσουν το φρούτο της μέχρι το κουκούτσι – κι ας σπάσουν δόντια, κι ας είναι ο καρπός πικρός. Ενώ άλλοι άνθρωποι θα περάσουν τον βίο τους δίχως να αξιοποιήσουν τη μία ζωή που τους δόθηκε, η Μπέττυ έχει ήδη ζήσει τουλάχιστον τρεις, εξερευνώντας την ανθρώπινη κατάσταση στα καλύτερα και τα αγριότερά της από πολλά και διαφορετικά πόστα. Στην περίπτωσή της, οι ταυτότητες και οι ιδιότητες δεν σηκώνουν αυστηρούς ορισμούς – η ίδια άλλωστε δεν τους θέλει. Έχει διατελέσει ομοφυλόφιλο αγόρι στην επαρχία, έγκλειστη στον Κορυδαλλό, καμαρότος σε φορτηγό πλοίο, λαντζιέρης στη Νέα Υόρκη, εκδιδόμενη στη Συγγρού, συγγραφέας, ακτιβίστρια, προτεζέ του Ζαν Ζενέ, γυναίκα, σεξεργάτρια σε οίκο ανοχής, ηθοποιός.
Τη συνάντησα με αφορμή την τελευταία της ιδιότητα, καθώς συμμετέχει στην παράσταση Κόκκινα φανάρια, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, στον ρόλο της περίφημης Μαντάμ Παρί. Στη δική τους εκδοχή του έργου, η ιστορία μεταφέρεται στην ελληνική τρανς πραγματικότητα και γίνεται το όχημα για να ακουστούν αληθινές ιστορίες μιας κοινότητας που ζει στο στρίφωμα της κοινωνίας και γνωρίζει όσο λίγοι τα φτηνά υλικά της.
Δώσαμε ραντεβού στη Στοά Φιξ της πλατείας Ομονοίας. Η Μπέττυ κατέβηκε αργά τα σκαλιά του υπογείου, με αέρα παλιάς Αθηναίας αστής, απ’ αυτές που στα εβδομήντα τους στέκουν αλύγιστες, συνήθως γιατί δεν χρειάστηκε να έρθουν σε μετωπική με τα πρακτικά της ζωής. Και όμως, όσοι γνωρίζουν έστω το όνομά της, ξέρουν πως η Μπέττυ βρέθηκε στα πιο άγρια μέρη τις πιο άγριες εποχές. Ίσως γι’ αυτό βαριέται πληθυντικούς, τυπικότητες και πόζες. Μάλλον γι’ αυτό αγαπάει τόσο και τους συνεργάτες της, τον Μπισμπίκη, τον Σκουρλέτη, την Μπασδέκη –τρεις ανθρώπους του θεάτρου τσακωμένους με τη δηθενιά–, για τους οποίους μου μιλάει ενώ η μακιγιέζ τη βάφει. Στη φωτογράφιση στέκεται αγέρωχη. Ανάμεσα στις λήψεις, της ξεφεύγουν στιγμές αμηχανίας ενός παιδιού που βρίσκεται κάτω από τα φώτα και το χαίρεται. Δεν έχει ανάγκη να υποδυθεί καμία περσόνα, καμία νεότερη εκδοχή της. Μεγαλώνει χέρι χέρι με την εικόνα της και δείχνει ήσυχη με αυτό. Ξέρει πως η σημερινή ποιότητα ζωής της δεν είναι καθόλου δεδομένη για μια τρανς της εποχής της. Ξέρει από τι έχει ξεφύγει και, όπως θα μου πει αργότερα, το οφείλει στο μυαλό της και στη μόρφωση που η ίδια κυνήγησε με νύχια και με δόντια από νωρίς. Προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να καπνίσει, να πιει, να κάνει ναρκωτικά. Έζησε μια άγρια ζωή ούσα νηφάλια, χωρίς καμιά απόπειρα διαφυγής από την πραγματικότητα, με μόνο παραισθησιογόνο της την τέχνη.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που είδες τα Κόκκινα φανάρια;
Ναι, πρέπει να τα είδα τη χρονιά που βγήκαν, σε έξοδο από το αναμορφωτήριο. Πήγαινα συχνά κινηματογράφο τότε. Ο λογιστής του αναμορφωτηρίου ήταν ο Πάνος Κοντέλλης, σεναριογράφος των μελό της εποχής, και με έστελνε σε όλα δωρεάν. Μου άρεσαν τα μελό, ήταν δραματική η κατάστασή μου τότε έτσι κι αλλιώς. Και την Τρούμπα την ήξερα, την είχα επισκεφτεί πριν από το ’67 που την έκλεισε η δικτατορία.
Το φανταζόσουν ότι κάποια μέρα θα έπαιζες αυτόν τον ρόλο;
Ποτέ. Εγώ δικηγόρος ήθελα να γίνω, αλλά διέκοψα στη Γ΄ Γυμνασίου, όταν έφυγα από το σπίτι μου. Στο αναμορφωτήριο ζήτησα να με αφήσουν να ξαναρχίσω, αλλά κόλλησα στην Ε΄, στα μαθηματικά. Έκανα φροντιστήριο που το πλήρωνα με το χαρτζιλίκι που έβγαζα από μια-δυο κυρίες που συναντούσα –ήταν ο μόνος τρόπος–, αλλά ο μαθηματικός με άφησε στην ίδια τάξη. Ήμουν σκράπας, αλλά ήμουν και στιγματισμένη, έπρεπε να φοράω παντού τη στολή του αναμορφωτηρίου. Κόντευα δεκαεννιά πια όταν έγινε η δικτατορία και ο χουντικός διευθυντής είπε κατευθείαν: «Εσύ πρέπει να φύγεις». Δεν είχα πού να πάω όμως.
Κι έτσι ήρθαν τα καράβια; Άρα βρέθηκες και από τις δύο πλευρές των Κόκκινων φαναριών, έζησες την ιστορία και από τη μεριά του πελάτη.
Καμαροτάκι ήμουν, σε φορτηγό. Το πήραμε από το Λίβερπουλ, φορτώσαμε μινεράλι και πήγαμε στην Ακτή Ελεφαντοστού. Στη διαδρομή οι ναυτικοί άλλο δεν συζητούσαν παρά πού θα πάνε για σεξ. Έπρεπε κάτι να κάνω κι εγώ γιατί δεν είχα εκδηλωθεί, ήμουν πολύ κουμπωμένο παιδί. Φτάνουμε στο Αμπιτζάν, ακολουθώ κι εγώ σε ένα υπαίθριο μαγαζί με séparé από καλαμωτές και πληρώνω μια κοπέλα. Δεν κάναμε τίποτα, την παρακάλεσα να μην πει λέξη. Βγήκα εγώ κύριος, ούτε το είπα σε κανέναν, ούτε κατάλαβαν τίποτα.
Σε άκουσα να λες ότι η Μαντάμ Παρί είναι μια ηρωίδα χωρίς ρωγμή. Έχεις γνωρίσει τέτοιον άνθρωπο; Υπάρχει;
Όχι. Ούτε καν η Μαντάμ Παρί δεν είναι έτσι. Οδηγία του Βασίλη ήταν αυτό, που μάλλον ήξερε ότι θα «κλέψω» στην πορεία. Έχω προσθέσει κάτι τώρα που δεν το ξέρει, μια στιγμή τρυφερότητας. Ο Βασίλης έχει εντάξει στον θίασο έναν νεαρό από το Ιράν με κομμένο πόδι από την ηρωίνη, ψεύτικο από το γόνατο και κάτω. Είναι φίλος του Παπάζογλου κι ερχόταν στις πρόβες, παρακολουθούσε για ώρες ατελείωτες καθηλωμένος εκεί, χωρίς να μιλάει, περιμένοντας πότε θα τελειώσει ο Δημήτρης να φύγουν. Τον έβαλε λοιπόν ο Βασίλης στην παράσταση ως βουβή παρουσία, σαν ναύτη του Τσαρούχη με μια μαρινιέρα, αλλά με το ένα πόδι γυμνό, ψεύτικο. Σε έναν μονόλογο του Δημήτρη τού κάνω «στην υγειά μας», πιάνω το κεφάλι του και τον φιλάω στο μέτωπο. Δίνω δηλαδή, ερήμην του Βασίλη, μια ευαίσθητη νότα. Εκεί που είμαι μέσα στην κακία, στη σκληρότητα, μου ’ρθε να κάνω αυτό.
Σ’ αυτή τη σκληρότητα έχεις βρει κάτι δικό σου;
Ναι. Το λέω και στην παράσταση ότι γίναμε αναγκαστικά σκληρές για να επιζήσουμε. Δεν είχαμε επιλογή. Εμένα προσωπικά δεν μου συνέβη να με ληστέψουν, να με βιάσουν, όλα τ’ άλλα όμως τα ’χω ζήσει – ξύλο απ’ τους μπάτσους, γιαούρτια, βρισιές, τέτοια…
Η παράσταση αποτυπώνει έντιμα την τρανς εμπειρία;
Πολύ έντιμα και χωρίς καμία υπερβολή, αλλά μέσω της θεατρικής συνθήκης – δεν είναι ντοκιμαντέρ. Μπορεί κάποια πράγματα να ακούγονται υπερβολικά, αλλά όλα αυτά έχουν συμβεί. Υπήρχαν τρανς που είχαν 12 σπίτια, αμόρφωτες. Καταλαβαίνεις πόση έπαρση είχαν και τι βία έδειχναν στα κορίτσια τους; «Έχεις περίοδο; Να πάρεις χάπια να σταματήσει. Να βάλεις σφουγγάρι!» Όλα αυτά γίνονταν, ο Βασίλης απλώς τα θεατροποίησε με τη βοήθειά μας.
Η τρανς πραγματικότητα είναι ίδια και σήμερα;
Έχουν περάσει χρόνια και με όλα αυτά που κάνουν οι ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις έχουν καλυτερέψει μεν τα πράγματα, αλλά όχι σε θεαματικό βαθμό. Ακόμα και σήμερα, αν μια τρανς πάει να νοικιάσει ένα σπίτι με αντρική ταυτότητα, το πιο πιθανό είναι να βρει πόρτα. Εγώ έκανα κόλπα, χρησιμοποιούσα το ναυτικό μου φυλλάδιο κι έλεγα ότι είναι ο άντρας μου που λείπει ταξίδι. Να λάβουμε υπόψη ότι από την οικονομική κρίση κι έπειτα έχει διαλυθεί η κοινότητα των τρανς. Έχουν διαλυθεί οι πιάτσες, έχει αυξηθεί η ζήτηση στο ίντερνετ. Μπορεί να δουλεύουν με μεγαλύτερη ασφάλεια, αλλά είναι πολύ λιγότερη η δουλειά. Η πορνεία φθίνει διαρκώς.
Το κράτος ασχολείται με τα θέματα της κοινότητας;
Το κράτος δεν δίνει καν άδεια εγκατάστασης για να είναι νόμιμοι οι οίκοι ανοχής. Υπάρχει ένας περιοριστικός όρος που λέει πως τα σπίτια πρέπει να βρίσκονται σε ακτίνα τουλάχιστον 200 μέτρων από υπηρεσίες και κτίρια όπως εκκλησίες, παιδικοί σταθμοί, πλατείες, γηπεδάκια. Όμως, σύμφωνα και με έρευνα του Αλιβιζάτου, δεν υπάρχει τέτοιο μέρος στην Αττική έτσι όπως είναι δομημένη. Τα μόνα νόμιμα στούντιο είναι στην εθνική οδό και σε βιομηχανικές περιοχές. Κανένας πολιτικός δεν τολμά να βγάλει μια ανακοίνωση συμπάθειας, να παρέμβει σε όλο αυτόν τον χαλασμό με την Covid, να θέσει μια ερώτηση στη Βουλή ώστε να δοθεί κάποια στήριξη. Αυτές οι λίγες που εργάζονται σε σπίτια με άδεια πήραν ένα μικρό επίδομα. Αλλά στο lockdown έβλεπες γυναίκες μεγάλης ηλικίας, ακόμα εν ενεργεία, να κοιμούνται σε χαρτόκουτα. Και δεν βρέθηκε κανείς να τους σταθεί, κανένα επίδομα, τίποτα. Ό,τι κάνουν μεταξύ τους κάποια παιδιά, ακτιβιστές…
Πιστεύεις πως η τρανς κοινότητα θα έπρεπε να είναι πιο ενεργή;
Θα έπρεπε, βέβαια. Οι περισσότερες όμως είναι αλλοτριωμένες λόγω πορνείας, είναι συνήθως απολιτίκ, δεν πάνε καν να ψηφίσουν. Γι’ αυτό δεν ασχολήθηκα με τον ακτιβισμό στη συνέχεια. Αν εγώ δεν είχα κάνει αυτό που έκανα τότε με την ίδρυση του ΑΚΟΕ, τη δημοσιότητα που δόθηκε, την ταινία, το βιβλίο, θα με είχε καταπιεί κι εμένα ο υπόκοσμος. Ήταν η μαγική στιγμή που στάθηκα στα πόδια μου. Στην ίδρυση του ΑΚΟΕ γνώρισα παιδιά με σπουδές, με καλές προθέσεις, δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίου, με προσέγγισε η ιντελιγκέντσια. Από όλους αυτούς εγώ κάτι έκλεβα, το λεξιλόγιό τους, την αύρα τους… Αυτό μετουσιώθηκε αμέσως σε μεγάλη ευθύνη, με συγκρατούσε. Να με πιάσουν να κλέβω και να το μάθουν όλοι αυτοί; Με πλούτιζε ψυχικά η συναναστροφή μαζί τους, γνωρίστηκα με την τέχνη, είδα πολύ κινηματογράφο και θέατρο. Και μετά πήγαινα στη Συγγρού και δούλευα μηχανικά, ήμουν αλλού, σε αυτό που είχα δει, στον Χορν, στη Λαμπέτη… Ήταν μεγάλη διέξοδος για μένα. Έτσι εξισορροπούσα τη φρίκη της δουλειάς.
Μπορείς να μου βάλεις αυτή τη φρίκη σε νούμερα;
Στη Συγγρού δεν μπορείς να έχεις πολλούς πελάτες σ’ ένα βράδυ. Έναν, δύο, πέντε; Ενώ σε σπίτι παλιά μπορούσες να δεχτείς και εβδομήντα ανθρώπους σε μία βάρδια οκτάωρη. Δεύτερη μέρα Πάσχα, 26 Δεκέμβρη, 2 Ιανουαρίου και 16 Αυγούστου έχει πολλή δουλειά. Είτε είναι μόνοι τους, είτε έχουν στείλει τις γυναίκες τους διακοπές, είτε γυρνάνε από διακοπές. Μια φορά στον Βόλο, δεύτερη μέρα Πάσχα, θυμάμαι είχα βάλει στόχο να σπάσω το φράγμα του μισού εκατομμυρίου δραχμών. Δούλεψα από τις 10 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ και το κατάφερα. Μπορεί κάποιες να βγάζουν λιγότερα, να μην είναι πρόσχαρες. Εγώ εκεί έκανα τις πρώτες μου πρόβες για το θέατρο.
Πώς νιώθεις με το κλισέ της «αγίας πόρνης»;
Άκου λίγο. Δεν υπάρχει δηλαδή άλλη δουλειά όπου κάποιος εισχωρεί τόσο βίαια, σαν τρυπάνι, στο σώμα και στην ψυχή σου. Δεν είναι απόλαυση. Τα τελευταία χρόνια μπορεί κάποιες να το διαλέγουν – εγώ δεν το πιστεύω. Παλιά δεν υπήρχε καμία που να ασχολείται με την πορνεία και να είναι επιλογή της. Ήταν από την περιφέρεια, διωγμένες, από αγράμματους γονείς, αγράμματες και οι ίδιες, δεν είχαν να φάνε και βρήκαν αυτόν τον τρόπο να επιζήσουν. Υπάρχουν και στιγμές με ωραία παιδιά, νέα, ευγενικά, αλλά η πλειονότητα είναι άνθρωποι άγριοι, βίαιοι, βρόμικοι. Αν οι καλλιτέχνες και οι μορφωμένοι μπορούν και βλέπουν την πόρνη ως αγία, μ’ αρέσει πολύ αυτό.
Αναφέρεσαι συχνά στον θίασο ως οικογένειά σου. Αντικαθίσταται ποτέ η πρώτη οικογένεια ή μένει πάντα το παράπονο;
Το παράπονο μένει πάντα, να είσαι σίγουρη γι’ αυτό. Δεν αντικαθίσταται. Ήμουν διαρκώς σε αναζήτηση υποκατάστατου μέχρι το 2000, που σταμάτησα να εργάζομαι. Όταν απεκδύθηκα την πόρνη, άλλαξε πολύ η σκέψη μου, ο κόσμος μου, όλα μου. Από τότε είναι σαν κάτι να εξυψώθηκε μέσα μου, να απελευθερώθηκε. Έβλεπα τους γείτονες που ήξεραν για μένα, που με εκτιμούσαν, αλλά και με φοβόντουσαν λιγάκι, και τους έλεγα: «Έχω γίνει μία από εσάς, έχω γίνει τίμια». «Τίμιες» λέμε μεταξύ μας τις μη πόρνες.
Άρα αυτή η στιγμή ήταν πιο καθοριστική για σένα από τη φυλομετάβαση;
Δεν μπορώ να επιλέξω. Ξέρω πως όταν σταμάτησα αυτή τη δουλειά, ένιωσα σαν να ξαναγεννήθηκα. Το ίδιο ένιωσα και με την αλλαγή φύλου. Που είναι περίεργο γιατί το ’80, που έβγαλα το βιβλίο, καταφερόμουν εναντίον της εγχείρησης σε υπερβολικό βαθμό, έκραζα τις εγχειρισμένες. Έλεγα: «Εγώ τρανς θα πεθάνω!». ➔
Πώς άλλαξε αυτό;
Ίσως ήταν η κατακόρυφα αυξανόμενη βία της Συγγρού που με ώθησε. Γιατί, αν έκανες εγχείρηση, πήγαινες μετά σε οίκο ανοχής κι ήσουν πιο ασφαλής. Είχες μια στέγη, έναν δεύτερο άνθρωπο εκεί… Την απόφαση όμως την πήρα όταν άρχισαν να με πλησιάζουν οι ελίτ των εγχειρισμένων, αυτές της Βουκουρεστίου, και είδα από κοντά τη ζωή τους, που δεν είχε καμία σχέση με αυτών της Συγγρού. Κατάλαβα ότι ήταν άδικα όσα πίστευα για τις εγχειρισμένες και άρχισα να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ. Είπα: «Έχω αλλάξει τόσες ζωές, θα αλλάξω άλλη μία». Ήξερα ότι ήμουν έντονα ερωτικό άτομο, το σεξ έβγαινε από μέσα μου αβίαστα, ήμουν σίγουρη πως θα τα κατάφερνα.
Χάρηκες που έζησες και το αντρικό σώμα;
Είναι μεγάλη χαρά να έχεις ζήσει δύο-τρεις ζωές· και σαν αγόρι, και σαν ομοφυλόφιλος, και σαν bisexual. Ίσως αυτό με βοηθάει όταν μιλάω με τους ανθρώπους – τους σκανάρω με ένστικτο πια, λόγω εμπειριών τούς καταλαβαίνω πολύ βαθύτερα. Αλλά δεν με πολυενδιαφέρει πια να γνωρίζω καινούργιο κόσμο, έχω γνωρίσει και τόσους λόγω της δουλειάς. Λέω: «Τι θα μου προσφέρει;». Συν το ότι υπάρχει και μια περιέργεια να γνωρίσουν έναν άνθρωπο σαν εμένα…
Πώς το βιώνεις αυτό;
Τα χρόνια που ήμουν τρανς, έβλεπα ότι ήταν η περιέργειά τους και μόνο. Τώρα πιστεύω ότι θέλουν να γνωρίσουν εμένα ως άνθρωπο. Έχω αυτοενταχθεί στο σύστημα, έχω γίνει τόσο συστημική που σπάνια με ξεχωρίζει κανείς. Δεν αντιμετωπίζω πια χλεύη, μόνο θαυμασμό, κι είμαι ευχαριστημένη με αυτό. Όταν εμείς κάναμε την εγχείρηση, πήραμε γυναικεία ταυτότητα κι ενταχθήκαμε στο κοινωνικό σύνολο, αναζητήσαμε την ορατότητα και μας δόθηκε. Ήταν στο χέρι μας αν μετά θα ζούσαμε ως γυναίκες ή ως τραβεστί εγχειρισμένες.
Φίλες που έχουν κάνει φυλομετάβαση μου έχουν πει πως νιώθουν φόβο όταν περπατούν στον δρόμο ως γυναίκες. Εσένα πώς άλλαξε η εμπειρία σου;
Όταν εγχειρίζεσαι, μπαίνεις στον γυναικείο κόσμο έστω και απ’ το παράθυρο. Εγώ είμαι ορθολογίστρια. Έλεγα: «Το ’κανες; Πήρες γυναικεία ταυτότητα; Δεν σε ζόρισε κανείς, άρα πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτό». Έμαθα να μακιγιάρομαι σαν γυναίκα, να μην προβάλλω το στήθος μου… Θα μου πεις: «Είναι φυσιολογικό;». Κοίτα, εγώ είχα πάντα έναν συντηρητισμό μέσα μου λόγω οικογένειας, δεν ήθελα να προκαλώ. Αν δεν προκαλείς με το ντύσιμο ή το φέρσιμο, δεν στρέφεται κανείς εναντίον σου. Οπότε δεν φοβήθηκα τίποτα. Ίσα ίσα ένιωσα ελεύθερη, γιατί πήγαινα στην τράπεζα κι έδειχνα γυναικεία ταυτότητα και δεν με κοιτούσαν πια στραβά. Νιώθεις μια ανακούφιση με την αλλαγή, έχεις περάσει τόσα χρόνια με όλα τα δάχτυλα να σε δείχνουν κι αυτό σταματάει.
Άρα η ζωή σου ως γυναίκα είναι πιο εύκολη;
Για μένα, ναι.
Είσαι απ’ τις γυναίκες που νιώθουν σύμπνοια με τις άλλες γυναίκες;
Με τις γεννημένες γυναίκες πάντα. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των τρανς, που δεν συμπαθούν τις γυναίκες.
Εσύ πού βρήκες τη δύναμη να διαφοροποιηθείς, να επιβιώσεις χωρίς να σε καταπιεί ο υπόκοσμος, να ασχοληθείς με τον ακτιβισμό;
Δεν μπορώ να σ’ το εξηγήσω. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους προκειμένου να επιβιώσουν. Ίσως κάποιοι έχουν περισσότερη δύναμη να επιβιώσουν πιο αξιοπρεπώς από άλλους. Εγώ έζησα απελπιστικές καταστάσεις, αλλά πάντα έβρισκα τη λύση, είχα μια προνοητικότητα για όλα. Δεν κοιμήθηκα ποτέ σε παγκάκι, δεν έμεινα χωρίς φαγητό ή χωρίς να πληρώσω το ενοίκιό μου. Έχω καταλάβει μετά από 72 χρόνια ζωής ότι ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη.
Τι σε κινούσε να συνεχίζεις;
Εγώ και μόνο. Για μένα πάλευα. Στοιχειώδη λογική να διαθέτει κανείς, καταλαβαίνει πως δεν έχει κανέναν άνθρωπο δικό του. Το «μου» μου έχει λείψει εμένα, το κτητικό «μου». Ο αδερφός μου, η μάνα μου, να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου. Aυτές τις λέξεις δεν μπόρεσα να τις χρησιμοποιήσω ποτέ. Όταν υπάρχει αυτή η έλλειψη, δεν έχεις παρά να παλέψεις μόνος σου, αλλιώς θα αφεθείς να χαθείς. Τα παραδείγματα γύρω μου ήταν πολλά, ειδικά με τις τρανς και το αλκοόλ…
«Αγάπη μου» μπόρεσες να πεις;
Αυτό ναι. Έκανα δυο-τρεις σχέσεις μακροχρόνιες, μπόρεσα να συνδεθώ μαζί τους. Ήταν όντως υποκατάστατα οικογένειας.
Ποια είναι η πρώτη γυναίκα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «γυναίκα»;
Η έλλειψη της γυναίκας. Της μάνας μου.
ΙΝFO → Κόκκινα φανάρια. Cartel Τεχνοχώρος. Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης.
Διάρκεια παραστάσεων: από Σάββατο 15 Ιανουαρίου έως 17 Απριλίου 2022.
Παραστάσεις: κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00 και Δευτέρα στις 20.00.
Ευχαριστούμε τη Γωγώ Δελογιάννη της Στοάς Φιξ (Αιόλου 102) για τη φιλοξενία.
