«Άντε γεια μας, καλό καλοκαίρι», εύχεται μια συνάδελφος και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια σε ένα μπαρ στο Χαλάνδρι. Την κοιτάω παραξενεμένα πίνοντας την μπίρα. Ποιο «καλό καλοκαίρι»; Έξω έχει παγωνιά. Το πρωί ο ήλιος έχει δόντια. Το βράδυ το φεγγάρι δαγκώνει. Μια σταγόνα βροχής να πάει να πέσει από ψηλά, θα μετατραπεί σε χιονονιφάδα (ευτυχώς, από αυτές που δεν καλύπτουν δρόμους και δεν προκαλούν γλιστρήματα). «Εαρινή ισημερία στις 21 του μηνός. Έρχεται το καλοκαίρι», λύνει την απορία μου. Αν ο DJ έπαιζε ελληνικά και το σύμπαν είχε κέφια, θα ακουγόταν για ειρωνεία το Εμείς φοράμε τον χειμώνα ανοιξιάτικα της Μαριάννας Ευστρατίου. Αντ’ αυτού, κοινοί γνωστοί τράβηξαν τη νύχτα σε βάθος και κήρυξαν την έναρξη ενός αναπάντεχου pub crawl. Δηλαδή το να πηγαίνεις από μπαρ σε μπαρ. Τίμιο το Χαλάνδρι… Από τα δύο κινηματογραφικά φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, πιο αγαπημένο παραμένει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. H υβριδική του μορφή επιτρέπει και σε εμάς που βρισκόμαστε νότια να παρακολουθήσουμε ιστορίες απ’ όλο τον κόσμο. Περίμενα το άκρως επίκαιρο Γ**ώ τη δουλειά μου, που μιλάει για το κοπιώδες άνοιγμα του Dozhd TV, ενός από τα (τέως) ανεξάρτητα μέσα της Ρωσίας. Μετά το τέλος, τη συνέχεια έδωσαν οι εξελίξεις. Το κανάλι έκλεισε στις 6 Μαρτίου, επειδή οι δημοσιογράφοι του προτίμησαν να μη μεταδώσουν την επίσημη γραμμή του Κρεμλίνου. Δήλωσαν «όχι στον πόλεμο».
Ας πάμε πίσω στον Ιανουάριο του 2021, στην ακμή του lockdown, με τα SMS που σήμαιναν την έξοδο και το Netflix που όριζε τη διασκέδαση. Αρκετοί ήταν εκείνοι που λάτρεψαν το Pretend it’s a city του Μάρτιν Σκορσέζε: επτά μισάωρα επεισόδια σαν εθιστικές μπουκίτσες, με επίκεντρο τα σαρδόνια σχόλια και τις αιχμηρές απόψεις πάνω στη ζωή, ενός Νεοϋορκέζου «μισανθρώπου» που ακούει στο όνομα Φραν Λίμποβιτς. Η Λίμποβιτς έγινε γνωστή παγκοσμίως χάρη σ’ αυτή τη σειρά, που κατέγραφε αυτό που ήθελε να κάνει σε όλη της τη ζωή: άνθρωποι να ρωτάνε τη γνώμη της για οτιδήποτε και να μην τη διακόπτουν. Σε κάθε συζήτηση μαζί της, τα θέατρα γεμίζουν. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση δεν θα αποτελούσε εξαίρεση στον κανόνα. Γιατί πολλοί από μας που κλείσαμε εισιτήριο για να την ακούσουμε από κοντά, το κάναμε επειδή θέλαμε να βιώσουμε την αύρα των δημόσιων συζητήσεών της στην Αμερική. Με λίγα λόγια, το Netflix μάς έφερε στη Στέγη. Ανεξάρτητα από κάποιες άβολες στιγμές, η «αδιανόητα τεμπέλα» ως προς τη συγγραφή Φραν Λίμποβιτς θεωρεί πως οι Αμερικανοί είναι ηλίθιοι. Πολιτικά βλέπει πως «ο Τζο Μπάιντεν κάνει το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο Τζο Μπάιντεν». Πιστεύει ότι σε μια πόλη «οι τουρίστες καταστρέφουν τον πολιτισμό, οι μετανάστες τον φτιάχνουν» και πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους οικοδεσπότες και στους φιλοξενουμένους. «Εγώ είμαι ξεκάθαρα το δεύτερο. Thank you and good night».
