«Μοβ. Μπλε και κόκκινο κάνει μoβ», αντηχεί στη λούπα του μυαλού μου ένα παιδικό τραγουδάκι, βλέποντας τα χρώματα του ουρανού στον Πειραιά. Λεπτές γραμμές νεφέλης πάνω από την Καστέλλα. Οι φοίνικες στέκουν ασάλευτοι. Λάθος τραγούδι παίζει το μυαλό. Ταιριάζει το Ocean Drive του Ντιουκ Ντουμόν στο σκηνικό, κι ας μην υπάρχει ωκεανός ή μεγάλο βουλεβάρτο με φρεσκοστρωμένη άσφαλτο και χωρίς διπλοπαρκαρισμένα φορτηγά. Άντε, πότε θα έρθει ο καιρός να βγάλουμε τα καλοκαιρινά από το πατάρι;
«Αυτές οι τοιχογραφίες εδώ έχουν ιστορία», ειπώθηκε στην υπόγεια την ταβέρνα του Μαύρου Γάτου, την ώρα που το ρολόι θα έδειχνε περασμένα μεσάνυχτα. Κάτω από ένα ραδιόφωνο μάρκας Τελεφούνκεν, οι κουβέντες δεν έλεγαν να τελειώσουν. Κάτι σαν τις κακοκαιρίες του Μαρτίου, που γδέρνει όπως ακριβώς και ο λογαριασμός του ρεύματος. Η Γκιουλμπαχάρ, που την είδε ο Τσιτσάνης στο Μισίρι, και η Ελευθερία Αρβανιτάκη, που ακόμα πάει να πιάσει ουρανό, σταματάει. Έρχεται το γλυκό, η απόδειξη και η διαπίστωση πως είμαστε οι τελευταίοι (θαμώνες) του Παγκρατίου. Τις παραστάσεις στους τοίχους σχεδίασε ο Doris, κατά κόσμον Μιχάλης Παπαγεωργίου. Έλληνας ζωγράφος και γελοιογράφος, κάποτε φίλος του Μοντιλιάνι, με υπογραφή που έδειχνε στον πίνακα την πατρίδα του, τη Δωρίδα της Φωκίδας. Τέτοια ώρα, όμως, το μόνο που μετρούσε ήταν ο χρόνος για το ξημέρωμα. Πρωινός διάλογος στο σούπερ μάρκετ. Μαντέψτε το προϊόν, με την ελπίδα να μειωθεί σύντομα η τιμή του – Πήρα δύο κουτιά, τα είχε προσφορά/ Δηλαδή, πόσο;/ Μόνο 3,10 ευρώ το ένα/ «Μόνο», λέει. Είναι προσφορά η τιμή που είχαν πριν από δύο μήνες;/ Ε, αυτές θα είναι από δω και πέρα οι προσφορές/ Πήγαινέ το πίσω και πάμε να φύγουμε διακριτικά. Δεν θα πάθουμε και τίποτα να τρώμε το γιαούρτι μόνο με μέλι. Άκου «μόνο»…
Στις ευχές όσων έχουν γενέθλια τον Μάρτιο την υγεία συνοδεύει η ευχή για «λίγη άνοιξη». Πολλοί διψάνε για λίγη άνοιξη. Ας πούμε για τους παραγωγούς στις λαϊκές της Αθήνας και του Πειραιά που κυνηγούσαν τις ταμπέλες και τα μαρούλια που έπεφταν στον δρόμο ή που κρατούσαν τα πανιά από τις τέντες, μην τυχόν και διαλύσουν τον πάγκο και γίνει κυριολεκτικά σκόνη. Dust in the wind, που λέγανε και οι Kansas. Τα μποφόρ άφησαν κάτι καλό πίσω τους. Ήταν η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ από ένα παλιό καφεκοπτείο στο κέντρο του Παγκρατίου. Η ατμόσφαιρα στην Ευτυχίδου μύριζε χαρμάνι μερακλίδικο. Σαββατοκύριακο ήσυχο, γεμάτο κρύο, γεμάτο χαρά. Χρυσό άλμα του Τεντόγλου στο Βελιγράδι. Δεν παρακολούθησα το αγώνισμα, απλώς το έμαθα από τις ειδήσεις και χαμογέλασα μπροστά στην τηλεόρασή μου. Και θυμήθηκα το πόσο ανεπιτήδευτα κουλ τυπάρας είναι. Δεν πολυπιστεύω στα πρότυπα, αλλά η στάση ζωής του και αυτό που δήλωσε στο Sport24, δηλαδή το «γιατί να το παίξω κάποιος;», εντάξει, δεν χωράνε στα επτά γράμματα του respect…
