Από μικρό παιδί λατρεύω τις χνουδωτές θεές που αποκαλούμε γάτες. Παλαιότερα με έκαναν να χάνω την ψυχραιμία μου, σιγά σιγά έμαθα όμως να συγχωρώ τις υπονομευτικές του κήπου ενέργειές τους, ακόμα και τη μυστηριώδη εμμονή τού να «λερώνουν» πάντοτε τα κατεξοχήν ανεπίτρεπτα σημεία. Από την άλλη, δεν τρέφω μεγάλη συμπάθεια για τα σκυλιά. Και το διατύπωσα κομψά. Με κουράζουν, γιατί είναι φωνακλάδικα και υπέρμετρα εκδηλωτικά όντα, ενώ αποστρέφομαι την εθελοδουλία τους, την οποία παραδόξως οι κυνόφιλοι θεωρούν σπουδαία αρετή. Κάθε φορά που δέχτηκα επισκέψεις σκύλων στο ορεινό μου καταφύγιο, το μετάνιωσα, καθώς αρκεί μία στιγμή να τους χάσεις από τα μάτια σου για να κακοποιήσουν παρτέρια και να ξεθάψουν ρίζες. Πλέον, κανένας τους δεν είναι καλοδεχούμενος, γεγονός που έχει δυστυχώς συρρικνώσει αισθητά τον κύκλο των φίλων που με επισκέπτονται. Μόνη εξαίρεση, τούτο δηλώνω σε όλους, αποτελούν τα σκυλάκια. Δεν εννοώ τα μικρόσωμα με τη συνήθως καβγατζίδικη φύση, αλλά το μεσογειακό καλλωπιστικό φυτό (Antirrhinum majus) που παλαιόθεν κλέβει την καρδιά των παιδιών του κόσμου μας. Λίγο σκάλισμα αρκεί για να θυμηθεί το παιδί που βρίσκεται θαμμένο εντός μου τη χαρά που αντλούσαμε πιέζοντας πλευρικά τη στεφάνη του άνθους του, ώστε να δούμε, ξανά και ξανά, το «στόμα» να ανοιγοκλείνει. Για μας τους Έλληνες αυτό το στόμα ανήκει αναμφίβολα σε σκύλο, σε λιοντάρι επιμένουν Γερμανοί και Ιταλοί, είναι λύκου για τους Γάλλους και δράκου για τους Εγγλέζους. Η φαντασία των ενηλίκων (αυτοί, θυμίζω, βάφτισαν το παιχνιδιάρικο φυτό στην εκάστοτε γλώσσα, όχι τα παιδάκια) δεν έχει όρια. Οι βοτανικοί επιστήμονες υποχρεούνται βέβαια να είναι πιο συγκρατημένοι σε περιγραφές· αφού λοιπόν διέκριναν μια ομοιότητα του άνθους με την ανθρώπινη μύτη, ονόμασαν το γένος, από το «αντί ρινός», Antirrhinum.
Το σκυλάκι καλλιεργήθηκε πρώτη φορά στην Ιταλία τον 16ο αιώνα, ενώ από τότε, χάρη σε διασταυρώσεις, έχουν αναπτυχθεί δεκάδες ποικιλίες του, οι οποίες διαχωρίζονται βάσει του ύψους τους σε νάνες (μέχρι 40 εκ.), μεσαίες (έως 60 εκ.) και υψηλές (αγγίζουν τα 120 εκ.). Κατά κανόνα στη χώρα μας καλλιεργείται ως ετήσιο φυτό, αν και με την κατάλληλη φροντίδα ζει και ανθίζει για τουλάχιστον τρία χρόνια. Προσαρμόζεται εύκολα σε συνθήκες αντίξοες για άλλα φυτά· μπορεί έτσι να ριζώσει στο λιγοστό χώμα που θα ρίξουμε ανάμεσα στις πέτρες μιας ξερολιθιάς, για να τη λαμπρύνει με το έντονα λευκό, κίτρινο, ρόδινο, ερυθρό ή βυσσινί χρώμα του. Σε τέτοια περίπτωση απαιτείται βέβαια να το σπείρουμε τέλη χειμώνα, στην τελική θέση του. Κατά κανόνα, πάντως, προμηθευόμαστε την άνοιξη από τα φυτώρια ανεπτυγμένα σκυλάκια, κατά προτίμηση μάλιστα πριν ανθίσουν πλήρως, για να τα φυτέψουμε ομαδικά στον κήπο ή σε γλάστρες, σε αποστάσεις από μία έως δύο πιθαμές. Διατηρώ βέβαια αμφιβολίες σχετικά με το ότι προστατεύουν έτσι τον οίκο μας από τις μαγικές επιβουλές των εχθρών μας, όπως δηλαδή ισχυρίζονται αρχαία αλλά και σύγχρονα ρεύματα της ψυχανεμισμένης κηπουρικής. Σίγουρα πάντως προσφέρουν υπέροχο θέαμα για τους αρκετούς μήνες που διατηρείται η ανθοφορία τους, καθώς και, τις πιο ζεστές ώρες του θέρους, τη γλυκιά ευωδιά τους.
Οδηγίες φροντίδας
Το σκυλάκι αγαπά πολύ τον ήλιο και θέλει αφράτο, γόνιμο χώμα που στραγγίζει καλά. Δεν πτοείται από τους παγετούς, χρειάζεται όμως προστασία από τους δυνατούς ανέμους ή αλλιώς καλή υποστύλωση, ιδιαίτερα οι πιο ψηλές ποικιλίες του. Ποτίζουμε τακτικά, ώστε να μη διψά ποτέ, αποφεύγουμε πάντως τις υπερβολές. Λιπαίνουμε μετρημένα, από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο, με υδατοδιαλυτό σκεύασμα ανθοφορίας. Φροντίζουμε, τέλος, να αφαιρούμε τα μαραμένα λουλούδια του, για να παρατείνουμε την ανθοφορία του.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.
