Wet Leg: Τα κορίτσια που ανοίγουν τις συναυλίες των Florence + The Machine

Wet Leg: Τα κορίτσια που ανοίγουν τις συναυλίες των Florence + The Machine

Αυτή την εβδομάδα ακούμε τον αυθεντικό indie rock ήχο της καθημερινότητας των Βρετανίδων Wet Leg.

1' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Επεξεργασμένος ήχος από ντραμς. Ύστερα καθαρός ήχος, ρυθμικό μπάσο και ένα κορίτσι που μιλάει (δεν τραγουδάει) για ανόητα και ασύνδετα πράγματα. Είναι τα βασικά συστατικά του Chaise Longue, του τραγουδιού που έκανε τις Bρετανίδες Wet Leg διάσημες μέσα σε μία νύχτα. «Υπάρχουν βράδια που απλώς παίζουμε αυτό το κομμάτι στο repeat», είπε σε πρόσφατη συνέντευξη ο Ντέιβ Γκρολ. Oι στίχοι λένε ασυναρτησίες, όπως είπαμε, και η μελωδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Όμως, η συμπιεσμένη πανκ ενέργεια του τραγουδιού, η νεανική αυθάδεια, ο τρόπος που κλείνει το μάτι στο indie ροκ των ’00s, σε κάνουν να κολλάς μαζί του χωρίς να θες. Όμορφες και κουλ, οι Wet Leg είναι δύο φίλες λίγο πριν από τα τριάντα, που κυρίως κάνουν την πλάκα τους. Διάλεξαν αυτό το όνομα επειδή είναι «εντελώς ηλίθιο», όπως λένε, και στους στίχους τους μιλάνε για τη ζωή που ζουν: Instagram, πάρτι, αγόρια που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, μοναξιά, εφαρμογές γνωριμιών, sexting. O ενδεικνυόμενος τρόπος για να τις ακούσεις είναι μέσω των βιντεοκλίπ τους στο YouTube, πολλά από τα οποία έχουν σκηνοθετήσει οι ίδιες. Ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένας κόσμος γεμάτος χρώματα και θηλυκότητα, χιούμορ και ανεμελιά. Σε σημεία, καθώς παρακολουθείς, υποψιάζεσαι ότι η ροκ ταυτότητα των Wet Leg είναι συμπληρωμένη με καλλιγραφικά γράμματα που φαίνονται ωραία αλλά κρύβουν την αλήθεια. Νιώθεις δηλαδή ότι στον πυρήνα τους είναι ένα ποπ συγκρότημα με φορεμένα ροκ στοιχεία, σαν ρούχα που τα σήκωσαν από την κρεμάστρα βιαστικά. Όμως, από τη στιγμή που ούτε οι ίδιες παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, μην το αναλύεις τόσο πολύ. Απλώς απόλαυσέ το!

Wet Leg: Τα κορίτσια που ανοίγουν τις συναυλίες των Florence + The Machine-1ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
RED HOT CHILI PEPPERS – UNLIMITED LOVE
Ένας Φρουσιάντε δεν φέρνει την άνοιξη. Το καινούργιο άλμπουμ των Peppers σηματοδοτεί την επιστροφή του αξιολάτρευτου κιθαρίστα τους, ωστόσο στερείται συνθέσεων και γόνιμης τρέλας. Κάποια ενδιαφέροντα σημεία εδώ κι εκεί (όπως η απρόσμενη αλλαγή μετά τα μισά του White braids & pillow chair) είναι μικρές αναλαμπές σε έναν κατά τα άλλα κουραστικό ροκ δίσκο, που διαρκεί 73 λεπτά.  

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή
MHT