«Είσαι σίγουρος πως είμαστε στο σωστό μέρος;» αναρωτιέται ένα ζευγάρι στα στενά των Πετραλώνων. Η γυναίκα δείχνει τον δρόμο και δεν του απαντά. Στρίβουν δεξιά, εγώ συνεχίζω ευθεία. Παίρνουν δρόμους και παραδρόμους και αδιαφορούν για το ανθρώπινο κοπάδι που στέκεται έξω από ένα βιομηχανικό κτίριο που χτίστηκε τη δεκαετία του ’30. Συναντιόμαστε ξανά έξω από τη Νηματουργία Μέντης-Αντωνόπουλος (νη.μ.α.) του Μουσείου Μπενάκη. Η μεταλλική πόρτα μονώνει τους ήχους της μπομπίνας και της μεταλλικής ανέμης και κρύβει την πολυχρωμία των κλωστών και των κορδονιών που είναι τυλιγμένα στα ράφια της βιοτεχνίας. Βρισκόμαστε όλοι στο σωστό μέρος. Τέσσερα άτομα ράβουν, ξηλώνουν και βάζουν μπρος τις μηχανές.
Η εθνολόγος Βιργινία Ματσέλη μάς συγκεντρώνει στην πίσω αυλή της νηματουργίας και διηγείται την ιστορία της διάσωσης της βιοτεχνίας Μέντη και του εμπορεύματός της από την ίδια και το Μουσείο Μπενάκη. Σίγουρα την έχει μοιραστεί με εκατοντάδες επισκέπτες. Σε διπλανό κτίριο τοποθετήθηκαν οι αργαλειοί Ζακάρ που η οικογένεια Αντωνόπουλου έφερε στην Ελλάδα το 1830, σε μια εποχή που τα υφάσματα πλένονταν και στέγνωναν στον Ιλισό. Μια εκπαιδευτικός αναρωτιέται αν ο χώρος είναι επισκέψιμος για σχολεία. Η κ. Ματσέλη δίνει το τηλέφωνό της και μας παρακινεί όλους να ξαναπεράσουμε από τη ΝΗ.Μ.Α για δωρεάν μαθήματα πολιτισμού. «Είστε στο γκρουπ δεκατέσσερα. Δεν έχει μεγάλη αναμονή». Πέντε λεπτά αναμονής στο περβάζι του Αγίου Μάρκου, στην οδό Χρυσοσπηλιωτίσσης, και ξεκινάει η ξενάγηση στο εσωτερικό του κτιρίου μιας επενδυτικής εταιρείας που ακόμα δεν εγκαινιάστηκε επίσημα. «Στατιστικά, σας ενημερώνω πως 35 εργαζόμενοι δουλεύουν στην εταιρεία και τα wc είναι 39», αναφέρει η ξεναγός-εθελόντρια. Ζεστά χρώματα και έργα τέχνης διακοσμούν το εσωτερικό, «πράσινο» αποτύπωμα, ηχομονωτικoί θάλαμοι για σημαντικά τηλεφωνήματα και μια ταράτσα με θέα την Ακρόπολη και τα τσιμέντα της Αθήνας κάνουν τους επισκέπτες να ρωτήσουν: «Πότε ανοίγουν οι αιτήσεις για πρόσληψη; Θέλουμε κι εμείς να δουλέψουμε εδώ!».
Δύο το μεσημέρι. Η Βαρβάκειος κοντεύει να ρίξει ρολά, αλλά η κίνηση στην οδό Αθηνάς δεν κοπάζει. Στην είσοδο του δημαρχείου ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί για να το επισκεφθεί φωνάζει σε έναν υπάλληλο για το ποιος έχει προτεραιότητα και ποιος όχι. Τους φωνάζει κι εκείνος με τη βροντερή φωνή του. Όσοι τυχεροί μπαίνουν πρώτοι αντικρίζουν τις τοιχογραφίες με παραστάσεις από την ελληνική (και αθηναϊκή) ιστορία και στέκονται στις επιγραφές με ονόματα που έχουν δει γραμμένα σε στάσεις, πλατείες και οδούς: Καλλιφρονά, Πλυτά, Μερκούρη και Κοτζιά. Σ’ αυτή την πλατεία ολοκληρώνεται η ξενάγηση σε μια Αθήνα που για ένα Σαββατοκύριακο έμοιαζε με ένα «ανοιχτό σπίτι» για όσους ήθελαν να την ανακαλύψουν. Είναι κάπως κρίμα που δεν «ανοίγει» συχνότερα μέσα στη χρονιά.
