Δρομολόγια: Τι μυστικά κρύβονται πίσω από την Πλατεία Βικτωρίας;

Συνήθως τα κείμενα αυτής της σελίδας ξεκινούν με μια φράση που συλλαμβάνω στη διάρκεια ενός δρομολογίου και η οποία μπορεί να ξετυλίξει την «ανέμη» μερικών ιστοριών στις γωνιές μιας πόλης. Αποτελεί μια μικρή απόπειρα να μεταφερθεί στο γραπτό ο ήχος των φράσεων που ακούγεται στα δρομολόγια, αστικά και μη. Ανάμεσα στις τόσες διαδρομές, τους πιο πολλούς ήχους τούς συνάντησα αυτή την εβδομάδα, τη στιγμή που βγήκα από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στη Βικτώρια. Φράσεις που σε μεταφέρουν αμέσως στη Βαβέλ, συναλλαγές πάνω σε «καρότσια» γεμάτα σπάνιες εκδόσεις, τηλεφωνικά κανονίσματα γύρω από την πλατεία και ιστορίες μιας άγνωστης ενδοχώρας. Λίγες ημέρες πριν από το main event στις 28 του μήνα, το TEDx Athens σκέφτηκε να οργανώσει έναν περίπατο στην ενδοχώρα της αθηναϊκής πλατείας, με οδηγό την αφήγηση και τις ιστορίες του Νίκου Βατόπουλου. Κάνοντας ζιγκ ζαγκ στα στενάκια, με τα κινητά έτοιμα και ρυθμισμένα να φωτογραφίσουν οποιοδήποτε κτίριο κουβαλάει στην όψη του μια ξεχωριστή αρχιτεκτονική ιστορία, δίναμε την εντύπωση ενός αθόρυβου μπουλουκιού που έκανε έναν ποδηλάτη στην οδό Φυλής να αναρωτηθεί: «Καλά, ποιος πέθανε και περπατάτε σαν να είστε σε κηδεία;». Τα σκόρπια γελάκια ξεμπλόκαραν το άβολο κομμάτι που συνοδεύει κάθε πρώτη γνωριμία με το άγνωστο της γειτονιάς. Τα βλέμματα των παππούδων στα μπαλκόνια και των Αφρικανών που άπλωναν τα ρούχα στα σκοινιά πάνω από τους δρόμους, μας περιεργάζονται. Σαν να μας λένε: «Τι θέλουν αυτοί εδώ, πού βρήκαν το αξιοθέατο;». Δεν ψάχναμε κάποιο αξιοθέατο. Απλώς προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε τις διάφορες στρώσεις της περιοχής, λες και βρισκόμασταν σε ένα διαδραστικό μάθημα αστικής αρχαιολογίας. Η πρώτη στρώση φαίνεται στις βρομοκαρυδιές που ξεπετάγονται σαν παράσιτα και κατασπαράζουν οτιδήποτε άλλο παλεύει να φυτρώσει. Μια άλλη, στα αρ ντεκό, τα ετοιμόρροπα νεοκλασικά με τις θολές νωπογραφίες στην πρόσοψη, και στα μπαουχάους δίπλα στους οίκους ανοχής. Στη συστοιχία των μονοκατοικιών στην οδό Μερσίνης, που μάλλον δεν θα μείνει για πολύ όρθια. Στις επιγραφές των καταστημάτων που πατούν στην αισθητική των ’60s και των ’70s και στις διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας στα ινδουστανικά. Στα ποδήλατα των μικρών Αφγανών που κόβουν βόλτες στα στενά και σπάνε τη βουβαμάρα της γειτονιάς. Μέσα από αυτές τις στρώσεις διαπιστώνεις πως η πόλη είναι πιο ζωντανός οργανισμός και από το ανθρώπινο σώμα. Μεταλλάσσεται και εξελίσσεται, η αλλαγή δεν την τρομάζει και δεν την κάνει να βαριέται. Γι’ αυτό και μέσα στην αφροντισιά της, παραμένει κούκλα και ωραία. Καλωσορίσατε στη Βικτώρια.