Το πρώτο που σκέφτεσαι ακούγοντας Κέβιν Μόρμπι είναι η ομοιότητά του με τον Λέοναρντ Κοέν και τον Ντίλαν. Μπορείς να το προσπεράσεις; Μπορείς να το πάρεις απόφαση ότι οι τραγουδοποιοί πάντα θα θυμίζουν άλλους τραγουδοποιούς, ακριβώς επειδή συνεχίζουν μια παράδοση αιώνων; Ναι, είναι γεγονός: Στο έβδομο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο This is a photograph, ο Tεξανός φολκ ροκ μουσικός υπακούει σε ένα σωρό στιχουργικά και μουσικά κλισέ. Από την άλλη, τι να τις κάνεις τις πρωτότυπες ιδέες όταν έχεις το Α random act of kindness; Μιλάμε για την καλύτερή του στιγμή έως τώρα, ένα αριστουργηματικό κομμάτι που σε βρίσκει κουρασμένο και σε αφήνει καινούργιο. Αξίζει επίσης να σταθείς στο It’s over. Γενικά, η υποδειγματική ενορχήστρωση δίνει φτερά στο υλικό, συνδυάζοντας τη vintage, χειροποίητη αίσθησή του με έναν ήχο φιλικό προς τα ραδιόφωνα. Καθώς ακούω, φαντάζομαι τον Μόρμπι να τραγουδάει τα κομμάτια αυτά σε ένα υποφωτισμένο καθιστικό με σκούρα έπιπλα. Μυρωδιά κλεισούρας, ουίσκι, παλιά βινύλια, εισερχόμενα e-mails που δεν έχουν διαβαστεί. Στο εναρκτήριο, ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, ο χαμηλών τόνων μουσικός βλέπει μια παλιά φωτογραφία του πατέρα του στην ηλικία που είναι ο ίδιος τώρα. Πρόκειται για την εικόνα που έδωσε το έναυσμα για τον δίσκο, προκαλώντας μια καταβύθιση προς τα μέσα. Η νοσταλγία, ο φόβος του θανάτου, τα φαντάσματα των νεκρών του Μέμφις, όπως ο Έλβις και ο Τζεφ Μπάκλεϊ, γίνονται οι πηγές έμπνευσης ενός δημιουργού που ξέρει καλά πως η ευτυχία δεν βρίσκεται στις παλιές φωτογραφίες, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να σταματήσει να τις κοιτάζει.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ – ΩΔΕΣ (1979)
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΈστω και ετεροχρονισμένα, μια και δεν γινόταν αλλιώς, η στήλη αποχαιρετά τον Βαγγέλη Παπαθανασίου με έναν από τους καλύτερους δίσκους του. Παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια αποκτούν μελλοντική, αιώνια υπόσταση μέσα από απόκοσμα συνθεσάιζερ και ήρεμες ερμηνείες της Ειρήνης Παππά. Ξεκίνα από τον Χορό της φωτιάς και φτάσε μέχρι όπου αντέχεις.
