Ήμουν δέκα ετών όταν άκουσα για πρώτη φορά Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ήταν η εποχή που ο κόσμος αγόραζε ακόμη δίσκους για δώρα και στα γενέθλιά μου παρήγγειλα, από το εξώφυλλό του, χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται, εκείνο το εντυπωσιακό άλμπουμ με τίτλο Albedo 0.39. Πόσο τυχερός στάθηκα! Η πρώτη μου επαφή με την ηλεκτρονική μουσική έγινε μέσα από έναν δημιουργό που αντιμετώπιζε τα συνθεσάιζερ σαν κλασικά όργανα και ενορχήστρωνε μελωδίες και αρμονίες σαν «κανονικός» μουσουργός − από εκείνους που είχα ήδη μάθει να αγαπώ.
Ο δίσκος αυτός έγινε η αφορμή για έναν από τους μεγάλους μου έρωτες: την ερασιτεχνική αστρονομία. Από τον τίτλο του άλμπουμ −που αναφέρεται στο ποσοστό του ηλιακού φωτός που ανακλάται από ένα ουράνιο σώμα, και συγκεκριμένα από τον πλανήτη μας− η περιέργειά μου πήρε φωτιά. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι ο Vangelis με έκανε φιλεπιστήμονα με έναν τρόπο που δεν θα κατάφερνε ποτέ ο καλύτερος δάσκαλος. Παρέμεινα πιστός ακροατής του μέχρι το τέλος. Και ανάμεσα στα όσα ανακάλυψα για τον πολυσχιδή χαρακτήρα του, βρίσκεται κάτι που ο περισσότερος κόσμος −μαζί με τους όψιμους βιογράφους του− αγνοεί ακόμα και σήμερα: τη βαθιά φιλοζωική του αντίληψη.
Τη δεκαετία του ’70, ο Vangelis γνωρίζεται με έναν πρωτοποριακό Γάλλο ντοκιμαντερίστα, τον Φρεντερίκ Ροσίφ. Ο Ροσίφ έχει πάθος με την άγρια πανίδα. Και τα ντοκιμαντέρ του δεν μοιάζουν με κανένα άλλο από όσα προβάλλονται μέχρι τότε στην τηλεόραση. Ο Ροσίφ πιστεύει ότι το βασίλειο των ζώων είναι ένα αυτόνομο σύμπαν που λειτουργεί μέσα από κανόνες, για τους οποίους ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει παρά να ξύσει την επιφάνεια. Μέσα από τρεις σειρές, που εκτείνονται από το 1972 μέχρι και το 1991, την Άγρια Γιορτή, την Αποκάλυψη των ζώων και την Άγρια Όπερα, και με εργαλείο τη μανιέρα του γαλλικού Avante Garde Cinema, προσαρμοσμένη στη «σύγχρονη» δεκαετία των 70s, μιλάει για τα ζώα της ζούγκλας και της σαβάνας, με μια αφηγηματική τεχνική που έχει ανάγκη από ένα συνεργατικό soundtrack. Και ο μόνος που καταλαβαίνει την ανάγκη του δημιουργού για έναν αισθητικό συγκερασμό της φωνής των ζώων με τη μουσική είναι ο Vangelis, ο οποίος έγραψε μουσική για όλα τα επεισόδια. Μουσική που πρέπει να ακούσετε, για να κατανοήσετε το μέγεθος της μεγαλοφυΐας ενός καλλιτέχνη που, όπως έλεγε ο ίδιος, «θεωρώ τα ζώα συναρπαστικά. Βρίσκονται τόσο κοντά στην αφετηρία της Δημιουργίας. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε, με τις διανοητικές μας κατασκευές, συσκοτίσει την προέλευσή μας.
Μόνο τα παιδιά είναι ακόμη “αγνά”. Αλλά θα μεγαλώσουν, θα γίνουν ενήλικες και θα το χάσουν. Τα ζώα είναι εκείνα που διατηρούν την αγνότητά τους για πάντα. Ακόμα και μέσα από τα φονικά τους ένστικτα παραμένουν πιο άδολα από εμάς».
Ο Vangelis ήταν ένας από τους πιο αυθεντικούς εκφραστές της Ισορροπίας. Ανάμεσα στη φύση και στην τεχνολογία, στο συναίσθημα και στη λογική, στην τέχνη και στην καθημερινότητα. Αυτοδίδακτος· και αεί διδάσκων. Αυτός ήταν ο Vangelis.
