«Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα». Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, ξεσπούν χειροκροτήματα σε μια αυλή στον ιστό του Παγκρατίου και, για όση ώρα κρατούν, υπάρχει η αίσθηση ότι βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου. Βέβαια, για το τυχερό άτομο που την ίδια στιγμή έλαχε θέση παράθυρο στην πτήση για Αθήνα, η αυλή που πανηγυρίζουμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μαύρη τρύπα σε ένα οικοδομικό τετράγωνο. «Καλή χρονιά», πετάει κάποιος την κρυάδα. Αν και προοριζόταν για γενέθλια, με μια δεύτερη ανάγνωση, η αντίστροφη μέτρηση χωράει μέσα της και μια ανυπομονησία για το καλοκαίρι. Ή έστω για ό, τι σημαίνει «καλοκαίρι». Είτε αυτό ορίζεται ως μια σειρά από ολοήμερες βουτιές που κάποιο βράδυ θα δώσει πάσα στη συνάντηση των πνευμάτων και των συμπάντων, είτε ως η θεοποίηση του ανεμιστήρα και του Νίκου Γκάλη, είτε ως το νυχτερινό αναποδογύρισμα του μαξιλαριού στη δροσερή πλευρά και ένα σωρό άλλα πράγματα. Για την ώρα (περασμένες δώδεκα και τρία πρώτα λεπτά), καλοκαίρι είναι το πιο μελωδικό γενέθλιο τραγουδάκι που δεν το τραβάς για βίντεο, για να μείνει σαν πολύτιμη ανάμνηση στον νου, η γουλιά του τζιν που ιδρώνει αντί να δροσίζει, μα πάνω απ’ όλα η ανύπαρκτη τσίπα της διαχειρίστριας που κάλεσε το 100 και σέρβιρε ξενέρες. Στο φαρμακείο της γωνίας, η φαρμακοποιός προσθέτει στη βιτρίνα άλλη μια αφίσα για καλοκαιρινή συναυλία. Οι άλλες τέσσερις περιλαμβάνουν αφιερώματα στο Ηρώδειο, λαϊκές συναυλίες, παγκόσμια ονόματα της ροκ και ένα φεστιβάλ τζαζ. Παρατηρώ πως η ελληνική μουσική περίμενε το καλοκαίρι για να πάρει τα πάνω της, αν συνυπολογιστούν και οι ελληνικές κυκλοφορίες των τελευταίων εβδομάδων.
Περπατώντας μέχρι την ψηφιακή έκθεση των Plasmatων στο Πεδίον του Άρεως, η Μαρίνα Σάττι δανείζεται τους στίχους της Τασούλας Θωμαΐδου και το Σπίρτο και Βενζίνη αποτελεί ένα από τα πιο μοντέρνα ακούσματα τσιφτετελιού που δεν θέλει και πολύ να ξεκινήσεις να το χορεύεις στη Σόλωνος. Ο ΛΕΞ κάνει μια ενδοσκόπηση που βρίσκει ταύτιση και σε άλλους. «Σου λένε ζήσε τη ζωή σου και ξέχνα τα όλα, λες κι είναι απλό/Κι εσύ ανοίγεις το γκάζι και τρέχεις τα βράδια μες στον κεντρικό» (Το παράθυρό μου). Ο Die Arkitekt διασκευάζει Λένα Πλάτωνος και αφήνει ένα γλυκόπικρο χάδι, ενώ η Άννα Βίσση τονίζει το Αίμα στη λήγουσα και προκαλεί εθισμό ανάλογο με το Nylon. Στη θέα του πρώτου ψηφιακού έργου στο πάρκο, τα ακουστικά γίνονται κουβάρι στην τσέπη και η βύθιση στα ψηφιακά έργα τέχνης ασκεί μια ανεξήγητη έλξη. Είναι ακόμη αρχή του καλοκαιριού. Η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά έκαψε πάνω από 4.300 στρέμματα στον Υμηττό. Φταίνε τα πεύκα; Φταίει η κλιματική αλλαγή; Φταίει εκείνο το πουλί που κάηκε στον υποσταθμό; Οι περσινές πληγές δεν έκλεισαν ακόμη και η ανάδειξη των χαμένων αξιών υπενθυμίζεται κάθε φορά που μετατοπίζονται ευθύνες. Μένει να δούμε τι μάθαμε τελικά από πέρυσι.
