Μπορεί και να βαρεθείς. Ακούγοντας το νέο άλμπουμ της Έιντζελ Όλσεν, είναι πιθανό να χάσεις το ενδιαφέρον σου στα μισά της διαδρομής. H Αμερικανίδα τραγουδοποιός, από τις κορυφαίες της γενιάς της, καταθέτει στο Big Time μια εναλλακτική country, που θα μπορούσε άνετα να καθίσει δίπλα στα τραγούδια της Λάνα Ντελ Ρέι και να απολαύσει τη θέα από το παράθυρο. Τις κοιλάδες της αμερικανικής υπαίθρου, τις φάρμες, τις αντανακλάσεις του ήλιου στο τζάμι. Μιλάμε για μουσική θερινής ραστώνης. Αποκομμένη από την πίεση του «πού θα πας διακοπές;», συμφιλιωμένη με την τεμπελιά. Στην πραγματικότητα, η Όλσεν ηχογράφησε τον νέο δίσκο μετά από μια περίοδο προσωπικής αναστάτωσης: Την περασμένη χρονιά, λίγο μετά το coming οut της στο Instagram, έχασε και τους δύο της γονείς. Όμως, παρότι η απώλεια και το πένθος ρίχνουν τη σκιά τους στο υλικό, σε ορισμένα σημεία υπερισχύει μια ήρεμη απάθεια που φλερτάρει με την ευδαιμονία: «Όλοι αναρωτιούνται πού πήγα» τραγουδάει στο Chasing the sun. «Περνάω τόσο ωραία/ χωρίς να κάνω τίποτα». Είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου και το πιο τρυφερό, μια πανδαισία εγχόρδων που αγκαλιάζει τους στίχους με την αρμόζουσα ζεστασιά. Καθώς ακούω, διαβάζω τη συνέντευξη που έδωσε προ ημερών στο Pitchfork και στέκομαι στην τελευταία φράση: «Νιώθω λιγότερο φοβισμένη γι’ αυτό που θα συμβεί αύριο». Ίσως δεν χρειάζονται τέτοιου είδους κλισέ… H αμεσότητα τραγουδιών όπως το Big Time και το Chasing the sun στέκεται πάνω από τα μεγάλα λόγια, τα διδάγματα και την καραμέλα της αυτοβελτίωσης. Το ίδιο και τα βιολιά αυτού του δίσκου, που ξέρουν τα πάντα χωρίς να λένε τίποτα.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΧΑΡΒΑΣ – ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Στις αρχές των ’70s, αρκετοί εγχώριοι δημιουργοί, με προεξάρχοντα τον Σαββόπουλο, έθεσαν τα θεμέλια για ένα ροκ που θα ξέφευγε από τον στυγνό μιμητισμό. Αυτό το πολύ ενδιαφέρον μεταβατικό στάδιο από τους Olympians στην ωριμότητα αντανακλά το Κάτω από τα Παραμύθια, που πέρασε απαρατήρητο στην εποχή του (1971) και επανακυκλοφορεί τώρα από την Β-other Side records.
