Πριν από λίγο καιρό, ο Τζάρβις Κόκερ έκανε εκκαθάριση στο πατάρι του. Βρήκε διάφορα εκεί. Υπό μία έννοια, το πατάρι αυτό ήταν η ίδια του η αυτοβιογραφία, που εδώ και λίγες ημέρες κυκλοφορεί σε βιβλίο με τον τίτλο Good Pop, Bad Pop. Το κόνσεπτ τού ταιριάζει απόλυτα: Παρότι με τους Pulp ο ίδιος έζησε κάθε εμπειρία που μπορεί να ζήσει κανείς ως τραγουδιστής συγκροτήματος, το μαγικό ραβδί ήταν πάντα η ικανότητά του να βρίσκει νόημα στην απλή, μουντή καθημερινότητα.
Αυτό κάνει και εδώ. Πακέτα τσίχλας, ετικέτες από σαπούνια, ζωγραφιές για την ενδυμασία του γκρουπ που κάποτε θα έφτιαχνε αναδύονται μέσα από χαρτόκουτα, δίνοντάς του την ευκαιρία να φιλοσοφήσει τη ζωή, να την κοροϊδέψει και να την αγαπήσει εκ νέου. Ανάμεσα στα αντικείμενα που ξεθάβει είναι και το γράμμα αποδοχής του Saint Martin’s College, της σχολής στην οποία έμελλε να γνωρίσει την ηρωίδα του Common People.
Το βιβλίο σταματάει πριν από τα ένδοξα ’90s, αποφεύγοντας διά της πλαγίας οδού τα κλισέ του κουρασμένου είδους που λέγεται ποπ αυτοβιογραφία. Σε κάποια σημεία εύχεσαι να ήσουν Άγγλος, ώστε να πιάνεις όλα τα αστεία. Ακόμα κι έτσι, αυτός ο δικός μας άνθρωπος με τα κοκάλινα γυαλιά, την ψηλόλιγνη φιγούρα και το πάντα προσεγμένο ντύσιμο, που παραπέμπει σε θαμώνα γαλλικού μπιστρό, γίνεται ακόμα πιο δικός μας μέσα από το Good Pop, Bad Pop.
Ο Τζάρβις ξέρει καλά ότι για κάθε σοβαρό παντελόνι που συνδυάζεται με αστείες κάλτσες υπάρχει και ένα ποπ τραγούδι, που βλέπει τη ζωή στην αληθινή της διάσταση. Όπως λέει σε ένα από τα καλύτερα σόλο κομμάτια του, «ποτέ δεν είπα ότι είμαι βαθύς/ αλλά είμαι βαθύτατα ρηχός».
