«Προσοχή, παρακαλώ. Στον σταθμό του Κορυδαλλού, ο ανελκυστήρας από το επίπεδο διακίνησης επιβατών προς τον συρμό βρίσκεται προσωρινά εκτός λειτουργίας», ανακοινώνει η Φωνή από τα μεγάφωνα του σταθμού του Ηλεκτρικού στον Πειραιά. Υπάρχει άραγε μέρα που να μη χαλάσει ένα ασανσέρ στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Αν υπήρχε στοιχηματική επιλογή του τύπου «σε ποιον σταθμό θα ανακοινωθεί βλάβη;», μπορεί και να κέρδιζα κάτι. Το τρένο γεμίζει. Οι βεντάλιες ανοίγουν. Όποι@ ξέρει τι σημαίνει κλιματισμός στον ΗΣΑΠ, να το πει τώρα ή να σωπάσει για πάντα.
Επόμενος σταθμός, Φάληρο: «Η Λουίζ ήταν η πρώτη κοπέλα που συναναστρεφόμουν η οποία μου μιλούσε αυθόρμητα για τα προσωπικά της, ο μυστικός της κήπος ήταν ανοιχτός σε όσους γνώριζε. Κλειδώνουμε τα συναισθήματά μας και τις ψυχικές μας διαθέσεις σαν πολύτιμα αγαθά στο χρηματοκιβώτιο της καλής μας ανατροφής, κρατώντας μακριά από τον εσωτερικό μας κόσμο τους ανθρώπους που αγαπάμε […]. Φυλάμε τα μυστικά μας, δεν αποκαλύπτουμε τίποτα, καλλιεργούμε ευλαβικά τη διακριτικότητα και υιοθετούμε ασυναίσθητα την ιδέα του Μπρασέν ότι το να δείχνεις την καρδιά ή τον κ**ο σου είναι το ίδιο πράγμα». Ζαν-Μισέλ Γκενασιά, Οι χώρες της Επαγγελίας, σ. 37 (μτφρ. Χαρά Σκιαδέλλη, εκδ. Πόλις).
Επόμενος σταθμός, Καλλιθέα: Ο διάδρομος του βαγονιού παραπέμπει σε κατάστρωμα πλοίου. Το πρώτο κύμα αδειούχων επέστρεψε στην Αθήνα. Σακβουαγιάζ και βαλίτσες με ροδάκια αφήνονται στα πόδια τους. Τα κοκκινάδια από το κάψιμο στο πρόσωπο και η ένταση του μαυρίσματος στο σώμα είναι δύο σημαίες που φανερώνουν σε κάποιον άγνωστο πώς το καλοκαίρι τούς μέθυσε για τα καλά. Δύο Iσραηλινές στέκονται σε μια χειρολαβή και χαζεύουν τις φωτογραφίες που τράβηξαν σε κάποιο νησί του Αργοσαρωνικού. Αμμουδιές με σκιερά δέντρα, τηγανητά ψάρια και σωρός από σέλφι. Η σιωπή τους κρύβει τη νοσταλγία των διακοπών που μόλις τελείωσαν.
Επόμενος σταθμός, Πετράλωνα: Ένα γράμμα κάνει τη διαφορά. Και πώς να μην την κάνει; Άλλο Estadio Olimpico, άλλο Estadio Olimpiaco. Τρεις Βραζιλιάνοι τουρίστες έψαχναν το δεύτερο και μπήκαν στο τρένο προς Κηφισιά. Καλά πήγε αυτό.
Επόμενος σταθμός, Μοναστηράκι: Πολλοί αλλάζουν γραμμή. Μπουλούκι στις κυλιόμενες σκάλες για την μπλε γραμμή. Τουρίστες χάνονται και κοιτούν τους χάρτες του μετρό. Μια γυναίκα μιλάει δυνατά σε μια φίλη της. «Οι ποινές υπάρχουν για να εκτίονται, όχι για να πηγαίνει κάποιος σπίτι του», σχολιάζει και ο θυμός της καλύπτεται από το κλείσιμο των θυρών.
Επόμενος σταθμός, Βικτώρια: (τηλεφώνημα) «Δεν σε ακούω καλά, τόσο αέρα έχει στην Αθήνα;»/ «Ναι». / «Ανήσυχη σε ακούω». / «Ο αέρας δεν είναι καλό σημάδι». Και ύστερα ξημέρωσε η Τρίτη. Ξανά τα ίδια, ξανά η Πεντέλη, ξανά τα Μέγαρα και ποιος ξέρει ποιο άλλο μέρος στην Ελλάδα θα καεί πάλι…
