Χθες το απόγευμα, επιστρέφοντας στο σπίτι μου με τη μηχανή, βλέπω ένα νεούδι γατί ξαπλωμένο αμέριμνο στη μέση του δρόμου. Κορνάρω παρατεταμένα και σε δευτερόλεπτα πετάγεται ο καλοθελητής γείτονας από το μπαλκόνι:
– Γιατί τρομάζεις το ζώο;
– Για να του δώσω το πρώτο μάθημα επιβίωσης, μη σου πω για να του σώσω και τη ζωή.
– Άμα κατέβω κάτω, θα σου πω εγώ!
Κάτι παρόμοιο μου συνέβη πριν από μερικές εβδομάδες στο πλοίο για την Τζια. Η Κίρκη, τώρα που γέρασε, έχει γίνει πολύ παράξενη με τα άλλα σκυλιά. Πολλά σκυλιά στο κατάστρωμα, ένα περνάει από δίπλα της, αρχίζει να του γαβγίζει λυσσασμένα. Τη συγκρατώ με το λουρί, κάνει μια απότομη κίνηση και βγάζει μια κραυγή πόνου.
Ένα ανόητο κορίτσι, δεν θα ’ταν 25 χρονών, μου απευθύνει αμέσως τον λόγο:
– Τι κάνεις εκεί; Γιατί χτυπάς το σκυλί;
Ξέρω ότι όλη αυτή την ώρα μού έχει γυρισμένη την πλάτη και είναι αδύνατο να με είδε να δέρνω το σκυλί μου – ακόμα κι αν το έδερνα! Παρ’ όλα αυτά, αποφασίζω να ποντάρω στην ευγένεια:
– Ξέρετε, το σκυλί είναι 13 ετών, έχει ρευματικά και πονάει όταν αντιδρά νευρικά. Επίσης, καλό θα ήταν να βλέπετε προτού κρίνετε.
Απτόητη! Η απάντησή της περιέχει ακατάληπτες απειλές για καταγγελίες, μηνύσεις και αυτοδικίες (μάλλον από τον νεαρό που τη συνοδεύει και ο οποίος αναλαμβάνει αμέσως υποστηρικτικό ρόλο).
Παιδιά, ψυχραιμία! Δεν είναι όλοι γύρω σας σαδιστές και κακοποιητές ζώων. Για την ακρίβεια, ελάχιστοι είναι αυτοί που κακομεταχειρίζονται τα ζώα τους. Έχετε πέσει όμως στην παγίδα της υπερβολικής έκθεσης στα μίντια, στα σόσιαλ και στα echo chambers που συχνάζετε –πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ’πρεπε για να διατηρήσετε την ψυχική σας υγεία– και βλέπετε γύρω σας μόνο μοχθηρούς και δόλιους σατανάδες. Πάσχετε. Πάσχετε από εμπάθεια. Και η εμπάθεια είναι το αντίθετο της αθωότητας. Και της φιλοζωίας.
Θυμάμαι ένα περιστατικό που παραλίγο να εξελιχθεί σε γενική σύρραξη, στο πάρκο Συγγρού, πριν από περίπου τρία χρόνια. Ένας ευγενικός και αγαθός άνθρωπος, τον οποίο γνώριζα καλά, έφερνε για βόλτα ένα πίτμπουλ με κομμένα αυτιά. Ακρωτηριασμένα, κολοβωμένα, σχεδόν σύρριζα κομμένα αυτιά. Μια μέρα, μια παρέα από διάφορες κυρίες –απρόκλητες σταυροφόρους της φιλοζωίας– άρχισαν να τον σφυροκοπούν με ύβρεις και απειλές. Ο ίδιος τις υπέμεινε με καρτερία και νηφαλιότητα· και, όταν σταμάτησαν για να πάρουν ανάσα, τις ρώτησε απλά: «Ξέρετε από πού το πήρα το σκυλί; Από καταφύγιο. Εννιά ετών. Έτσι όπως το βλέπετε. Με κομμένα τα αυτιά».
Γι’ αυτό σας λέω. Ψυχραιμία. Πολύ σπάνια τα πράγματα είναι έτσι όπως φαίνονται με την πρώτη ματιά. Και η προβολή των προκαταλήψεών μας πάνω σε ανυποψίαστους περαστικούς είναι άδικο –και συχνά επικίνδυνο– πράγμα. Ειδικά όταν ο αποδέκτης τους δεν είμαι εγώ, που τελευταία έχω γίνει τόσο ζεν ώστε να έχω φτάσει στο σημείο να κάνω ακόμα και cat-sitting για τις φίλες μου που κάνουν διακοπές.
