«Ρε συ, μου αρέσει που και οι γιαγιάδες ανακαλύπτουν τους Pink Floyd», λέει εκείνος ο άντρας στη σύντροφό του. Εκείνη δεν αφήνει τα μάτια της από την σκηνή στο Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ, όπου οι πρώτοι συμφωνικοί ήχοι της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας και της Χορωδίας της ΕΡΤ από το Dark Side of the Moon επιβάλλουν τη μουσική τάξη πραγμάτων στο Δέλτα του Φαλήρου. Εκείνος δεν παίρνει τα μάτια του από τον κόσμο που έχει καθίσει στο γρασίδι και δεν σταματάει να βγάζει βίντεο. Από τις γιαγιάδες που βρήκαν θέση στα μεταλλικά καρεκλάκια, αλλά πάλι καλά τα μουσικά όργανα καλύπτουν τις φωνές τους. Από τους μπαμπάδες που βάζουν στους ώμους τα παιδιά τους.
Κουνάει το κεφάλι του ρυθμικά. Φοράει μια μπλούζα με το εξώφυλλο του δίσκου, το φως που διαθλάται σε ένα τριγωνικό πρίσμα. Δεν είναι ο μόνος. Το βλέπω και σε τατουάζ στον βραχίονα μιας κοπέλας. Της ταιριάζει. Δεν την πειράζει που είναι όρθια. Μαντεύει με τους φίλους της τα τραγούδια. Η συμφωνική ενορχήστρωση τους μπερδεύει λίγο για το ποιο κομμάτι ακολουθεί, αλλά τα βρίσκουν όλα και χάνονται στο διάστημα. Στο μαύρο του φεγγαριού και του απείρου, σε αυτό το μαύρο που δεν βλέπουν, αλλά πάντοτε βρίσκεται εκεί γύρω τους. Τα ξυπνητήρια στην εισαγωγή του Time τους επαναφέρουν στο αττικό καμίνι. Εμείς πάλι, που ανακαλύπτουμε σαν τις γιαγιάδες τι είναι Pink Floyd, απλώς ξεχνάμε ότι το μέτωπό μας στάζει ιδρώτα μέχρι τη στιγμή της «έκλειψης».
Είχα να δω τον σταθμό της Αγίας Μαρίνας ως τερματικό σταθμό στην τηλεματική του μετρό από την τελευταία φορά που είχα έρθει ως τουρίστας των δύο ημερών στην Αθήνα. Καψάλισμα στην έξοδο προς την επιφάνεια της Ιεράς Οδού και στην ανάβαση προς Χαϊδάρι που κουβαλάει αύρα Ευόσμου Θεσσαλονίκης, αλλά χωρίς την υγρασία. Αυτό τον Αύγουστο μου χρωστούσε μια ντόπια ξεναγός, η οποία έψαχνε τρόπο να δω το Παλατάκι μέσα από τις λαμαρίνες, από τις οποίες ο πυργίσκος είχε περικυκλωθεί. Αυτό ήταν εφικτό μόνο χοροπηδητά. Δίπλα, το κτίριο του Νικόλαου Γύζη. «Έκανε το πέρασμά του από την περιοχή κι αυτός, αλλά μόνο για να ζωγραφίσει έργα κατά παραγγελία και με απόλυτη ησυχία». Μια ησυχία που δεν υπάρχει πια λίγο πιο δίπλα στη Λεωφόρο Αθηνών, που φρακάρει στη διάβαση της Θηβών.
«Μες στις ζεστές νύχτες του Αυγούστου/ το φως στο δρόμο οπλίζεται/ και η ψυχή μου αδειάζει». Θέλω να πιστεύω ότι εδώ ο Χατζιδάκις υπονοεί «ανασαίνει», γιατί ο στίχος δεν έβγαινε αλλιώς. Γιατί τον Αύγουστο η ψυχή ανασαίνει, αδειάζει. Η ψυχή σου, η ψυχή μου, η ψυχή της Αθήνας. Λες και βγαίνει από τα λούσα που της έβαλαν, λες και πετάει τα ψεγάδια της στην ανακύκλωση και φανερώνεται η αλήθεια της. Παίρνει τις ανάσες της και σηκώνει αεράκι. Χαϊδεύει τον σβέρκο κάπως λαίμαργα. Αχόρταγα.
